Mijn moeder schreef mijn vader brieven.
Meer dan dertig jaar lang schreef ze hem.
Boze brieven, wanhopige brieven, verdrietige brieven.
In het begin schreef ze hem elke week.
Hij had haar beloofd dat het wel goed zou komen. Dat de verliefdheid die hij voelde voor die andere vrouw van tijdelijke aard was.
Ze stemde in met zijn "tijdelijke "vertrek. Ze hoopte dat hij weer terug zou komen bij haar als ze hem maar genoeg ruimte gaf.
Mijn moeder, die haar hele leven al veel te dik was, begon rigoureus met lijnen.
Ze at elke avond dieetshakes. Banaan, aardbei of vanille. Ze viel dertig kilo af, maar hij kwam niet terug.
Mijn moeder die haar hele leven elke avond 1 sigaret had gerookt, rookte nu een pakje per dag.
Ze begon te drinken en ze sliep bijna niet meer.
Maar mijn vader kwam niet meer terug. Ook al had hij het haar beloofd.
Hij zei dat het haar eigen schuld was. Zij had immers in haar boosheid gezegd dat hij weg kon blijven. Dat hij maar naar die hoer moest gaan.
Op een avond kwam hij langs met een prachtige bos rozen. Voor zover ik wist was het een van de weinige keren dat mijn vader bloemen voor mijn moeder mee had genomen. Ze pakte de bloemen aan en sloeg hem ermee in zijn gezicht tot het bloedde.
Mijn vader stond er timide bij.
Mijn moeder huilde met lange, hysterische uithalen. De vloer was bezaaid met rozenblaadjes.
De hele nacht bleef mijn moeder huilen. Ik durfde niet te gaan slapen.
Jaren gingen voorbij.
Mijn vader kwam nooit terug. Hij hertrouwde.
Mijn moeder mocht het niet weten.
Soms bracht hij lekkere dingen mee uit Frankrijk waar hij met zijn nieuwe vrouw een huis had gekocht. Een deel ervan was voor mijn moeder. Dat moest ik dan aan haar geven.
Zo nu en dan ontmoeten ze elkaar bij mij thuis. Mijn kinderen vonden dat gezellig.
Dan zaten ze naast elkaar en praatten heel druk.
Mijn moeder bleef mijn vader schrijven.
Verwijtende brieven. Verdrietige brieven.
Brieven waarin ze hem vertelde dat ze hem haatte. Brieven waarin ze hem vertelde dat hij de enige man was waar ze ooit van had gehouden. En dat ze dat altijd zou blijven doen.
Mijn moeder schreef mijn vader 38 jaar lang brieven.
Tot grote ergernis van zijn nieuwe echtgenote. "Ik weet niet wat ik er mee aan moet", zei mijn vader soms.
Vorig jaar stierf mijn moeder.
Tot het einde bleef mijn vader haar grote liefde. Haar man. De vader van haar kinderen.
En dat is ze hem altijd duidelijk blijven maken.
.
Meer dan dertig jaar lang schreef ze hem.
Boze brieven, wanhopige brieven, verdrietige brieven.
In het begin schreef ze hem elke week.
Hij had haar beloofd dat het wel goed zou komen. Dat de verliefdheid die hij voelde voor die andere vrouw van tijdelijke aard was.
Ze stemde in met zijn "tijdelijke "vertrek. Ze hoopte dat hij weer terug zou komen bij haar als ze hem maar genoeg ruimte gaf.
Mijn moeder, die haar hele leven al veel te dik was, begon rigoureus met lijnen.
Ze at elke avond dieetshakes. Banaan, aardbei of vanille. Ze viel dertig kilo af, maar hij kwam niet terug.
Mijn moeder die haar hele leven elke avond 1 sigaret had gerookt, rookte nu een pakje per dag.
Ze begon te drinken en ze sliep bijna niet meer.
Maar mijn vader kwam niet meer terug. Ook al had hij het haar beloofd.
Hij zei dat het haar eigen schuld was. Zij had immers in haar boosheid gezegd dat hij weg kon blijven. Dat hij maar naar die hoer moest gaan.
Op een avond kwam hij langs met een prachtige bos rozen. Voor zover ik wist was het een van de weinige keren dat mijn vader bloemen voor mijn moeder mee had genomen. Ze pakte de bloemen aan en sloeg hem ermee in zijn gezicht tot het bloedde.
Mijn vader stond er timide bij.
Mijn moeder huilde met lange, hysterische uithalen. De vloer was bezaaid met rozenblaadjes.
De hele nacht bleef mijn moeder huilen. Ik durfde niet te gaan slapen.
Jaren gingen voorbij.
Mijn vader kwam nooit terug. Hij hertrouwde.
Mijn moeder mocht het niet weten.
Soms bracht hij lekkere dingen mee uit Frankrijk waar hij met zijn nieuwe vrouw een huis had gekocht. Een deel ervan was voor mijn moeder. Dat moest ik dan aan haar geven.
Zo nu en dan ontmoeten ze elkaar bij mij thuis. Mijn kinderen vonden dat gezellig.
Dan zaten ze naast elkaar en praatten heel druk.
Mijn moeder bleef mijn vader schrijven.
Verwijtende brieven. Verdrietige brieven.
Brieven waarin ze hem vertelde dat ze hem haatte. Brieven waarin ze hem vertelde dat hij de enige man was waar ze ooit van had gehouden. En dat ze dat altijd zou blijven doen.
Mijn moeder schreef mijn vader 38 jaar lang brieven.
Tot grote ergernis van zijn nieuwe echtgenote. "Ik weet niet wat ik er mee aan moet", zei mijn vader soms.
Vorig jaar stierf mijn moeder.
Tot het einde bleef mijn vader haar grote liefde. Haar man. De vader van haar kinderen.
En dat is ze hem altijd duidelijk blijven maken.
.
