Mijn Barbiepoppen, de schatten van mijn jeugd. Ik ben ze allemaal kwijt. Alle 16. Verdwenen zijn ze. Net als de knuffels die ik als kind had.
Mijn moeder heeft van al het speelgoed welgeteld een beer en een looppop bewaard.
Beiden zien er nogal gehavend uit: De beer mist op verschillende plekken vacht en zijn ene oor hangt los langs zijn kop. In zijn andere oor heeft ooit een piep dingetje gezeten, maar dat is gesneuveld. Die beer kijkt erg zielig.
Over de pop weet mijn moeder telkens opnieuw met veel enthousiasme dezelfde anekdote te vertellen.Ook al proberen we haar ervan te weerhouden, ze vertelt het verhaal elke keer weer met dezelfde passie. Ze gaat er eens goed voor zitten en begint te praten: "Het is jaren geleden dat ik met Loesje van vier jaar achterop de fiets de straat uit fietste. Ik had haar grote pop voorop de fiets aan het stuur gehangen, helemaal aangekleed met babykleertjes en een mutsje op. Maar de buurvrouw dacht dus dat het een echte baby was en ze vond het een schande ! Ik kan me haar gezicht nog zo voor de geest halen toen ze mij er op aan sprak".
Mijn moeder, die nu de tachtig gepasseerd is, moet nog altijd hartelijk lachen om die herinnering.
Als kind vroeg ik me altijd af waarom de pop "loop pop" werd genoemd. Ik heb heel lang gelooft dat de pop echt kon lopen. Maar hoe dan?
Van mijn kinder speelgoed is niets gespaard gebleven. Onlangs zijn ook de pop en de beer op mysterieuze wijze verdwenen.
Ik heb slechts een pop over gehouden. Een kleine roodharige pop die ik als kind nooit echt leuk vond omdat ze zo'n vreemde grijns op haar gezicht had.
In de loop van mijn leven zijn er enorm veel dingen verdwenen. Ze raakten zoek en ik kon ze ondanks veelvuldig zoeken niet meer terug vinden. Of ik leende ze uit en vergat vervolgens aan wie.
Onlangs realiseerde ik me dat wij ooit een klein houten speelgoed karretje hadden wat ik waarschijnlijk aan vrienden heb uitgeleend toen onze kinderen er te groot voor werden.
Het was een heel sterk en gedenkwaardig karretje. Onverslijtbaar en bovendien al antiek op het moment dat het bij ons terecht kwam.
Generaties andere kinderen, inmiddels hoog bejaard, hadden met het karretje gespeeld.
Bij ons thuis reed mijn dochtertje luid schaterend haar broertje er mee rond. Vanaf dat hij een jaar oud was werd hij met een grote grijns op zijn gezicht in het karretje rond gereden. vaak zaten er ook een paar knuffels en poppen aan boord.
Ik heb er talloos veel foto's van. Ik mis dat karretje. Wil degene die hem geleend heeft en dit nu leest hem alsjeblieft terug brengen? Ik zal niet boos worden.
Verder was er ooit een ring met een briljantje wat ik op de leuning van een stoel had gelegd waar het vervolgens van af is gevallen. Het hele huis hebben we toen door zocht. Het tapijt werd opgetild, stoelen en banken verschoven. Alle gaten en kieren werden met behulp van zak lantaarns onderzocht. De ring bleek echter voor altijd opgelost in het niets en werd nimmer meer terug gevonden.
Ook was er een poezie album. Het album stond vol schrijfsels van mensen die mij dierbaar waren. Het waren niet alleen kindergedichten, maar ook korte stukjes van vrienden die ik in mijn latere leven ontmoet had. Iemand nam het album mee naar huis en dan kreeg ik het beschreven weer terug.
Tot ik het op een dag ineens miste. Kennelijk is er dus iemand die het album nog steeds in zijn of haar kast heeft liggen. Mijn poezie album..
En dan zijn er de mensen. Vrienden, geliefden. Familieleden. Dierbaren. In de loop der jaren zijn er veel zoekgeraakt. Sommigen mis ik nog steeds. Maar als iemand weg moet, echt oprecht zijn weg moet vinden zonder jou, dan kun je niet anders dan diegene laten gaan. Ook dat is liefde.
Een paar jaar geleden raakte ik mijn dochter kwijt.
Ik weet niet waarom. Ik weet niet hoe het precies gebeurde. Maar op een dag was ze verdwenen. Soms wist ik wel waar ze was, maar toch kon ik niet bij haar komen.
Elke dag miste ik haar. Het was gruwelijk, het was een meedogenloos gemis. De heimwee deed mijn hart kapseizen. Ik zocht tot ik uitgeput was van het zoeken. Ik liet haar los.
Maar toch gaf ik nooit op.
Maar onlangs was ze ineens terecht. Ze was er weer. Ik kon het bijna niet geloven.
Mijn kind is terug.Ze is weer bij ons terug.
Zomaar terug.
De zoektocht is over.
Mijn moeder heeft van al het speelgoed welgeteld een beer en een looppop bewaard.
Beiden zien er nogal gehavend uit: De beer mist op verschillende plekken vacht en zijn ene oor hangt los langs zijn kop. In zijn andere oor heeft ooit een piep dingetje gezeten, maar dat is gesneuveld. Die beer kijkt erg zielig.
Over de pop weet mijn moeder telkens opnieuw met veel enthousiasme dezelfde anekdote te vertellen.Ook al proberen we haar ervan te weerhouden, ze vertelt het verhaal elke keer weer met dezelfde passie. Ze gaat er eens goed voor zitten en begint te praten: "Het is jaren geleden dat ik met Loesje van vier jaar achterop de fiets de straat uit fietste. Ik had haar grote pop voorop de fiets aan het stuur gehangen, helemaal aangekleed met babykleertjes en een mutsje op. Maar de buurvrouw dacht dus dat het een echte baby was en ze vond het een schande ! Ik kan me haar gezicht nog zo voor de geest halen toen ze mij er op aan sprak".
Mijn moeder, die nu de tachtig gepasseerd is, moet nog altijd hartelijk lachen om die herinnering.
Als kind vroeg ik me altijd af waarom de pop "loop pop" werd genoemd. Ik heb heel lang gelooft dat de pop echt kon lopen. Maar hoe dan?
Van mijn kinder speelgoed is niets gespaard gebleven. Onlangs zijn ook de pop en de beer op mysterieuze wijze verdwenen.
Ik heb slechts een pop over gehouden. Een kleine roodharige pop die ik als kind nooit echt leuk vond omdat ze zo'n vreemde grijns op haar gezicht had.
In de loop van mijn leven zijn er enorm veel dingen verdwenen. Ze raakten zoek en ik kon ze ondanks veelvuldig zoeken niet meer terug vinden. Of ik leende ze uit en vergat vervolgens aan wie.
Onlangs realiseerde ik me dat wij ooit een klein houten speelgoed karretje hadden wat ik waarschijnlijk aan vrienden heb uitgeleend toen onze kinderen er te groot voor werden.
Het was een heel sterk en gedenkwaardig karretje. Onverslijtbaar en bovendien al antiek op het moment dat het bij ons terecht kwam.
Generaties andere kinderen, inmiddels hoog bejaard, hadden met het karretje gespeeld.
Bij ons thuis reed mijn dochtertje luid schaterend haar broertje er mee rond. Vanaf dat hij een jaar oud was werd hij met een grote grijns op zijn gezicht in het karretje rond gereden. vaak zaten er ook een paar knuffels en poppen aan boord.
Ik heb er talloos veel foto's van. Ik mis dat karretje. Wil degene die hem geleend heeft en dit nu leest hem alsjeblieft terug brengen? Ik zal niet boos worden.
Verder was er ooit een ring met een briljantje wat ik op de leuning van een stoel had gelegd waar het vervolgens van af is gevallen. Het hele huis hebben we toen door zocht. Het tapijt werd opgetild, stoelen en banken verschoven. Alle gaten en kieren werden met behulp van zak lantaarns onderzocht. De ring bleek echter voor altijd opgelost in het niets en werd nimmer meer terug gevonden.
Ook was er een poezie album. Het album stond vol schrijfsels van mensen die mij dierbaar waren. Het waren niet alleen kindergedichten, maar ook korte stukjes van vrienden die ik in mijn latere leven ontmoet had. Iemand nam het album mee naar huis en dan kreeg ik het beschreven weer terug.
Tot ik het op een dag ineens miste. Kennelijk is er dus iemand die het album nog steeds in zijn of haar kast heeft liggen. Mijn poezie album..
En dan zijn er de mensen. Vrienden, geliefden. Familieleden. Dierbaren. In de loop der jaren zijn er veel zoekgeraakt. Sommigen mis ik nog steeds. Maar als iemand weg moet, echt oprecht zijn weg moet vinden zonder jou, dan kun je niet anders dan diegene laten gaan. Ook dat is liefde.
Een paar jaar geleden raakte ik mijn dochter kwijt.
Ik weet niet waarom. Ik weet niet hoe het precies gebeurde. Maar op een dag was ze verdwenen. Soms wist ik wel waar ze was, maar toch kon ik niet bij haar komen.
Elke dag miste ik haar. Het was gruwelijk, het was een meedogenloos gemis. De heimwee deed mijn hart kapseizen. Ik zocht tot ik uitgeput was van het zoeken. Ik liet haar los.
Maar toch gaf ik nooit op.
Maar onlangs was ze ineens terecht. Ze was er weer. Ik kon het bijna niet geloven.
Mijn kind is terug.Ze is weer bij ons terug.
Zomaar terug.
De zoektocht is over.
