Wednesday 16 May 2018

Grietje

Het is warm in het lokaal van de yogastudio. Warm en rustig.
In de ruimte bevinden zich, naast mij en mijn dochter negen andere kandidaten waarvan acht  vrouwen en een man. Hele "gewone"mensen. Althans, dat is de beschrijving van de yogalerares. Ze zei laatst dat het fijn is dat we zo'n "gewone"groep mensen hebben.
Mensen zonder kapsones. Gewone Hollandse mensen met een beetje overgewicht, een baan, een gezin en vermoedelijk een huis met een hypotheek. Zulke mensen. Ik werd daar een beetje onrustig van.
De meesten van hen zitten of liggen comfortabel op hun gekleurde matjes. Enkelen lijken zich reeds voor aanvang van de les al in uiterste staat van ontspanning te bevinden. Ze liggen met ogen gesloten te soezen. En de les moet zelfs nog beginnen.
Sommigen hebben hun vaste plek in de zaal. En ook al wordt er onderling niet veel gesproken, toch zoeken veel van hen elkaars gezelschap op. Sommigen praten nooit met elkaar, maar zitten toch graag naast elkaar.
Omdat ik geen vaste dagen heb zie ik elke keer andere gezichten. Grietje is een oude bekende. Al jaren zie ik haar bij de les en we begroeten elkaar altijd. Ook op andere plekken kom ik haar soms tegen. Grietje werkt in het verzorgingshuis waar mijn moeder de laatste maanden van haar leven doorbracht.. Een jaar geleden zag ik haar daar regelmatig. Dan vroeg ze hoe het met mijn moeder ging.
Op mijn vraag of ze in de gezondheidszorg werkt schudt ze haar hoofd. "Ik werk in de linnenkamer".

Grietje is een grote stevige vrouw met een blozend gezicht. Het kost haar vanwege haar postuur moeite om bepaalde asana's aan te nemen. Maar ze is altijd vastberaden en gemotiveerd. En ze is altijd opgewekt. Opgewekt maar stil. Ik hoor haar nooit horen klagen of zuchten. Gedecideerd volgt ze alle instructies van de yoga lerares. Met rode vlekken van de inspanning en parelend zweet op haar voorhoofd. Grietje geeft nooit op.
Kort nadat mijn moeder overleden is raken we in gesprek.
Grietje vertelt me over haar leven.
Nee, ze heeft geen kinderen. Ze heeft ook geen familie meer.
Toen ze nog thuis woonde stierf haar moeder en kort daarop haar vader. Ze is nog een jonge vrouw als binnen een paar jaar haar twee zusters en broer ook sterven.
Ze is er van overtuigd dat  ook zij niet gespaard zal blijven maar blijft als enige over.

"Ik kon geen rust vinden, niet ontspannen, daarom ben ik met yoga begonnen".
Dat hielp, enigszins.
"Je moeder blijf je altijd missen" zegt Grietje.
"Ik mis ze natuurlijk allemaal; mijn ouders, mijn broer en mijn zusjes. Maar ik heb geleerd om toch weer gelukkig te zijn.
Op mijn vijfenveertigste ontmoette ik mijn man. Ik was toen te oud om nog moeder te worden. Dat was erg jammer".
Grietje legt haar hand op mijn arm en glimlacht.
"Nu heb ik mijn man".

Er zijn niet zoveel mensen die tijdens de les met Grietje praten. Ik geloof ook niet dat ze daar behoefte aan heeft.
Elke keer als ik haar zie glimlachen we even naar elkaar.
Soms vraag ik haar hoe het met haar gaat.
Dan zegt ze "Het gaat goed, en met jou?"
Verder hoeven we niets tegen elkaar te zeggen.

Aan het einde van elke les loopt Grietje altijd even naar mij toe. Dan pakt ze mijn theekopje op en wast het voor mij af.
Zomaar.
Dat is zo'n lief gebaar.