tag:blogger.com,1999:blog-24216188860187505172024-03-26T07:23:59.960-07:00Miss Double WhyWriter, performer,dress up doll.Irishttp://www.blogger.com/profile/07699693342038249427noreply@blogger.comBlogger137125tag:blogger.com,1999:blog-2421618886018750517.post-17187196981098067892024-03-26T06:57:00.000-07:002024-03-26T07:23:29.168-07:00De trouwfotoVanuit de Marnixstraat rijd ik rechtsaf, over het bruggetje de Willemstraat in, en dan meteen linksaf, over de Lijnbaansgracht richting de Palmstraat waar hij woont. Hij loopt me tegemoet en hij lijkt -zoals altijd-, in gedachten verzonken. Hij heeft een spijkerbroek aan, en een zwarte jas, zijn haar zit wild. Ondanks zijn leeftijd oogt hij nog altijd jeugdig en straalt hij een jongensachtige bravoure uit. Zijn tred is zelfverzekerd, en tegelijkertijd een tikkeltje nonchalant.<div>In die fractie van tijd, die korte opname dat ik hem passeer, lijkt alles even stil te staan. </div><div>Gek genoeg realiseer me dan, dat dit beeld me altijd bij zal blijven. Mijn vader, die door Amsterdam wandelt. Een beeld waarvan ik nu al weet, dat ik er later met weemoed aan terug zal denken.</div><div>Het is een kostbaar moment. Het raakt me op de een of andere manier, om mijn vader hier zo, ongewild, te bespieden. Alsof ik naar een foto kijk. Iets wat reeds voorbij is. Een snapshot van Amsterdam met een van haar inwoners. </div><div>Het is een ontroerend moment.</div><div>Ik passeer hem en ik zwaai, maar hij ziet me niet. </div><div><br /></div><div>Het doet me denken aan een flink aantal jaren ervoor, wanneer ik in de tram zit, op weg naar huis.</div><div>Ik zie haar maar zij ziet mij niet. Mijn moeder. Mijn hart maakt een sprongetje bij het zien van haar lieve en mooie gezicht. Ze staat bij de Volendamse viswinkel in de Kinkerstraat een haring te eten. Typisch mijn moeder, altijd op pad. Hoe vaak hebben we hier niet samen gewandeld? </div><div>Waarom raakt het me zo dat ik mijn moeder zo tegenkom? Waarom voelt het zo verdrietig? Het liefste wil ik uitstappen en haar vastpakken en omhelzen, haar gezelschap houden. Ik voel me haast een voyeur. Een schilder die ongezien een schets maakt van iets doodgewoons.</div><div>Ik druk mijn neus tegen het glas, maar mijn moeder ziet me niet. De tram rijdt door en ik kan alleen maar omkijken. </div><div><br /></div><div>Sinds mijn moeder een aantal jaren later stierf gebeurde er iets met mijn vader. Ook al waren ze al jaren niet meer samen.</div><div>Mijn vader verbitterde. Ik heb altijd het gevoel gehad dat dit te maken heeft gehad met het het feit dat hij mijn moeder ondanks alles miste.</div><div>Hun gecompliceerde liefdes relatie was nu voor altijd voorbij. Jarenlang had mijn moeder hoop gehouden en tevergeefs gewacht. Tot op de dag dat ze stierf.</div><div> Mijn vader moest nu accepteren dat de dood de keuze voor hem had gemaakt. Er was een definitief einde gekomen aan het getwijfel, het ambivalente gedraai. De onzekerheid en de reserves.</div><div>De dood had nu besloten: het was voorgoed voorbij.</div><div><br /></div><div>Aan het einde van vorig jaar stierf mijn vader. </div><div>Ik merkte lachend op dat mijn moeder hoogstwaarschijnlijk ongeduldig op hem zou wachten aan gene zijde, maar ergens, diep in mijn hart meende ik het.</div><div><br /></div><div>Tussen de oude foto's die mijn ouders achterlieten vond ik een van hun trouwfoto's. </div><div>Het is een mooie voorjaarsdag in april. Mijn moeder verbergt haar prille zwangerschap onder het jasje van haar mantelpakje. In haar handen houdt ze een boeket seringen. Ze staan zij aan zij. Jong en verlegen glimlachend. De toekomst ligt nog open.</div><div><br /></div><div>De trouwfoto heb ik in mijn vitrinekast gezet. Voor mijn gevoel zijn ze nu weer een beetje bij elkaar.</div><div>En ineens denk ik weer aan die keren dat ik ze op straat tegenkwam, jaren geleden.</div><div>Dat moment dat de tijd stil keek te staan.</div><div>En ik bedenk me, stel je voor dat ze onlangs gewoon weer verder zijn gewandeld en dat ze elkaar onderweg tegen zijn gekomen.</div><div>Stel je voor! Kijk; ik zie hoe mijn moeder haar hand opsteekt als ze mijn vader vanuit de verte herkent; ze zwaait en roept zijn naam. Hij lacht verbaasd en zwaait terug. Ze lopen naar elkaar toe.Ze pakken elkaar vast.</div><div> </div><div>Dan lopen ze samen verder. Misschien gaan ze ergens koffie drinken. Of ze gaan naar een museum, naar de Hortus, of naar het Waterlooplein.</div><div>Mijn vader pakt mijn moeders hand en samen verdwijnen ze in de drukte. </div><div>Ik zie hoe mijn vader iets in haar oor fluistert en ik hoor hoe mijn moeder schaterlacht. </div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div>Irishttp://www.blogger.com/profile/07699693342038249427noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2421618886018750517.post-29874241368400152492023-12-15T07:32:00.000-08:002023-12-17T01:11:52.566-08:00<p> Hyacintenbollen.</p>
<p class="MsoNormal"><span lang="NL">Gedurende de
laatste weken van zijn leven praatte mijn vader, die Peter heette, nog meer
over vroeger dan voorheen.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="NL">Natuurlijk had
hij, als oudere heer, altijd wel wat te vertellen over het Amsterdam van weleer;
over de hongerwinter en de gruwelijke details die hij als klein jongetje had gezien;
de jonge, dode soldaat, die hij op straat had zien liggen, en het wegvoeren van het
gezin dat naast hem woonde. Met name het gezichtje van zijn buurmeisje Sarah,
leek hem niet meer los te laten. Hij vertelde hoe alles veranderde. Over de
stad Amsterdam, die gefaald leek te hebben, en er verloren en haast schuldig
bij lag. Over de verraders en de helden. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="NL">Hij vertelde over
het hout dat mensen probeerden te stelen om warm te blijven, ondanks dat er met
scherp op ze geschoten werd. Over de evacuatie, naar het verre en onbekende
Groningen en over de vele, vele andere trieste gebeurtenissen die hem, als
kleine jongen gevormd moeten hebben. Achteraf denk ik wel eens dat hij mede daardoor
zo gefascineerd was door geschiedenis en het daarom wellicht is gaan studeren. Mijn
vader sprak altijd over mensenrechten en de fouten die mensen keer op keer weer
leken te maken. Die fascinatie veranderde de laatste jaren van zijn leven in
een obsessie.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="NL">Mijn vader raakte
verbitterd en was boos op veel. Hij kon nog maar over een ding praten. Over de
wanorde in de wereld, het geweld en de onveiligheid. Over de gekte die er volgens
hem heerste, de gekte die tot onze ondergang zou leiden. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="NL">Hij klaagde ook
over het leven in de stad. De onbeschoftheid van de mensen die hem, met zijn
wandelstok niet lieten passeren, en de auto’s die niet stopten voor het
zebrapad. De enorme hoeveelheid fietsen in Amsterdam en de elektrische auto’s. Over
de bruggen die haast bezweken onder het vele verkeer, het massatoerisme, het
constante gebruik van mobiele telefoons. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="NL">De wereld werd
voor hem alsmaar ondraaglijker en onbegrijpelijker. En toen hij steeds slechter
ging lopen en horen spendeerde hij zijn tijd vooral zittend voor de televisie.
Kijkend naar CNN, of lezend in een van zijn historische naslagwerken. Met de
kat op zijn schouder. Zijn trouwe metgezel. Zijn lichtje in het duister.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="NL">Zijn geliefde
Amsterdam. De stad waar hij altijd van gehouden had, en die hem toebehoorde, veranderde
in een ontrouwe maîtresse, een leugenachtige lellebel. Hij durfde haar nauwelijks meer in de ogen te kijken. Het was een
haat liefde verhouding geworden.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="NL">Maar naast de
voortdurende klaagzangen over de moderne tijd, die hij verachtte, en de
herinneringen aan de oorlog, begon mijn vader ineens meer over zijn familie te
praten. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="NL">Een paar weken
geleden waren we op de spoedeisende hulp van het OLVG. Ik had erop aangedrongen
dat mijn vader opgenomen zou worden. Want hij was er slecht aan toe. Maar het
wachten duurde eindeloos.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="NL">Tijdens die paar
uur in het ziekenhuis, vertelde mijn vader over zijn moeder, mijn kleine oma: Hoe
hij ooit met een paar oudere jochies door de stad had gelopen en door hen werd
uitgedaagd om een ruitje van een brandmelder in te tikken. Dat durfde de stoere
Peter wel. Ondanks dat hij geen benul had van wat het ding voor functie had trapte
hij het in. Om daarop meteen in de kraag te worden gevat door een diender. Hij werd meegenomen naar het bureau en op een stoel in de gang gezet en genegeerd.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="NL">Mijn oma, die 1.52
was en bruine ogen had die bij tijden zo zwart werden als kooltjes, stormde
binnen en viel uit tegen de agenten. Hoe ze het durfden om een onschuldig kind te
arresteren! De agenten, keken perplex toe hoe zij het jong bij de kraag nam en
hem naar buiten dirigeerde.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="NL">Zoveel
moederlijke verontwaardiging en boosheid, daar waren ze niet tegenop gewassen.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="NL">Het is kil op de
spoedeisende hulp. Ik dek mijn vader toe met een ribbelige ziekenhuissprei. We zitten
al twee uur te wachten en mijn vader heeft
het koud. Ik vraag beleefd hoe lang het nog kan duren voor de CT scan. De
verpleegkundige zegt dat het nog heel lang kon duren. Er volgt een heel verhaal over
verkeersslachtoffers en mensen die er veel slechter aan toe zijn dan mijn vader,
“veel en veel slechter”. Mijn vader heeft
het niet verstaan en praat onverstoorbaar verder over vroeger:<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="NL">“Weet je, dat jij
hier ook geboren bent? Hier in het OLVG? Het was een strenge winter, en ik kwam
net te laat, want door de barre winterse omstandigheden was er geen doorkomen
aan, de hele stad lag plat. Hij glimlacht.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="NL">Er volgt nog een
verhaal over de keer dat mijn vader een leren voetbal had gestolen. En hoe er
een optocht was ontstaan in de straat. Mijn vader triomfantelijk voorop, met de
bal als een trofee in zijn handen, en een hele stoet jongetjes er achteraan.
Juichend en joelend. Tot mijn oma er de lucht van kreeg. Mijn parmantige oma,
met haar geringe lengte en haar kleine voetjes gehuld in keurige zwarte pumps.
Ze was in aantocht, en dat beloofde niet veel goeds.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="NL">Op het moment dat
zij aankwam, stoof de stoet uiteen en werd de bal terstond bij haar ingeleverd.
Daarna werd de bal geretourneerd aan de meneer van de speelgoedwinkel. Mijn oma beloofde plechtig dat haar zoon een nette jongen was en dat het nooit meer zou gebeuren.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="NL">Het liep nu tegen
acht uur ‘s avonds. Er was nog steeds niemand geweest die ons iets te drinken
aan had geboden, of te vragen hoe het met mijn vader ging. Mijn hoogbejaarde
vader, die zo geel zag dat het leek alsof hij in Benidorm op vakantie was
geweest, begon zich steeds ellendiger te voelen. Ik probeerde zijn ijskoude handen wat op te
warmen en deelde een snoepje uit dat ik onderin mijn tas had gevonden. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="NL">Toen ik enigszins
geagiteerd weer iemand aansprak, over de scan en wanneer we de uitslag konden
verwachten, veerde mijn vader ineens alert op.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="NL">“ Wat lijk jij
toch veel op je oma” zei hij trots, “jij laat ook niet met je sollen”. Het lukte me echter niet om hem opgenomen
te krijgen.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="NL">De volgende dag pas kregen we te horen dat mijn vader een ongeneeslijke vorm van kanker had.
Een ingreep die het leed wat zou verzachten, liet nog een week op zich wachten.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="NL">18 dagen na de
avond op de spoedeisende hulp is mijn vader overleden. De strijd die ik gevoerd
heb heeft hem niet kunnen helpen. Ik heb
me boos gemaakt, me niet laten intimideren en me niet opzij laten zetten. Ik
heb conflicten gehad en eindeloos om hulp gesmeekt, maar het heeft niet
geholpen.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="NL">Ik denk veel aan al die verhalen. Zoals het verhaal dat hij vertelde toen hij plotseling ziek werd:<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="NL">“Zo’n buikpijn heb
ik zelden gehad. Alleen die ene keer dat ik per ongeluk hyacintenbollen had
gegeten in de hongerwinter. En die bleken giftig te zijn”.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="NL">Ik koester alle verhalen, en als ik erover nadenk geloof ik ook zeker, dat mijn vader gelijk heeft gehad. Ik
denk inderdaad dat ik op mijn oma lijk. Ook al ben ik met mijn 1. 60 m wel iets
langer dan zij. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="NL"> </span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="NL"> </span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="NL"> </span></p>Irishttp://www.blogger.com/profile/07699693342038249427noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2421618886018750517.post-78711374782368917132023-11-25T11:25:00.000-08:002023-11-25T11:25:13.973-08:00<div><p style="--tw-border-spacing-x: 0; --tw-border-spacing-y: 0; --tw-ring-color: rgba(53, 126, 221, .5); --tw-ring-offset-color: #fff; --tw-ring-offset-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-ring-offset-width: 0px; --tw-ring-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-rotate: 0; --tw-scale-x: 1; --tw-scale-y: 1; --tw-scroll-snap-strictness: proximity; --tw-shadow-colored: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-skew-x: 0; --tw-skew-y: 0; --tw-translate-x: 0; --tw-translate-y: 0; background-color: #131313; border-color: rgb(var(--colors-gray-200)); border-style: solid; border-width: 0px; box-sizing: border-box; color: #cccccc; font-family: "Lucida Grande", "Lucida Sans", "helvetica neue", helvetica, arial, sans-serif; font-size: 16px; line-height: 1.5; margin: 0px 0px 1.375rem; max-width: 42rem;">Weet je dat ik boos op je ben? Ik ben zo boos dat ik soms niet aan mijn verdriet toekom. Dat mijn hersenen blokkeren, omdat ik steeds maar blijf denken aan de gesprekken die we niet gehad hebben. De emoties die we niet gedeeld hebben en vragen die we elkaar niet gesteld hebben.<br style="--tw-border-spacing-x: 0; --tw-border-spacing-y: 0; --tw-ring-color: rgba(53, 126, 221, .5); --tw-ring-offset-color: #fff; --tw-ring-offset-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-ring-offset-width: 0px; --tw-ring-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-rotate: 0; --tw-scale-x: 1; --tw-scale-y: 1; --tw-scroll-snap-strictness: proximity; --tw-shadow-colored: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-skew-x: 0; --tw-skew-y: 0; --tw-translate-x: 0; --tw-translate-y: 0; border-color: rgb(var(--colors-gray-200)); border-style: solid; border-width: 0px; box-sizing: border-box;" />Ik ben boos op je, omdat je zomaar met doodgaan bent begonnen, zonder dat we daar de kans voor hebben gehad.<br style="--tw-border-spacing-x: 0; --tw-border-spacing-y: 0; --tw-ring-color: rgba(53, 126, 221, .5); --tw-ring-offset-color: #fff; --tw-ring-offset-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-ring-offset-width: 0px; --tw-ring-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-rotate: 0; --tw-scale-x: 1; --tw-scale-y: 1; --tw-scroll-snap-strictness: proximity; --tw-shadow-colored: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-skew-x: 0; --tw-skew-y: 0; --tw-translate-x: 0; --tw-translate-y: 0; border-color: rgb(var(--colors-gray-200)); border-style: solid; border-width: 0px; box-sizing: border-box;" />De laatste paar jaar was ik steeds bang dat je niet meer gelukkig was. En dat wilde ik veranderen.<br style="--tw-border-spacing-x: 0; --tw-border-spacing-y: 0; --tw-ring-color: rgba(53, 126, 221, .5); --tw-ring-offset-color: #fff; --tw-ring-offset-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-ring-offset-width: 0px; --tw-ring-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-rotate: 0; --tw-scale-x: 1; --tw-scale-y: 1; --tw-scroll-snap-strictness: proximity; --tw-shadow-colored: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-skew-x: 0; --tw-skew-y: 0; --tw-translate-x: 0; --tw-translate-y: 0; border-color: rgb(var(--colors-gray-200)); border-style: solid; border-width: 0px; box-sizing: border-box;" />Ik haalde je op en nam je mee uit wandelen. of we reden samen naar Friesland, naar mijn zus, Loes.<br style="--tw-border-spacing-x: 0; --tw-border-spacing-y: 0; --tw-ring-color: rgba(53, 126, 221, .5); --tw-ring-offset-color: #fff; --tw-ring-offset-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-ring-offset-width: 0px; --tw-ring-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-rotate: 0; --tw-scale-x: 1; --tw-scale-y: 1; --tw-scroll-snap-strictness: proximity; --tw-shadow-colored: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-skew-x: 0; --tw-skew-y: 0; --tw-translate-x: 0; --tw-translate-y: 0; border-color: rgb(var(--colors-gray-200)); border-style: solid; border-width: 0px; box-sizing: border-box;" />We gingen naar de markt, of struinen in de Kringloopwinkel. We dronken samen thee.<br style="--tw-border-spacing-x: 0; --tw-border-spacing-y: 0; --tw-ring-color: rgba(53, 126, 221, .5); --tw-ring-offset-color: #fff; --tw-ring-offset-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-ring-offset-width: 0px; --tw-ring-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-rotate: 0; --tw-scale-x: 1; --tw-scale-y: 1; --tw-scroll-snap-strictness: proximity; --tw-shadow-colored: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-skew-x: 0; --tw-skew-y: 0; --tw-translate-x: 0; --tw-translate-y: 0; border-color: rgb(var(--colors-gray-200)); border-style: solid; border-width: 0px; box-sizing: border-box;" />Het waren eenvoudige dingen die we deden. Maar ze hadden voor mij een grote waarde, en ik hoopte dat het jou blij zou maken.<br style="--tw-border-spacing-x: 0; --tw-border-spacing-y: 0; --tw-ring-color: rgba(53, 126, 221, .5); --tw-ring-offset-color: #fff; --tw-ring-offset-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-ring-offset-width: 0px; --tw-ring-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-rotate: 0; --tw-scale-x: 1; --tw-scale-y: 1; --tw-scroll-snap-strictness: proximity; --tw-shadow-colored: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-skew-x: 0; --tw-skew-y: 0; --tw-translate-x: 0; --tw-translate-y: 0; border-color: rgb(var(--colors-gray-200)); border-style: solid; border-width: 0px; box-sizing: border-box;" />Toen Lottie ziek was, haalde ik je op en kookte voor je. Een enkele keer gingen we uit eten.<br style="--tw-border-spacing-x: 0; --tw-border-spacing-y: 0; --tw-ring-color: rgba(53, 126, 221, .5); --tw-ring-offset-color: #fff; --tw-ring-offset-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-ring-offset-width: 0px; --tw-ring-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-rotate: 0; --tw-scale-x: 1; --tw-scale-y: 1; --tw-scroll-snap-strictness: proximity; --tw-shadow-colored: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-skew-x: 0; --tw-skew-y: 0; --tw-translate-x: 0; --tw-translate-y: 0; border-color: rgb(var(--colors-gray-200)); border-style: solid; border-width: 0px; box-sizing: border-box;" />Ik vroeg wat je graag nog zou willen, want ik maakte me zorgen om je.Nog een keer een big band horen spelen, of wandelen aan zee?<br style="--tw-border-spacing-x: 0; --tw-border-spacing-y: 0; --tw-ring-color: rgba(53, 126, 221, .5); --tw-ring-offset-color: #fff; --tw-ring-offset-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-ring-offset-width: 0px; --tw-ring-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-rotate: 0; --tw-scale-x: 1; --tw-scale-y: 1; --tw-scroll-snap-strictness: proximity; --tw-shadow-colored: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-skew-x: 0; --tw-skew-y: 0; --tw-translate-x: 0; --tw-translate-y: 0; border-color: rgb(var(--colors-gray-200)); border-style: solid; border-width: 0px; box-sizing: border-box;" />Je werd steeds slechter ter been en bovendien werd je steeds slechter horend.<br style="--tw-border-spacing-x: 0; --tw-border-spacing-y: 0; --tw-ring-color: rgba(53, 126, 221, .5); --tw-ring-offset-color: #fff; --tw-ring-offset-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-ring-offset-width: 0px; --tw-ring-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-rotate: 0; --tw-scale-x: 1; --tw-scale-y: 1; --tw-scroll-snap-strictness: proximity; --tw-shadow-colored: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-skew-x: 0; --tw-skew-y: 0; --tw-translate-x: 0; --tw-translate-y: 0; border-color: rgb(var(--colors-gray-200)); border-style: solid; border-width: 0px; box-sizing: border-box;" />Je wereld werd steeds kleiner.<br style="--tw-border-spacing-x: 0; --tw-border-spacing-y: 0; --tw-ring-color: rgba(53, 126, 221, .5); --tw-ring-offset-color: #fff; --tw-ring-offset-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-ring-offset-width: 0px; --tw-ring-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-rotate: 0; --tw-scale-x: 1; --tw-scale-y: 1; --tw-scroll-snap-strictness: proximity; --tw-shadow-colored: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-skew-x: 0; --tw-skew-y: 0; --tw-translate-x: 0; --tw-translate-y: 0; border-color: rgb(var(--colors-gray-200)); border-style: solid; border-width: 0px; box-sizing: border-box;" />Ergens begin dit jaar nam ik je mee naar het Holocaust namen monument. Ik had twee herinnering-stenen voor je geadopteerd.<br style="--tw-border-spacing-x: 0; --tw-border-spacing-y: 0; --tw-ring-color: rgba(53, 126, 221, .5); --tw-ring-offset-color: #fff; --tw-ring-offset-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-ring-offset-width: 0px; --tw-ring-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-rotate: 0; --tw-scale-x: 1; --tw-scale-y: 1; --tw-scroll-snap-strictness: proximity; --tw-shadow-colored: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-skew-x: 0; --tw-skew-y: 0; --tw-translate-x: 0; --tw-translate-y: 0; border-color: rgb(var(--colors-gray-200)); border-style: solid; border-width: 0px; box-sizing: border-box;" />Daar, in de Weesperstraat zochten we die stenen. Die van jouw buurmeisje Saartje Schnitzler. Het moment dat ze van huis vertrok, stond nog haarscherp op jouw netvlies. En een steen voor de moeder van jouw beste vriend, die in Sobibor vermoord was.<br style="--tw-border-spacing-x: 0; --tw-border-spacing-y: 0; --tw-ring-color: rgba(53, 126, 221, .5); --tw-ring-offset-color: #fff; --tw-ring-offset-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-ring-offset-width: 0px; --tw-ring-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-rotate: 0; --tw-scale-x: 1; --tw-scale-y: 1; --tw-scroll-snap-strictness: proximity; --tw-shadow-colored: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-skew-x: 0; --tw-skew-y: 0; --tw-translate-x: 0; --tw-translate-y: 0; border-color: rgb(var(--colors-gray-200)); border-style: solid; border-width: 0px; box-sizing: border-box;" />Toen ik je daar zo zag staan, door emoties overmand, kon ook ik mijn tranen bijna niet bedwingen. Je leek zo kwetsbaar.<br style="--tw-border-spacing-x: 0; --tw-border-spacing-y: 0; --tw-ring-color: rgba(53, 126, 221, .5); --tw-ring-offset-color: #fff; --tw-ring-offset-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-ring-offset-width: 0px; --tw-ring-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-rotate: 0; --tw-scale-x: 1; --tw-scale-y: 1; --tw-scroll-snap-strictness: proximity; --tw-shadow-colored: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-skew-x: 0; --tw-skew-y: 0; --tw-translate-x: 0; --tw-translate-y: 0; border-color: rgb(var(--colors-gray-200)); border-style: solid; border-width: 0px; box-sizing: border-box;" />Heel anders dan de vader die ik had gekend, de sterke vader die niet oud leek te kunnen worden; die hout hakte in Frankrijk, en die altijd gereedschap bij zich had om een fiets of een lekkende kraan te repareren.<br style="--tw-border-spacing-x: 0; --tw-border-spacing-y: 0; --tw-ring-color: rgba(53, 126, 221, .5); --tw-ring-offset-color: #fff; --tw-ring-offset-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-ring-offset-width: 0px; --tw-ring-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-rotate: 0; --tw-scale-x: 1; --tw-scale-y: 1; --tw-scroll-snap-strictness: proximity; --tw-shadow-colored: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-skew-x: 0; --tw-skew-y: 0; --tw-translate-x: 0; --tw-translate-y: 0; border-color: rgb(var(--colors-gray-200)); border-style: solid; border-width: 0px; box-sizing: border-box;" />De muzikale vader die piano speelde, de vader met de onbegrensde fantasie, die prachtige verhalen kon vertellen en die, toen er kleinkinderen kwamen altijd een glimlach van oor tot oor had als hij zag hoezeer ze weer gegroeid waren.<br style="--tw-border-spacing-x: 0; --tw-border-spacing-y: 0; --tw-ring-color: rgba(53, 126, 221, .5); --tw-ring-offset-color: #fff; --tw-ring-offset-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-ring-offset-width: 0px; --tw-ring-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-rotate: 0; --tw-scale-x: 1; --tw-scale-y: 1; --tw-scroll-snap-strictness: proximity; --tw-shadow-colored: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-skew-x: 0; --tw-skew-y: 0; --tw-translate-x: 0; --tw-translate-y: 0; border-color: rgb(var(--colors-gray-200)); border-style: solid; border-width: 0px; box-sizing: border-box;" />Je was er immers niet altijd.<br style="--tw-border-spacing-x: 0; --tw-border-spacing-y: 0; --tw-ring-color: rgba(53, 126, 221, .5); --tw-ring-offset-color: #fff; --tw-ring-offset-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-ring-offset-width: 0px; --tw-ring-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-rotate: 0; --tw-scale-x: 1; --tw-scale-y: 1; --tw-scroll-snap-strictness: proximity; --tw-shadow-colored: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-skew-x: 0; --tw-skew-y: 0; --tw-translate-x: 0; --tw-translate-y: 0; border-color: rgb(var(--colors-gray-200)); border-style: solid; border-width: 0px; box-sizing: border-box;" />Jij en Lottie woonden de grootste tijd in Frankrijk, op Malaure, jullie eigen domein.<br style="--tw-border-spacing-x: 0; --tw-border-spacing-y: 0; --tw-ring-color: rgba(53, 126, 221, .5); --tw-ring-offset-color: #fff; --tw-ring-offset-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-ring-offset-width: 0px; --tw-ring-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-rotate: 0; --tw-scale-x: 1; --tw-scale-y: 1; --tw-scroll-snap-strictness: proximity; --tw-shadow-colored: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-skew-x: 0; --tw-skew-y: 0; --tw-translate-x: 0; --tw-translate-y: 0; border-color: rgb(var(--colors-gray-200)); border-style: solid; border-width: 0px; box-sizing: border-box;" />Daar had jij je moestuin, een eigen stuk bos, en katten en de honden waar je dol op was: Canelle, en Yuki die altijd bij het keukenraam stonden te bedelen,<br style="--tw-border-spacing-x: 0; --tw-border-spacing-y: 0; --tw-ring-color: rgba(53, 126, 221, .5); --tw-ring-offset-color: #fff; --tw-ring-offset-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-ring-offset-width: 0px; --tw-ring-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-rotate: 0; --tw-scale-x: 1; --tw-scale-y: 1; --tw-scroll-snap-strictness: proximity; --tw-shadow-colored: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-skew-x: 0; --tw-skew-y: 0; --tw-translate-x: 0; --tw-translate-y: 0; border-color: rgb(var(--colors-gray-200)); border-style: solid; border-width: 0px; box-sizing: border-box;" />En Knokie de kat, die in Frankrijk werd begraven. Tenslotte was daar Toetie, jouw lievelings kat die steeds meer domesticeerde maar wel achterbleef in Frankrijk, en waar je continu bezorgd om was.<br style="--tw-border-spacing-x: 0; --tw-border-spacing-y: 0; --tw-ring-color: rgba(53, 126, 221, .5); --tw-ring-offset-color: #fff; --tw-ring-offset-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-ring-offset-width: 0px; --tw-ring-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-rotate: 0; --tw-scale-x: 1; --tw-scale-y: 1; --tw-scroll-snap-strictness: proximity; --tw-shadow-colored: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-skew-x: 0; --tw-skew-y: 0; --tw-translate-x: 0; --tw-translate-y: 0; border-color: rgb(var(--colors-gray-200)); border-style: solid; border-width: 0px; box-sizing: border-box; margin-bottom: 0px;" />Uiteindelijk haalden we haar op. De kleine wilde Franse kat, die door jou veranderd was in een klein verwend divaatje.</p><p style="--tw-border-spacing-x: 0; --tw-border-spacing-y: 0; --tw-ring-color: rgba(53, 126, 221, .5); --tw-ring-offset-color: #fff; --tw-ring-offset-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-ring-offset-width: 0px; --tw-ring-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-rotate: 0; --tw-scale-x: 1; --tw-scale-y: 1; --tw-scroll-snap-strictness: proximity; --tw-shadow-colored: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-skew-x: 0; --tw-skew-y: 0; --tw-translate-x: 0; --tw-translate-y: 0; background-color: #131313; border-color: rgb(var(--colors-gray-200)); border-style: solid; border-width: 0px; box-sizing: border-box; color: #cccccc; font-family: "Lucida Grande", "Lucida Sans", "helvetica neue", helvetica, arial, sans-serif; font-size: 16px; line-height: 1.5; margin: 0px 0px 1.375rem; max-width: 42rem;">Een maand geleden werd eerst de kat plotseling ziek en stierf. Jouw kat, jouw minziek wonderdier.<br style="--tw-border-spacing-x: 0; --tw-border-spacing-y: 0; --tw-ring-color: rgba(53, 126, 221, .5); --tw-ring-offset-color: #fff; --tw-ring-offset-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-ring-offset-width: 0px; --tw-ring-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-rotate: 0; --tw-scale-x: 1; --tw-scale-y: 1; --tw-scroll-snap-strictness: proximity; --tw-shadow-colored: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-skew-x: 0; --tw-skew-y: 0; --tw-translate-x: 0; --tw-translate-y: 0; border-color: rgb(var(--colors-gray-200)); border-style: solid; border-width: 0px; box-sizing: border-box;" />Jij hebt het daarna niet lang zelf meer volgehouden.<br style="--tw-border-spacing-x: 0; --tw-border-spacing-y: 0; --tw-ring-color: rgba(53, 126, 221, .5); --tw-ring-offset-color: #fff; --tw-ring-offset-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-ring-offset-width: 0px; --tw-ring-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-rotate: 0; --tw-scale-x: 1; --tw-scale-y: 1; --tw-scroll-snap-strictness: proximity; --tw-shadow-colored: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-skew-x: 0; --tw-skew-y: 0; --tw-translate-x: 0; --tw-translate-y: 0; border-color: rgb(var(--colors-gray-200)); border-style: solid; border-width: 0px; box-sizing: border-box;" />Ook jij werd ziek, je viel steeds meer af en tenslotte vernamen we dat je niet meer beter zou worden.<br style="--tw-border-spacing-x: 0; --tw-border-spacing-y: 0; --tw-ring-color: rgba(53, 126, 221, .5); --tw-ring-offset-color: #fff; --tw-ring-offset-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-ring-offset-width: 0px; --tw-ring-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-rotate: 0; --tw-scale-x: 1; --tw-scale-y: 1; --tw-scroll-snap-strictness: proximity; --tw-shadow-colored: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-skew-x: 0; --tw-skew-y: 0; --tw-translate-x: 0; --tw-translate-y: 0; border-color: rgb(var(--colors-gray-200)); border-style: solid; border-width: 0px; box-sizing: border-box; margin-bottom: 0px;" />Dat je zo snel ging sterven, had ik echter niet verwacht. Had niemand verwacht.</p><p style="--tw-border-spacing-x: 0; --tw-border-spacing-y: 0; --tw-ring-color: rgba(53, 126, 221, .5); --tw-ring-offset-color: #fff; --tw-ring-offset-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-ring-offset-width: 0px; --tw-ring-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-rotate: 0; --tw-scale-x: 1; --tw-scale-y: 1; --tw-scroll-snap-strictness: proximity; --tw-shadow-colored: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-skew-x: 0; --tw-skew-y: 0; --tw-translate-x: 0; --tw-translate-y: 0; background-color: #131313; border-color: rgb(var(--colors-gray-200)); border-style: solid; border-width: 0px; box-sizing: border-box; color: #cccccc; font-family: "Lucida Grande", "Lucida Sans", "helvetica neue", helvetica, arial, sans-serif; font-size: 16px; line-height: 1.5; margin: 0px; max-width: 42rem;">Want, pap. je hebt me niet de kans gegeven om nog tegen je te zeggen dat ik van je houd. Dat je je best gedaan hebt en dat het oké is.<br style="--tw-border-spacing-x: 0; --tw-border-spacing-y: 0; --tw-ring-color: rgba(53, 126, 221, .5); --tw-ring-offset-color: #fff; --tw-ring-offset-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-ring-offset-width: 0px; --tw-ring-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-rotate: 0; --tw-scale-x: 1; --tw-scale-y: 1; --tw-scroll-snap-strictness: proximity; --tw-shadow-colored: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-skew-x: 0; --tw-skew-y: 0; --tw-translate-x: 0; --tw-translate-y: 0; border-color: rgb(var(--colors-gray-200)); border-style: solid; border-width: 0px; box-sizing: border-box;" />En dat ik zal beloven om niet meer boos op je te zijn.<br style="--tw-border-spacing-x: 0; --tw-border-spacing-y: 0; --tw-ring-color: rgba(53, 126, 221, .5); --tw-ring-offset-color: #fff; --tw-ring-offset-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-ring-offset-width: 0px; --tw-ring-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-rotate: 0; --tw-scale-x: 1; --tw-scale-y: 1; --tw-scroll-snap-strictness: proximity; --tw-shadow-colored: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-shadow: 0 0 rgba(0,0,0,0); --tw-skew-x: 0; --tw-skew-y: 0; --tw-translate-x: 0; --tw-translate-y: 0; border-color: rgb(var(--colors-gray-200)); border-style: solid; border-width: 0px; box-sizing: border-box; margin-bottom: 0px;" />Ik zal echt niet meer boos zijn.</p></div>Irishttp://www.blogger.com/profile/07699693342038249427noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2421618886018750517.post-20670954492602982382023-09-11T02:28:00.005-07:002023-09-12T04:41:49.562-07:00Viezigheid<p><br /></p><p>Als kind hapte ik altijd even naar lucht wanneer ze binnen traden: Mijn tantes.</p><p>Het was dan net alsof er een kleine storm opstak. Een frisse wind die de gordijnen op liet bollen en de kopjes en schoteltjes in het theekastje deed rinkelen. </p><p>Mijn tantes brachten een zwierige energie met zich mee die voor mij synoniem stond aan frisse neuzen en blozende wangen. Gekleed in brandschone en piekfijn gestoomde en gestreken jurken beschikten mijn tantes stuk voor stuk over een no nonsense mentaliteit, gedecideerde inzet, nuchtere humor en dappere onverschrokkenheid.</p><p>Mijn moeder, die het buitenbeentje van de familie was, en op zeer jonge leeftijd het glooiende Limburgse landschap achter zich had gelaten om zich in Amsterdam te vestigen, was altijd licht opgewonden als haar zusters in aantocht waren. Een tikkeltje nerveus zelfs. Maar ook een beetje geëxalteerd en ongeduldig. Alsof er hoog bezoek kwam.</p><p>Het was ook net, alsof er een vreemde soort stilte voor de storm te voelen was. een verwachtingsvolle aanloop, waarvoor mijn moeder zich schrap zette. </p><p>Meestal was mijn moeder al een paar dagen actief, met vloeren dweilen, thee servies afstoffen, groentesoep maken en zich stevig met beide benen op de grond te plaatsen. Alsof ze anders omver geblazen zou worden.</p><p>Ook wij kinderen, dat wil zeggen, mijn zus en ik, stonden als het ware in het gelid, met vers gepoetste tanden, geboende wangen en strak gekamde haren. Om het Limburgse comité met gepaste achting binnen te halen.</p><p>En als de deur dan eindelijk open zwaaide, werd de kleine huiskamer in Amsterdam aanstonds gevuld met tomeloze energie, blijdschap, geschaterlach, omhelzingen en luid gepraat in Limburgs dialect. Mijn moeder voerde het hoogste woord, opgetogen dat zij zich weer in haar "moederstaal" kon uitdrukken.</p><p>Eerst werden er tassen tevoorschijn getoverd, die gevuld waren met ontelbare, vaak nuttige cadeautjes, als zakdoeken, stukken zeep, bussen deodorant, wasknijpers, nieuwe sokken en rollen pepermunt. Vaak zat er dan ergens een tientje of een briefje van vijf tussen gemoffeld. Voor mij en mijn zus.</p><p>En, uiteraard, dozen met Limburgse vlaai. Van de beste bakker van Panningen: Broekmans. Want zo'n rijstevlaai moest wel bij de beste vandaan komen.</p><p>"ZO" zeiden mijn tantes dan. "Nu lust ik wel een lekkere tas koffie". En dan werd meteen de vlaai aangesneden. Mijn tantes stonden binnen een mum van tijd schoteltjes en taartvorkjes te organiseren, koffie in het koffiefilter te gieten en het aanrecht schoon te vegen. Mijn moeder bedremmeld toekijkend.</p><p>En voor je het wist, ging er kort daarop een tornado van schoonmaak activiteiten door het huis. Er werden dingen gedaan die ik nog nooit had gezien; spinrag werd met ragers uit de plinten gejast, ramen werden met krantenproppen schoon geboend en kussens werden in de tuin te luchten gelegd. Vloerkleden werden met een mattenklopper gemept en de hele keuken werd gelapt. Voor sommige hardnekkige richeltjes werd een tandenborstel of -stoker gebruikt.</p><p>"Maar, maar! Wat een vettigheid" kirden mijn tantes dan, en ze fronsten hun voorhoofd bij zoveel slonzigheid en wanorde. Maar de frons kwam op mij altijd geveinsd over, alsof ze ergens blij waren, dat mijn moeder zo'n slechte huisvrouw was en zij hun schoonmaak talent konden demonstreren, en er nog plezier in leken te hebben ook! </p><p>Mijn moeder, enigszins ontredderd, deed de radio aan, en als er dan een bekend liedje voorbij kwam, zongen ze met z'n allen mee. Mijn tantes pakten mijn hand stevig vast om mij rond te zwieren.</p><p>Eigenlijk was het altijd een beetje feest als mijn tantes kwamen.</p><p>Nu mijn moeder er niet meer is, en de meeste van mijn tantes helaas ook niet meer, mis ik die heerlijke energieke Limburgse voortvarendheid van deze familiebezoekjes. Ik mis de hardhandige aaien over mijn hoofd, de stevige omhelzingen, de geestdrift en de liefde. En vooral de lach op mijn moeders gezicht, als ze zich weer even "thuis" voelde met haar zusjes.</p><p>En ook al ben ik een echt Amsterdams meisje, ik ben trots op dat kleine stukje Limburg dat ook bij mij lijkt te horen.</p><p><br /></p>Irishttp://www.blogger.com/profile/07699693342038249427noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2421618886018750517.post-45454524041903064052023-06-21T03:06:00.009-07:002023-06-21T03:43:06.661-07:00Lyn<p>Ik mag jou graag. Zegt Lyn. Ze steekt nog een sigaret op en trekt een blikje bier open.<span> </span>Wil je ook een biertje? Ik bedank haar. Voor mij is het te vroeg. Ik moet nog lunchen. En bovendien houd ik niet eens van bier. Toch ben ik bijna geneigd om "ja" te zeggen. Omdat ik haar niet wil kwetsen. Lyn legt haar brandende sigaret in de asbak en loopt naar de kleine keuken waar iets staat te pruttelen op het fornuis. </p><p>Ze komt terug met een broodje hamburger en neemt weer plaats op de bank waar ze zich kennelijk al een paar dagen geïnstalleerd heeft. Dan neemt ze om beurten trekjes van de sigaret, hapjes van de hamburger en slokjes van het blikje bier. De asbak zit vol en staat wankel op het grote dekbed wat op de bank gedrapeerd ligt. <span> Het kleine huis is overvol en de rooklucht veroorzaakt een dichte mist. Overal liggen spullen. Met de bank als het grootste verzamelpunt. Hier liggen een nagelvijl, folders en flyers, strippen van pillen, een badlaken, kledingstukken, een breiwerk, een opschrijfboekje, tijdschriften, en allerlei rommeltjes.<span> In de hoek van de kamer ligt nog een enorme berg kleding.</span> De televisie staat aan en de rolgordijnen zijn half gesloten.<span> Ik sta even op en kijk uit over de Zeedijk. De straat waar ik vroeger zo vaak kwam. De winkel waar ik werkte en waar we, bij mooi weer, buiten koffie met elkaar dronken.<span> </span></span></span><span><span>Het werd een gewoonte. Wanneer ik op zonnige dagen aan kwam lopen stak ze haar hoofd al om de deur; ik ben blij je te zien, drinken we zo samen koffie?</span></span></p><p>Ik mis je. Zegt Lyn. Wil je echt geen biertje? <span> </span>Ik vraag hoe het met haar gaat.<span> </span> Ik heb van die paniekaanvallen hé. Zegt ze. Daarom belde ik jou ook van de week. Ik weet dat jij altijd rustig blijft, dus dan bel ik jou. Mijn andere vrienden maken zich meteen zo druk. Dat vind ik vervelend. Jij blijft rustig, dat helpt. <span> </span> Daarna was het ook weer over hoor. Maar die paniekaanvallen zijn echt vervelend. Zou het met de overgang te maken hebben? Ik zeg iets over de invloed van hormonen en het belang van beweging. Kijk eens wat een prachtig weer, probeer ik mijn woorden kracht bij te zetten: Dat scheelt ook hoor, dat de zon schijnt. En buiten zijn helpt. Lekker wandelen, onder de mensen zijn.</p><p>Ze schudt haar hoofd en zegt dat ze het niet op kan brengen. Dat ze vanochtend toch maar weer een diazepam heeft genomen. En dan: Je moet me binnenkort echt helpen met opruimen hoor. Ik kan het gewoon niet alleen.<span> </span> Ik wijs naar de boeken die in de kast staan en vraag haar of ze nog veel leest. dan begint ze te vertellen: Die schrijver, dat is mijn opa. Ik ben namelijk geadopteerd. Ach er is zoveel gebeurt in mijn leven. <span> Ik heb teveel gezien.Er zijn mensen vermoord. Ik kom uit een hele rijke familie. Maar er was daar veel mis hoor. Ik vermoed ook dat ik eigenlijk ontvoerd ben. Gestolen van mijn echte familie. Misdadigers zijn het. Slechte mensen. <span> In de tijd dat ik naar Nederland kwam waren er wel meer ontvoeringen. Als ik alles wat ik gezien heb zou vertellen, dan zouden ze mij waarschijnlijk ook vermoorden. Ik haat ze. weet je dat?</span></span></p><p><span><span>Hoe gaat het eigenlijk met jou? En hoe gaat het met je dochter? Ik beantwoord haar vraag en dan is het even stil. Muisstil.</span></span></p><p>Ik mis je echt hoor, zegt Lyn. Je zou een goede hulpverlener zijn. Waarom ga je dat niet doen? Mensen helpen? Dat zou echt iets voor jou zijn.</p><p> </p><p><span><br /></span></p><p><br /></p>Irishttp://www.blogger.com/profile/07699693342038249427noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2421618886018750517.post-6882581285640767012023-01-31T06:32:00.012-08:002023-01-31T11:45:55.777-08:00Pepper<p>Mijn moeder bracht jou naar ons toe. Ze vertelde later nog vaak hoe jij, als kleine angstige kitten, naast haar in een hokje had gezeten. Die hele lange weg, van de boerderij waar je geboren was, tot aan ons huis, in de stad.</p><p>Een kleine rode kater. "Pepper" noemde mijn dochter je. Naar de Red Hot Chili Peppers, waar ze fan van was.</p><p>Ik dacht, dat het wellicht een goed idee was om een huisdier voor haar te nemen. Een eigen kat, waar ze voor zou kunnen zorgen en van kon houden. Een kat die helemaal van haar zou zijn. Waar ze rust bij zou vinden, gezelschap, en liefde.</p><p>Ik moet zeggen, ik wist het niet meer zo goed. Na de verhuizing werd mijn dochter zo erg gepest, dat we haar haast niet meer naar school durfden te laten gaan. Ze was een buitenbeentje. Een kind met gedragsproblemen. </p><p>Ik hoopte dat de kleine rode kat haar iets van troost zou kunnen bieden. En dat ze misschien zou leren om voor hem te zorgen, zodat ze uiteindelijk wat meer vertrouwen in zichzelf zou krijgen.</p><p>Maar de kleine rode kat met de puntoren, waarvan we hadden gehoopt dat hij een bron van troost zou zijn, had het zelf moeilijk. Ik had nu niet alleen een kind met een gebruiksaanwijzing, maar ook een kat met een gebruiksaanwijzing. </p><p>Het prachtige rode katertje was overgevoelig en plaste in de gang en in de voorraadkast. Hij verstopte zich onder de bank en sprong soms een meter hoog als er een onverwacht hard geluid klonk.</p><p>Ook "zag" hij dingen, die verder niemand kon zien. En dat veroorzaakte onrust. Vaak probeerde hij een zo hoog mogelijk punt in de woonkamer te beklimmen of bespringen, waar hij dan vervolgens reikhalzend, met grote ogen, "iets" probeerde aan te raken of naderbij te bekijken. "Iets" wat wij in ieder geval niet konden waarnemen.</p><p> Bij deze capriolen verloor hij soms zijn evenwicht, donderde naar beneden, of kwam achter een meubelstuk vast te zitten. Tot grote hilariteit van de rest van het gezin. Het was een komisch en onbegrijpelijk tafereel.<span> </span> Pepper was "anders". Hij was gevoelig, kwetsbaar en enigszins getroebleerd. Maar bij ons was hij waar hij hoorde te zijn.</p><p>Mijn jongste dochter, toen pas negen jaar oud, had een Engelengeduld en was degene die zich over de vreemde kat ontfermde. Ze pakte hem op en droeg hem naar haar kamertje waar hij, bij haar in bed, tot rust kon komen.</p><p>Pepper was een aparte figuur, en hij was prachtig om te zien. Hij had iets adellijks met zijn fijne pootjes, zijn sierlijke lijf, zijn scherpe, lange neus, zijn oranje vacht en grote puntoren. Daarmee was hij ons ook opgevallen, in het nestje, lang geleden op die boerderij, grote oren waar later scheurtjes in zaten, van het vechten met een buur kat.</p><p>"Frederik Fluweel" noemde mijn moeder hem. Vanwege zijn fijne, zachte vacht en poezelige voetjes met roze teenkussentjes.</p><p>Toen Pluche onderdeel werd van ons gezin was Pepper in zijn element . Met haar zelfverzekerde tred, ietwat nuffige karakter, en chique pluizige uiterlijk wist zij subiet de weg naar Peppers hart te vinden.<span> </span> Pepper; de gereserveerde aristocratische heer, met de autistische trekjes, vond in diva Pluche een kameraad en een leidersfiguur, een aanvoerster, een levenspartner.</p><p>Onder haar bestiering, durfde hij zo nu en dan in de avond een ommetje te maken. Ze wasten elkaar en sliepen in elkaars armen. Ze werden een koppel voor het leven. Een "odd couple".</p><p>De ouderdom kwam met gebreken. Pepper kreeg medicijnen, die wij hem in de ochtend en avond toedienden met room paté. Inmiddels was hij een heer op leeftijd. Zijn angsten en neuroses leken minder te worden. Hij werd steeds aanhankelijker, knuffeliger en steeds meer gesteld op gezelschap, vooral dat van ons, zijn gezinsleden. </p><p>Elke avond volgde een vast ritueel, waarbij Pepper verwachtte zich tussen ons in te nestelen. <span> </span>Precies in het midden. Op zijn eigen kussen. Vaste prik. Meestal ging dit ritueel vooraf aan een smekend kijken, onhoorbaar miauwen en gebaren met een poot. Om dan, tenslotte, veilig tussen de baas en het vrouwtje in te kruipen. Daar, waar hij hoorde. Spinnend, op zijn rare zangerige toon. Met zijn achterpoot het liefst uitgestrekt, zodat hij je strelende hand vast kon houden.</p><p>En nu Pepper, je bent er ineens niet meer. Het is zo onverwacht.</p><p>Gisteren ben je ingeslapen, in de reistas. De dokter heb je niet meer gehaald. En misschien is dat maar beter zo.</p><p>Toen ik gisteren thuiskwam, met mijn zoon, degene waar je mee bent opgegroeid, en waarbij je zo graag op bed lag, waren we even compleet van slag.</p><p>Jij in die tas. Wij in tranen. Pluche die wachtte wanneer je nou eruit zou springen. Het was een dag die pijn deed en die koud aanvoelde. </p><p>Ik wilde mijn moeder bellen. Dat wil ik altijd als er iets ergs of juist iets fijns gebeurd. <span> </span></p><p>Maar toen realiseerde ik me dat ik niet hoefde te bellen. Dat ze al lang haar armen had uitgestoken naar jou. Wachtend aan de andere kant van die brug. Dat jij in haar armen was gesprongen en nu tegen haar aan zou liggen. Met je poot op haar hand.</p><p>Spinnend. Zangerig spinnend. </p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p>Irishttp://www.blogger.com/profile/07699693342038249427noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2421618886018750517.post-41763525158758172682022-12-09T07:53:00.005-08:002022-12-09T12:40:39.368-08:00Het huis aan de overkant.<p>Telkens, voordat ik ga slapen, loop ik heel even het kleine kamertje in en kijk door het raam. Het is donker en stil buiten. Maar in het huis brandt nog licht. Het is een geruststellend gevoel.</p><p>Natuurlijk brandt hier nog licht, het lijkt zo te horen. <span> </span>Ik kijk en knijp mijn ogen tot spleetjes. Het is net of ik jou zie staan. Ik zie een gedaante in het schijnsel van het licht. Alle andere ramen zijn donker. Behalve dat ene.</p><p>Meer dan 15 jaar geleden stond ik hier ook, en was ik net verhuisd. Alles was nieuw voor mij, de stad, de buurt, het nieuwe huis.</p><p>Maar het feit dat jij hier al woonde gaf me een veilig gevoel. 's Avonds stond ik hier en wachtte tot mijn zoontje in slaap zou vallen. Hij was pas drie jaar. Het was toen zijn kamertje.</p><p>Pas op dat moment realiseerde ik me dat ik jouw huis kon zien. Dat we zo bij elkaar naar binnen konden kijken.</p><p>De volgende dag vertelde ik dat ik je in de woonkamer had zien staan. Je moest erom lachen. </p><p>Dat we na al die jaren zo bij elkaar zouden komen, puur door toeval, vonden we geweldig. We pakten onze vriendschap weer op, die immers al vanaf onze lagere schoolperiode bestond.</p><p>Kort daarna heb ik afscheid van je moeten nemen, mijn vriendin.</p><p>Bijna elke avond kijk ik door het raam naar jouw huis. Denk ik jouw gestalte weer te zien. Denk ik even aan jou.</p><p> Je bent bijna jarig. Die dag is niet te missen, want het is tweede kerstdag.<span> </span>We vierden onze verjaardag vaak samen omdat we maar twee weken met elkaar scheelden. Ik op 12, jij op 26 december. </p><p>Ik mis je nog vaak. Ik denk nog altijd aan je. Naar mate mijn leven vordert mis ik vaak jouw nuchterheid, je adviezen en je aanwezigheid. Soms snap ik het allemaal niet zo.. het hoe en waarom van dingen.</p><p>En dan vraag ik me af hoe jij zou hebben gereageerd.</p><p>Maar je bent er niet meer.</p><p>Maar ook ergens weer wel. Als ik 's avonds door het raam kijk en ik je zien, in het schijnsel van het licht. </p><p>Dat elke avond brandt.</p><p><br /></p>Irishttp://www.blogger.com/profile/07699693342038249427noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2421618886018750517.post-66477666809344044222022-10-17T11:29:00.008-07:002022-10-17T14:07:54.602-07:00Goedemiddag<p><i> Wat is het vandaag prachtig weer,</i> zegt de buurvrouw.</p><p>Ze maakt met haar hand een stopgebaar. Als een klaar-over die het verkeer tegen probeert te houden. Ik vertraag mijn pas en blijf staan.</p><p><i>Ik wilde even gezellig met je praten,</i> zegt ze. Haar lach is zo breed en zo uitbundig, dat ik er een beetje bang van word. Ze neemt een positie aan, en staat nu voor mij, zodat ik onmogelijk verder kan lopen, zonder haar opzij te duwen.</p><p><i>Jammer he, we wonen naast elkaar, maar we weten bijna niks van elkaar. Zo jammer! Vroeger was dat anders. Tegenwoordig is er te weinig aandacht voor de medemens.</i></p><p>Ik knik en probeer een glimlach te veinzen. </p><p>Ze praat verder: <i>Wat hebben we het toch goed he. Er wordt toch veel te veel geklaagd in Nederland. En waarom? We wonen in een mooie buurt, er is hier geen vandalisme. Kinderen kunnen hier veilig spelen, er is volop groen. We hebben het zo getroffen! En moet je eens kijken wat een fan-tas-tisch weer het vandaag is. Geen wolkje aan de lucht. De zon die schijnt. We boffen toch maar. Vind je niet? dat we ontzettend boffen?</i></p><p>Ze neemt me van onder naar boven op. Ik geloof eigenlijk niet dat ze een antwoord verwacht, want voor ik iets kan zeggen, neemt ze weer het woord: </p><p><i>Ik woon hier dus al twintig jaar. Mijn kinderen zijn hier opgegroeid. Mijn oudste dochter gaat binnenkort trouwen, en mijn zoon wordt voor de eerste keer vader. En ik kan zo goed met mijn schoondochter overweg! Dat is toch het allerbelangrijkste he, dat je kinderen het goed doen. Dat ze gelukkig zijn en hun plek in de maatschappij vinden! Een goede baan, een leuk huis. Wat wil een mens nog meer!</i></p><p>Ik begin te praten, maar de buurvrouw houdt me tegen door wederom haar hand op te steken. Dan begint ze fanatiek te zwaaien, naar een man op een fiets.</p><p>Maar dan kijkt de buurvrouw me doordringend aan en vraagt: <i>Maar hoe is het nu met jou?</i></p><p>En ik zeg:</p><p>Wil je dat echt weten buurvrouw? Hoe het met mij gaat? Nou, ik zal het je vertellen. Ik hoop dat je even de tijd hebt, want het is een heel verhaal. Waar zal ik eens beginnen?</p><p>Je weet toch, mijn oudste dochter? Die intelligente blonde meid. Die zo mooi kon zingen en zo opviel vanwege haar leerprestaties en vele talenten? Nou, daar gaat het heel slecht mee. Eigenlijk gaat het al jaren niet goed. maar sinds een jaar of vijf is haar verslaving echt een enorm probleem geworden. Tja, we hebben alles geprobeerd. De ene na de andere afkick kliniek, allerlei methodes en medicatie. Therapie, traumabehandeling, <i>you name it. </i> We hebben alles geprobeerd. En op een gegeven moment leek het weer even goed te gaan. Maar aan het begin van het jaar is ze gaan samenwonen met haar vriend. Tja, toen bereikten we een nieuw dieptepunt. De deur is ingetrapt door de politie, we dachten dat ze dood waren. En hun hond maar blaffen. Dat arme beest was volledig in paniek.</p><p>Want weet je, haar vriend is dus ook verslaafd. En hij heeft zwaar ADHD en borderline. En, o ja, hij heeft ook last van psychoses. </p><p>Weet je, dan wordt hij wel eens agressief. Hij dacht dus dat mijn dochter vreemd was gegaan, tijdens zo'n psychose. En toen heeft hij geprobeerd om haar keel dicht te knijpen. Ja, achteraf schaamde hij zich zo erg, dat hij niet mee met mij durfde te praten. Hij had er enorm veel spijt van. Nooit meer zou hij drinken of gebruiken.</p><p>Maar ja, vorige week ging het toch weer mis. Teveel stress of zo. Gek genoeg waren ze net klaar met hun dagbehandeling. Lang verhaal kort: Ze zijn nu weer samen aan het gebruiken. Het huis is een grote puinhoop. Ik weet niet of ze nog in staat zijn om hun hond uit te laten. Dat arme beest zit daar dus in huis en raakt telkens in paniek als een van de twee bewusteloos raakt.</p><p>De politie? Die heb ik al gebeld. En de huisarts ook, en de crisisdienst. en verslavingszorg. Maar niemand kan mij helpen.</p><p>Het is een vrij land begrijp je. Als je geen direct gevaar voor jezelf vormt kunnen ze niks doen. Ik moet daar bijna om lachen, omdat het zo absurd klinkt, snap je. Dus ergens hopen we nu maar dat het bijna mis gaat, en dat ze dan op tijd komen. </p><p>Zelf er heen gaan en aanbellen? Heeft geen zin, voor ons doen ze de deur niet open. De buren? Ja die hebben ook al regelmatig geklaagd, ze maken zich ook zorgen en er is veel overlast. Maar kennelijk moet het nog verder escaleren. </p><p>Ja, mijn dochter was altijd een apart kind. Ik wist al van heel jongs af aan dat er iets niet in orde was. Borderline zeggen ze nu, en trauma.</p><p>Mijn dochter. Herinner je haar nog? Ze was dat blonde meisje met van die mooie losse krullen. Blauwe ogen, en bolle wangetjes. Ze had heel veel knuffelbeesten. en ze spaarde plastic dinosauriërs waar ze alle namen van kon opnoemen. Ja ze was bovengemiddeld intelligent. Ze was heel bijzonder.</p><p>Weet je het nu weer buurvrouw? Kun je het nu weer een beetje plaatsen? Ik ben blij dat we even gepraat hebben. Want het is zo verschrikkelijk moeilijk. Niet alleen voor mij, maar voor iedereen die van haar houdt. Iedereen die haar heeft willen helpen. </p><p>Hoe het nu met mij gaat? Ik kan er geen goed antwoord op geven. Ik doe mijn best. Ik heb nog twee andere kinderen, die hebben al genoeg ellende meegemaakt, ik wil ze het zo graag besparen.</p><p>Moet je verder buurvrouw? Ja, het is inderdaad al laat. Je moet nog van alles doen. Ik snap het.</p><p>Het was fijn om even met je te praten. en ja, het is inderdaad mooi weer vandaag. </p><p>Het is een prachtige dag. Er is geen wolkje aan de lucht.</p><p><br /></p><p><br /></p><p><i><br /></i></p><p><i><br /></i></p>Irishttp://www.blogger.com/profile/07699693342038249427noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2421618886018750517.post-57334853205622433642022-08-04T06:55:00.008-07:002022-08-04T13:49:06.699-07:00Op een mooie Pinksterdag.Wat is hij oud en wat oogt hij fragiel. Zijn heup is zo slecht dat hij een stok moet gebruiken. <div>Hij hoort ook slecht en zet (als niemand kijkt) zijn bril op als hij in de auto stapt. Vervolgens rijdt hij met 60 km per uur de snelweg op.<div>Soms denk ik terug aan hoe ik me hem herinner. Lang, slank en nonchalant gekleed. Een jonge held met een wilde krullenbos en een baardje. Hij oogt ietwat onverschillig, maar niet ongeïnteresseerd. Mijn moeder is smoorverliefd op hem.<span> </span> Tot zijn vijftigste blijft hij een jongensachtige uitstraling houden die in de smaak valt bij veel vrouwen.</div><div>Als ik een jaar of vijftien ben gaat hij zijn eigen weg. Vanaf dat moment ben ik "groot". </div><div>Een moment blijft me bij. Wanneer hij me 's avonds naar het noodspreekuur brengt met een onstoken kaak. Ik ben dan al volwassen.</div><div><div>Bij het oversteken pakt hij mijn hand. Het is een flashback naar mijn kinderjaren. In mijn gedachten zing ik dat liedje dat mijn moeder altijd zong: </div><div><i>"Op een mooie pinkster dag. Als het even kon. Liep ik met mijn dochter aan het handje in het parikie te
kuieren in de zon"<span> </span><span> </span></i>Eigenlijk konden mijn vader en ik het altijd goed met elkaar vinden. Hij leerde me van jazzmuziek houden, en van discussiëren. En van Monthy Python en Gerard Reve.</div><div>Mijn vader kon heel veel dingen goed; zoals vertellen en piano spelen, grapjes maken en helpen met huiswerk. Ik vond het altijd heerlijk om naar zijn verhalen te luisteren.</div><div>Maar hij vond het soms ook moeilijk om vader te zijn, en opa. </div><div>Ik heb hem vaak gemist, zeker toen hij met zijn huidige vrouw naar Frankrijk verhuisde.</div><div>"Dat kutwijf" zoals mijn moeder haar noemde, die "het helemaal voor elkaar had". </div><div>Een prachtig huis in de Franse bergen zonder kinderen, kleinkinderen en een zeurende exvrouw.</div><div><br /></div><div>Maar ze worden ouder en de situatie wordt alsmaar grimmiger. Het lijkt alsof ze elkaar in de weg zitten.</div><div>Ze verblijven een tijdje in Amsterdam. Corona isoleert ze. En dan krijgt zij een ernstig ongeluk.</div><div>Daarna besluiten ze echter samen de benen te nemen en wederom naar Frankrijk te gaan.</div><div>Ze vertrekken tegen het advies van de doktoren in.</div><div>Ze nemen de benen.</div><div> Als een opstandig stel pubers dat er stiekem tussenuit knijpt.</div><div>Mopperend, vloekend en verwijtend gaan ze op weg.</div><div><br /></div><div>Het is 36 graden in Frankrijk. De oude dikke natuurstenen muren van het huis bieden Goddank wat beschutting tegen de nietsontziende hitte. Mijn vader die schuifelend in de moestuin werkt, zo doof als een kwartel. En zijn vrouw, die steeds harder tegen hem schreeuwt, voortdurend boos is en alles vervolgens vergeet.</div><div>Aan de telefoon zegt hij dat het beter gaat. Ik ga er maar niet over met hem in discussie.</div><div><br /></div><div>Morgen komt mijn zoon met zijn meisje aan in Brassac. dat is zo'n beetje het kleinste treinstation van de Auvergne, vlak voordat je het hooggebergte ingaat waar mijn vaders huis staat.</div><div>In the middle of nowhere.</div><div>Mijn vader kijkt er enorm naar uit. Hij kan niet wachten om zijn kleinzoon weer te zien. Familie betekent veel voor hem tegenwoordig.</div><div>Ik hoop dat het goed gaat. Voor mijn vader en mijn zoon.<span> </span> Dat het een mooie laatste keer is dat opa zijn kleinzoon over de geschiedenis van het gebied kan vertellen: </div><div>Over de oude Romeinse munt die hij ooit in het raamkozijn vond.</div><div>Over het opstel dat op zolder lag, geschreven rond 1920.</div><div>Over de watermolen, de beek, de roofvogels en de wolven die er ooit leefden.</div><div>Al die mooie verhalen.</div><div><br /></div><div>Net zoals vroeger, toen hij mij verhalen vertelde en nog jong en onverschillig was. </div><div><br /></div><div><br /></div><div><span face=""Lucida Grande", "Lucida Sans", "helvetica neue", helvetica, arial, sans-serif" style="background-color: #131313; color: #cccccc; font-size: 15.999px;">Het liedje "Op een mooie Pinksterdag" , werd geschreven door Annie MG Schmidt en gezongen door Andre van den Heuvel en leen Jongewaard.</span></div><div> </div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div></div></div>Irishttp://www.blogger.com/profile/07699693342038249427noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2421618886018750517.post-8369471185771099872022-04-20T09:20:00.005-07:002022-04-20T09:52:59.331-07:00De vrouw van mijn vader<p>Ze ligt onderuitgezakt in het ziekenhuisbed. Geknakt. Kwetsbaar en hulpeloos als een klein kind. Ik schrik ervan. Omdat mijn vader niet goed lijkt te weten wat hij moet doen, help ik met het opschudden van het kussen en geef haar slokjes drinken. Even opent ze haar ogen en kijkt me op een vreemde doordringende manier aan. Dan zakt ze weer weg. Ik ben bang voor haar. Altijd al geweest. Zelfs nu ze broos en afhankelijk is. Ik breek de chocoladecake die ik voor haar heb gehaald, in kleine stukjes en stop ze in haar mond. In plaats van het zakdoekje, veegt ze haar mond af met een plastic tas die toevallig op het bed ligt. Ik pak hem voorzichtig van haar af.</p><p>Op de zaal, waar nog drie andere patiënten scheef in bed hangen, heerst een beklemmende, uitzichtloze sfeer. Een sfeer waarin niemand nog enige hoop lijkt te hebben. De vreugdeloze, afgematte stemming hangt als een broeierig, klam laken over de aanwezigen. Als een besmettelijke ziekte. </p><p>Ze wil ook wel een chocolaatje, maar als ze er met gesloten ogen eentje neemt blijkt dat ik de verkeerde mee heb genomen. Ze houdt alleen van puur. Ik begin me te verontschuldigen met de opmerking dat ik het doosje zo mooi vond. En dat ze er nog wat aan heeft als het leeg is. "Het is een heel bijzonder doosje" .Niemand lijkt het te horen.</p><p>Het is alsof ik het altijd verkeerd doe bij haar. Ik koop de verkeerde chocola, kies juist de bloemen die ze vreselijk vindt, praat te hard, ben te uitgesproken, vraag teveel aandacht van mijn vader, laat haar niet uitpraten, kleed me vreemd, praat te veel. Eigenlijk wek ik altijd alleen maar irritatie bij haar op. </p><p>Puur mijn aanwezigheid, mijn manier van praten en lachen, mijn rode lippenstift, mijn persoonlijkheid, mijn mening. Het irriteert haar.</p><p>Mijn moeder is nu vijf jaar dood. Ze kan het nog steeds niet verdragen wanneer haar naam valt. Dan zucht ze, of ze begint te hoesten. Vaak loopt ze demonstratief de kamer uit. Mijn vader wekt ook voortdurend haar ergernis. Om zijn doofheid, zijn onzekere manier van lopen, zijn geklaag, zijn politieke standpunten, zijn eigenwijze gedrag. Al een paar keer heeft ze tevergeefs geprobeerd de huisarts ervan te overtuigen dat mijn vader aan het dementeren is. Mijn vader geneert zich ervoor. Maar boos wordt hij eigenlijk nooit.</p><p>Hij irriteert haar en ze steekt haar ergernis niet onder stoelen of banken. Maar hij koos uiteindelijk altijd voor haar en kocht een huis in Frankrijk om met haar te gaan wonen. Om haar gelukkig te maken. De scheiding tussen mijn ouders was verschrikkelijk. Mijn moeder kwijnde weg. </p><p>Vanwege verbittering, vervlogen hoop, verbolgenheid en ontevredenheid, of, ja wat eigenlijk? drinkt ze al jaren zoveel, dat ze nu speciale medicatie krijgt vanwege de ontwenningsverschijnselen. <span> Mijn vader houdt vol dat ze toch echt is gaan minderen.<span> </span></span>Ook heeft mijn vader haar nooit zover gekregen om met roken te stoppen. De vreselijke hoestbuien, de kortademigheid, het is ergens een wonder, dat het altijd goed is blijven gegaan.</p><p>Altijd. Tot afgelopen donderdag. Toen ze de vuilniszak buiten ging zetten. Ze viel en klapte met haar hoofd tegen de grond. De buren vonden haar. Ze lag tussen de auto's in het donker.</p><p>s' Middags had ze met vriendinnen zitten drinken. Het was zo gezellig geweest. En nu gebeurde er dit.</p><p>Wanneer ik haar in het ziekenhuisbed zie liggen denk ik, dat het misschien slecht afloopt. Dat de bloeding in haar hoofd haar fataal zal worden. Maar nu lijkt het toch de goede kant op te gaan. Dat denkt de dokter ook, die mij, tijdens het familiegesprek, tot grote hilariteit haar dochter noemt. </p><p>Nee. Het lijkt mee te vallen. Ze komt er wel weer bovenop, de vrouw van mijn vader. <span> </span></p><p>En alles komt weer goed.</p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p>Irishttp://www.blogger.com/profile/07699693342038249427noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2421618886018750517.post-86576735150810856182022-03-08T09:27:00.002-08:002022-03-08T10:28:56.533-08:00EdwardIn de straat waar ik ben opgegroeid in Amsterdam, kenden alle mensen elkaar.<span> </span> Mijn ouders, die er als jong gehuwden kwamen wonen waren goed bevriend met de buren. Mijn moeder was met name close met twee jonge buurvrouwen die beiden (en dat was nog ongewoon voor die tijd) gescheiden waren en hun kinderen (ze hadden er allebei drie) zelfstandig opvoedden.<div>Ik noemde ze allebei "tante". En ondanks dat ik wist dat ze geen echte tantes waren, waren ze toch een soort familie.</div><div>Met de kinderen van tante Dinie speelde ik het meest. Met de twee jongens dan. Niet met het meisje dat wat ouder was.</div><div>Ik was jongensachtig en deed graag wilde spelletjes. Vaak kwam ik met gescheurde of smerige kleren thuis.</div><div>Edward, was het jongste zoontje van tante Dinie. We waren even oud.</div><div>Mijn moeder, die verpleegkundige was, had nog geassisteerd bij zijn geboorte, aangezien de vroedvrouw net iets te laat kwam. </div><div>Hij en ik speelden altijd samen. Vaak speelde Edwards grote broer Arno ook mee. Maar Edward was mijn favoriet.</div><div>Edward was een lief jochie om te zien. Hij had iets zachts over zich, met bolle wangetjes en een plukje haar dat altijd overeind stond.</div><div>Omdat Edward als tienjarige moeite had met de "R" uitspreken, kwam hij mij altijd ophalen om te gaan "lolschaatsen". Iets waar mijn ouders stiekem om moesten lachen. </div><div>Er was een tijd dat Edgar en ik elke dag samen speelden. We waren een jaar of elf en Edward kreeg de baard in de keel. Ondanks zijn lieve uiterlijk produceerde hij nu ineens een diep stemgeluid. Wat wel eens tot hilariteit leidde wanneer hij bij de voordeur vroeg of ik kwam spelen.</div><div><br /></div><div>Gedurende mijn hele jeugd heb ik met Edward gespeeld. We bouwden hutten, vormden de een na de andere "club", waar ik de leidster van wilde zijn en Edward dan maar weer penningmeester werd. We verzonnen dansjes en playbackten.</div><div>Op school werd Edward, net als ik, gepest. We werden buitengesloten omdat we "anders" waren. </div><div><br /></div><div>Op een middag namen we afscheid van elkaar. Ik weet het nog goed. We stonden in de gang wat na te praten, toen Edward plotseling heel stil werd en zei:</div><div>"Houd jij ook van mij?"</div><div>Geschrokken werkte ik hem de deur uit. "Daar zijn we toch veel te jong voor Edward" riep ik hem na.</div><div><br /></div><div>Mijn moeder, die meegeluisterd had zei: "Edward valt toch niet op meisjes?" </div><div>Ik bleef in verwarring achter, met blozende wangen.</div><div><br /></div><div>Tijdens de puberteit verloren we contact.</div><div>Pas vele jaren later spraken we weer af en keken samen een film. We ontdekten dat we allebei een crush op de mannelijke hoofdrolspeler hadden.</div><div>Het leven ging zo snel, er gebeurde zoveel. Er was nog maar sporadisch contact tussen Edward en mij. Maar soms belden, of schreven we elkaar.</div><div>We werden allebei verliefd. Edward ging samenwonen en was gelukkig. Ik werd moeder van een klein meisje.</div><div>Kort daarna sloeg het noodlot toe.</div><div><br /></div><div>Edward's vriend werd ziek. Misschien had ik me niet gerealiseerd dat ik nog iets voor hem kon betekenen. We hadden immers niet meer zoveel contact.</div><div>Achteraf heb ik daar veel spijt van gehad.</div><div><br /></div><div>Toen zijn vriend na een kort ziekbed aan aids stierf brak er iets in Edward.</div><div>Hij kon een tijdje niet spreken en was depressief.</div><div>Daarna was hij het liefste alleen.</div><div>Hij kreeg nooit meer een andere partner en ging veel reizen.</div><div>Ook het contact tussen hem en mij werd nooit hersteld.</div><div><br /></div><div>Heel af en toe zie ik Edward nog wel eens. Maar de bijzondere vriendschap die we hadden, is voorbij.</div><div><br /></div><div>Soms heb ik spijt dat ik op die ene middag, toen we nog kinderen waren niet terug gezegd heb:</div><div>"Ik houd ook van jou"! En hem een knuffel heb gegeven.</div><div><br /></div><div>Ik wou dat ik dat toen gedurfd had. </div><div>Had ik dat toen maar gewoon gedaan.</div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div> </div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div>Irishttp://www.blogger.com/profile/07699693342038249427noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2421618886018750517.post-23479111014078200612021-12-02T06:43:00.007-08:002021-12-02T07:53:29.990-08:00Kippen in de tuin.<p>Ikzelf ben een katten mens. Maar mijn moeder was een hondenmens. Elke dag nam ze de honden mee naar het park. Of ging ze, als het even kon, met de honden naar het bos. In gedachten zie ik haar binnenkomen. Een frisse bries volgt haar en verspreid zich door de warme woonkamer. Ze heeft haar jas en haar leren handschoenen nog aan. De honden volgen nonchalant. Ze kijken blij. Wist je dat honden blij kunnen kijken? </p><p>Eigenlijk was mijn moeder een dierenmens. En een plantenmens. En een mensenmens. Een natuurmens. Mijn moeder hield van alles wat om haar heen bewoog, zong, blafte, bloeide en lachte.</p><p>Mijn moeder kende de namen van alle vogels en wist hoe je een plant moest stekken en een appelboom moest snoeien. Zij was het soort mens dat elk hondje op straat begroette. Dat zomaar in verwondering stil kon blijven staan, als ze een vogeltje hoorde ritselen in een struik. Ze registreerde elk torretje en kon, zittend achter het stuur van de auto vaststellen dat er een roofvogel in de lucht hing. Ook wist ze welke paddenstoel giftig was, en welk plantje geschikt was om thee van te trekken. Als (stads) kind vond ik dat allemaal wat overdreven. </p><p>Mijn moeder was verpleegkundige, en, wanneer zij dienst had, klampten de patiënten zich vast aan het leven. Mensen voelden zich beter in haar aanwezigheid. En wanneer er mensen overleden, was het meestal, en tot grote frustratie van haar collega's, wanneer zij net de dienst overgedragen had. Mijn moeder droeg een levensenergie bij zich, die aanstekelijk was.</p><p>Dieren speelden een belangrijke rol in mijn jeugd. In ons huis in Amsterdam woonden er, naast ons gezin, dat uit vier personen bestond, een steeds wisselend aantal katten, twee honden en om de zoveel tijd een dier in nood; zoals een vleugellamme ekster, een kreupele eend en een zieke duif. Ook hield mijn zus er ooit een kleine verstoten spitsmuis in een schoenendoos. Rond Pasen adopteerden mijn ouders ooit kuikens die in de tuin in een ren werden gezet. Gewoon, in onze stadstuin, waar de balkons van de etagewoningen op uitkeken. Onze stadstuin die bij de vierkamerwoning hoorde en waar je het getoeter van de auto's kon horen. Op een steenworp afstand van het Leidseplein. De kuikens scharrelden er vrolijk op los en groeiden gestaag. Pas toen er een luidruchtige haan tussen bleek te zitten werden ze door mijn vader naar de boerderij gebracht.</p><p>Daar, in Groningen, waar we onze vakanties doorbrachten, had ik een geit, mijn zus had er een paard en hield mijn vader nog veel meer kippen. Ook hadden we er ooit ganzen, konijnen en varkens.</p><p>Mijn jeugd was niet standaard. Zeker niet voor een Amsterdams meisje. Maar ik ben mijn moeder dankbaar dat ik een stukje van haar levensenergie heb mogen erven. En dat ik, ondanks dat ik een kattenmens ben, van alle levende wezens heb leren houden. </p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p> </p><p><br /></p>Irishttp://www.blogger.com/profile/07699693342038249427noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2421618886018750517.post-30565470705983156082021-09-28T06:54:00.007-07:002021-09-28T06:54:49.874-07:00Woelmuizen."Het gaat goed hoor" zegt mijn vader. Ik schrik een beetje van zijn stem. Hij klinkt anders. Moe. Misschien zelfs wat ongelukkig. Maar als ik hem nogmaals vraag of hij zich een beetje redt, daar in Frankrijk, begint hij over het weer.<div>Dat het wat tegenvalt voor de tijd van het jaar. Dat er nog geen paddenstoelen zijn in het bos. En dat hij dat jammer vindt.</div><div>Als ik hem naar de kat vraag, licht zijn stem wat op. Ja die kan niet meer zonder ons. Het is zo'n aandoenlijk beest. Ze volgt Lottie nu ook de hele dag. Normaal kan ik zelfs niet telefoneren want dan probeert ze de hoorn uit mijn handen te duwen, want, aandacht he. Het is zo'n aandachtsdier. </div><div>Naarmate hij langer over de kat praat begint zijn stem vrolijker te klinken. "<i>Maar het is ook een</i> <i>krankzinnige rover</i>" zegt hij nu lachend. De hele moestuin zit vol woelmuizen. "<i>Weet je wat dat zijn?</i> Dat zijn eigenlijk gewoon een soort muizen, maar dan met een stompe snuit. Die hele tuin zit vol met gangen. Daar wonen dus hele families woelmuizen. En elke keer weet die kat er 's nachts weer eentje af te slachten. Die brengt ze dan als trofee mee naar mijn slaapkamer en dan verstopt ze de restjes onder het bed. Ze is al flink op leeftijd, maar het is nog steeds een moordmachine hoor.</div><div>Hij lacht weer. </div><div>Wanneer ik hem vraag of hij van plan is snel naar Amsterdam terug te keren, aangezien de winter in aantocht is, slaat zijn stem weer om. Bedrukt zegt hij:</div><div>Ja, het is lastig. Vroeger reed ik dat hele stuk in een dag. En nu zie ik er zo tegenop.</div><div>Het is niet eens het autorijden. Het is de drukte he. Ik zie zo tegen die drukte op in België en Nederland. </div><div><br /></div><div>Voor ik mijn vader te spreken krijg, , heb ik Lottie even aan de lijn, omdat zij de de telefoon opneemt. Ik maak even een praatje met haar, voordat mijn vader de tocht naar het toestel gemaakt heeft:</div><div>Hoi, ja ach, het gaat... ik kan nu niks zeggen. Ja ik ga hem roepen. Hij is zo doof he. Verschrikkelijk. Nee, ik ga ook niet meer met een oude man die niet kan lopen op vakantie. <i>Nee, daar begin ik niet meer aan. </i>Maar ik zal hem even roepen: <i>PEEEEETER! JE DOCHTER AAN DE TELEFOON!</i>!!!</div><div><br /></div><div>Wanneer ik mijn vader vraag of hij nog op vakantie naar Spanje wil, antwoordt hij wat twijfelend: </div><div> "Ja, misschien wel hoor. Ik ben er nog niet uit". </div><div>Misschien is het toch fijn als je toch zo langzaamaan maar weer naar Nederland komt, herhaal ik weer. Eventueel rijd je dat stuk toch in een paar etappes.</div><div>Het is even stil en ik roep: "Ben je er nog? Hoor je me nog?".</div><div>Ja, ja ik ben er nog zegt hij. Zijn stem klinkt weer ietwat bedroefd.</div><div>Weet je wat het is. Zegt hij.</div><div>Ik kan die kat niet alleen laten. Die kat hangt echt aan mij. Ik weet wel dat ze goed verzorgd wordt door de buurvrouw, maar ik kan dat beest eigenlijk niet meer alleen laten. </div><div>En wie weet. Misschien kom ik wel nooit meer terug. </div><div><i>"Weet je dat ik daar vreselijk mee in mijn maag zit?".</i></div><div>Ja, dat snap ik. Zeg ik. Dan weet even niks meer te zeggen.</div><div>"Ik bel je gauw weer oké?"</div><div>Ja, zegt mijn vader. Tot gauw. Dag meisie.</div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div>Irishttp://www.blogger.com/profile/07699693342038249427noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2421618886018750517.post-31457915625457813992021-08-02T08:27:00.004-07:002021-08-02T08:45:42.738-07:00Het medaillonZe draagt het medaillon om haar hals. Het glinstert in de zon. Ik zit op haar schoot. Het liefste zou ik in haar kruipen en verdwijnen. Ik begraaf mijn neus in de dikke, donkere haardos, snuif die fijne, veilige geur van haar op. De geur van warmte, van intimiteit, van vers gebakken brood en zonlicht. Van liefde en van geborgenheid. Van zelfsprekendheid en van rust.<div>Het medaillon om haar hals. Het is van goud en er zijn krullen op gegraveerd. "Kijk" zegt mijn moeder.</div><div>Ze klapt het deurtje voor mij open en laat me de fotootjes zien die er in zitten. Eentje van mij, en eentje van mijn grote zusje. Ze draagt de foto's dicht op haar warme huid. Voordat ze de foto's van ons tweeën erin deed, droeg ze er een foto van mijn opa in. Mijn opa uit Limburg. De mysterieuze opa die pijn weg kon nemen en kwalen kon genezen. De opa ik nooit gekend heb, maar die mijn moeder ontzettend mist. "Ik mis mijn vader nog elke dag" zegt ze vaak. </div><div>Op een dag, als ik ouder ben, realiseer ik me dat dit gemis heel erg lang geduurd heeft. Onvoorstelbaar lang. </div><div>Een gemis dat onverwacht begon, toen zij een meisje van veertien jaar oud was en dat altijd voortduurde. Het bleef een leven lang knagen. </div><div>Heel lang droeg ze de foto van haar vader dicht bij haar hart. Tot wij, haar twee dochtertjes, een klein beetje het gemis weg konden nemen en ze de foto verving. </div><div>Op een dag waren we te groot om nog op haar schoot te kruipen en in haar hals te snuffelen. En toen nam het gemis weer toe.</div><div>Dat vond ik heel erg.</div><div>Ik heb mijn moeder altijd willen troosten, ervoor willen zorgen dat het gemis wegging, dat de pijn wegging. Maar ik wist dat het niet kon. Het hoorde bij mijn moeder. </div><div>Nu is het medaillon van mij. Ik houd het in mijn handen en ik denk aan mijn moeder. Aan hoe ik haar mis, elke dag opnieuw. </div><div>Het medaillon schittert in de zon</div><div>Ik draag het dicht op mijn huid, waar het nu hoort.</div><div> </div><div><br /></div><div><br /></div><div> </div><div><br /></div><div><br /></div>Irishttp://www.blogger.com/profile/07699693342038249427noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2421618886018750517.post-13578369591493108072021-07-13T02:20:00.001-07:002021-07-13T08:24:45.176-07:00Duif<p>De duif. Ze is er weer. Kwam ze eerst alleen aan het einde van de middag, nu komt ze ook 's ochtends. Ze neemt plaats op het dak van de schuur en fladdert dan omslachtig naar beneden. Ze let wel op maar is duidelijk niet echt bang voor mijn katten. Ze is zelfs zo aan ze gewend, dat ze, met haar kopje alert gedraaid, op korte afstand van het tweetal de graantjes van de voedertafel en de grond pikt. De katten zijn inmiddels ook aan <i>haar</i> gewend. Lui, doch geamuseerd kijken ze toe en trekken soms wat met hun bek zonder dat er geluid uit komt. </p><p>Het is een gezonde duif, lekker mollig en puntgaaf. Een heel ander beest dan de sloebers die zich in het Amsterdamse straatbeeld bevinden: verminkte, verpieterde figuren die ook wel vliegende ratten worden genoemd. Mijn duif is mooi en fris. Een onaangetast, blakend wezen. Als dank voor de graantjes roe-koet ze elke dag op de schutting. Ik vind dat een gezellig geluid.</p><p>Ik ben me meer dan ooit bewust wat zich bij mij in de tuin afspeelt. Sinds ik met voederen ben begonnen toen het hartje winter was, zijn er nu het zomer is nog altijd een aantal vaste bezoekers: De eerder genoemde duif, die vaak in gezelschap is van een kennis, een stel eksters, kauwtjes, spreeuwen en groene papegaaien. In de kersenboom bij de buren zitten vaak koolmeesjes. Het roodborstje heb ik na het verdwijnen van de nachtvorst niet meer gezien. Aangemoedigd door deze vaste groep bezoekers, strooi ik nu dagelijks voer dat ik speciaal bij de dierenwinkel koop. "Voer voor siervogels", staat er op de verpakking. Ik vraag me af wat dat precies zijn. </p><p>Ik heb de planten in de tuin laten woekeren en de vogels aangemoedigd te blijven komen. Elke ochtend voer ik de vissen in de vijver. "Kijk!" Ze weten al dat ik er aankom. Elke ochtend zwemt de hele school licht onder het wateroppervlak op een en dezelfde plek. Hier laat ik een ruisende hand voer neerkomen. Sommige van de fel gekleurde vlokjes worden door de wind meegenomen en belanden op het ongeremde groen in de tuin. </p><p>Het is anders, nu ik niet meer de deur uit hoef voor mijn werk. Rustiger, bedaard. Ik slaap langer en heb zelfs de tijd gevonden om een boek uit te lezen. Ik heb weer tijd om uitgebreid te koken, boodschappen te doen en de was te sorteren. Ik eet weer elke dag samen met mijn gezin .Maar het is vreemd. Het is vreemd om na ruim zes jaar niet meer naar mijn werk te hoeven. Niet meer de trein te hoeven nemen naar Amsterdam Centraal en het vaste stukje naar de Wallen te wandelen. Had ik soms geen zin om naar mijn werk te gaan, dat kleine wandelingetje van het Centraal naar de Zeedijk, dat mis ik oprecht. Een kort intiem samenzijn met de stad waar ik geboren ben (en die ik stiekem mis). </p><p>Onderweg naar mijn werk groet ik de postbode, de pakketbezorger, de man achter de toonbank van de Chinese elektra winkel en het groepje stoere jongens dat rondhangt bij de hippe modezaak. De buurvrouw van de overkant roept naar mij: "Straks samen koffie"? Dan begint mijn werkdag.</p><p>Mijn tuin. Het is een magisch lapje grond waar kleine wondertjes gebeuren. Zo zag ik er gisteren een goudkleurige kikker. Ik was de kat te slim af en collaboreerde met de kikker door hem "hup!" het water in te bonjouren. Met grote slagen zwom hij de diepte in. Tere libellen raakten heel kort het wateroppervlak aan.</p><p>Wanneer de zon schijnt, verschijnen er ook ineens, uit het niets, vlinders. Vogels tjilpen en kinderen lachen, iets verderop. Dan trekt er een schaduw over de zon en is het weer rustig. Ook in huis lijkt het ineens stil geworden. Alles staat weer even stil. Afgezien van de duif op het dak van de schuur, die aanstalten maakt om naar beneden te fladderen.</p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p>Irishttp://www.blogger.com/profile/07699693342038249427noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2421618886018750517.post-56414709613475632942021-03-01T05:43:00.006-08:002021-03-01T09:23:13.208-08:00Wolkenland<p>We waren veertien of vijftien jaar en we zaten in de tweede van het Amsterdams lyceum. Onze klas werd altijd verteld dat we "totaal ongestructureerd en onhandelbaar" zouden zijn. Iets waarvan ik me toen al afvroeg of dat wellicht tegen elke andere tweede klas ook werd gezegd. Maar misschien zat er een kern van waarheid in. Ik kan me wel herinneren dat ons klasseboek vaak verdwenen was, dat er soms met krijtjes door de klas werd gegooid en dat de hele klas een keer op stond om weg te gaan nadat er een populaire jongen uit de klas werd gestuurd. Ook kan ik me herinneren dat onze leraar Frans (een dikke overspannen man) een keer een meisje wilde grijpen in het klaslokaal, waarbij er in een wilde achtervolging (alsof het een spannende film was) tafels en stoelen omver werden gegooid. Ook kan ik me herinneren dat de twee brutaalste kinderen van de klas verschillende briefjes hadden gemaakt met: teksten als: "Ik ben lesbisch" en "ik wil seks" die ze vervolgens met een joviaal armgebaar op de ruggen van de docenten plakten. Het armgebaar ging gepaard met een opmerking als: "toffe peer". Iets dat de docent in kwestie wel wist te waarderen. </p><p>Vaag weet ik me nog te herinneren dat een van de docenten ooit de gehele dag met zo'n briefje op de rug door de school heeft gelopen. Misschien durfden haar collega's er niets van te zeggen. Of misschien vonden ze het stiekem erg grappig. </p><p>Wanneer we op werkweek gingen naar "Wolkenland", het buitenhuis van de school, werden dit soort practical jokes nog meer geperfectioneerd. Sterker nog, sommige komische talenten uit onze klas waren er weken op aan het oefenen en naar toe aan het werken. </p><p>Het was namelijk door bepaalde leraren toegestaan om voordrachten te doen op de Bonte Avond. Deze Bonte Avond avond was het slotstuk van de week, de Apocalyps, waarbij sommige scholieren onbevreesd en heldhaftig het podium durfden te betreden om de meest karakteristieke leraren te imiteren. Dit ging altijd met veel hilariteit gepaard. Er werd soms over de grond gerold van het lachen.</p><p>Wanneer we geen les hadden zaten we als klas bij elkaar en draaiden elpees. Twee jongens, Michael en Pieter, hadden een selectie platen mee, waarvan The Commodores de meest gedraaide was. We luisterden keer op keer naar nummers als: "Brick house", "Easy", "Zoom" en "Sweet love". Pieter maakte dan oogcontact met me. Pas op dat moment realiseerde ik me dat ik Pieter een hele leuke jongen vond. </p><p>Ik heb dat nooit uit durven spreken. Ik ben van school gegaan en heb een tijdje niet aan Pieter gedacht.</p><p>Een paar jaar later is Pieter verongelukt. Samen met een paar andere jongens die ook bij ons op school zaten. Ze waren geslaagd voor hun HAVO diploma en wilden het vieren in Antwerpen. De Jaguar, die van de vader van een van de jongens was, sloeg over de kop, nadat hij met grote snelheid een klapband kreeg.</p><p>Telkens wanneer ik nu The Commodores hoor denk ik aan Pieter. Dan denk aan de tijd dat we vijftien waren en oogcontact maakten. En dan denk ik aan Wolkenland. </p><b><i><div><b><i><br /></i></b></div>I may be just a foolish dreamer<br />But I don't care<br />'Cause I know my happiness is waiting<br />Out there somewhere<br />I'm searching for that silver lining<br />Horizons that I've never seen<br />Oh, I'd like to take just a moment<br />And dream my dreams, oh dream my dream<br />Woah, woah, zoom, I'd like to fly far away, yeah<br />Where my mind can be fresh and clear<br />And I'd find the love that I long to see<br />Where everybody can be what they wanna be<br />Whoa, I like to greet the sun each mornin'<br />And walk amongst the stars at night<br />I'd like to know the taste of honey in my life<br />In my life<br />Well, I've shared so many pains<br />And I played so many games<br />Ah, but everyone finds the right way<br />Somehow, some way, some day<br />Woah, zoom, I'd like to fly far away from here<br />Where my mind can see fresh and clear<br />And I'll find the love that I long to see<br />People can be what they wanna be<br />Ooh, ooh, ooh, ooh, ooh, ooh, ooh, ooh<br />Ooh I wish the world were truly happy<br />Living as one<br />I wish the word they call freedom<br />Someday would come, someday would come<br />Woah, zoom, I'd like to fly far away from here<br />Where my mind, can be fresh and clear<br />And I'd find the love that I long to see<br />Everybody can be what they wanna be<br />Hey baby<br />Woo<br />Ah, zoom, zoom baby, I'd like to fly away<br />Well I like to fly away, zoom, zoom, well I like to fly away, zoom<br />Zoom baby, I like to fly away (zoom, zoom)<br />Well I like to fly away, zoom, zoom, well I like to fly away, zoom<br />Zoom, baby, I like to fly away<br />Well I like to fly away, zoom, zoom, well I like to fly away, zoom<br />Zoom, I, zoom zoom<br />You and me baby, wild and free<br />Don't you wanna go, don't you wanna go</i></b><div style="background-color: white; border-top: 1px dotted rgb(221, 221, 221); font-family: DroidSansRegular, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13.6796px; margin: 0px; min-height: 25px; padding: 12px 0px 0px;"></div><div style="background-color: white; border-top: 1px dotted rgb(221, 221, 221); font-family: DroidSansRegular, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13.6796px; margin: 0px; min-height: 25px; padding: 12px 0px 0px;"><br /></div><div style="background-color: white; border-top: 1px dotted rgb(221, 221, 221); font-family: DroidSansRegular, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13.6796px; margin: 0px; min-height: 25px; padding: 12px 0px 0px;"><br /></div>Irishttp://www.blogger.com/profile/07699693342038249427noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2421618886018750517.post-82296664624772199842021-02-10T07:45:00.003-08:002021-02-10T07:54:50.343-08:00Hans<p> Het is mijn vader die belt. "Ja" zegt hij. Ik weet niet of je het al gehoord hebt, maar Hans is overleden. Ik ga even zitten. "Goh "zeg ik, dat is dus sneller gegaan dan we dachten. </p><p>"Ja "praat mijn vader, die nogal doof is, onverstoorbaar verder. "Hij had al een tijd Alzheimer. Wist niks meer. Hij lag alleen nog maar in bed. Benen als luciferstokjes' "Ja "dat weet ik, zeg ik. We hebben het er vorige week nog over gehad. Toen heb ik nog tegen je gezegd dat ik wel met je mee wilde rijden als je nog afscheid van hem wilde nemen". Mijn vader praat verder: "Nou ja. Nu is het te laat. Maar eigenlijk had ik ook niet zoveel meer met die man". </p><p>Ik vraag hoe ze elkaar eigenlijk hadden leren kennen en hij vertelt: "Ik was zestien jaar. En ik was lid geworden van de Christelijke jeugdvereniging op de Admiraal de Ruijterweg. Niet om het Christelijke aspect hoor, maar omdat ik had gehoord dat er leuke meisjes op zaten. Nou, en toen kwam daar dus een klein roodharig jongetje binnenlopen. En dat was Hans. Hans was veertien jaar en hij kon heel goed tafeltennissen. Hij kon trouwens ook heel goed contrabas en pianospelen <i>en</i> hij kon heel goed drinken! Hij lacht even. Dan is het weer even stil. Eigenlijk was het een onmogelijke man. Vooral als hij gedronken had". </p><p>Dan passeren ze allemaal even de revue. Het vriendengroepje van weleer. Ik kan me ze goed herinneren. Want de meesten kwamen jarenlang bij ons over de vloer, toen mijn vader en moeder nog bij elkaar waren, en mijn zus en ik nog kinderen. In onze vierkamerwoning in de Eerste Helmersstraat in Amsterdam: Dolf, de pianostemmer, die mijn vader "een groot artiest" noemt. Artie, de Antilliaanse ladykiller, en Jan Otto, de levenskunstenaar. Ik denk aan de verjaardagsfeestjes waar Dolf en Hans om de beurt piano speelden. Zich ergerend aan elkaar. Dolf, die alles op gevoel deed. En Hans die "op de toetsen zat te rammen". Er werd gerookt en gedronken, gelachen en gediscussieerd. Mijn moeder ging bij deze gelegenheden altijd dansen. </p><p>We lachen om de herinneringen. Plotseling zegt mijn vader:" Ik ben de enige die nog over is van dat hele stel". Er valt een stilte.</p><p>"Ga je volgende week weer met me mee naar de markt" vraag ik. "Dat is goed, antwoord hij. Als het maar niet gaat ijzelen'. </p><p><br /></p>Irishttp://www.blogger.com/profile/07699693342038249427noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2421618886018750517.post-25451381872997382852021-01-13T05:35:00.003-08:002021-01-15T04:59:20.525-08:00Feest<p>Als ik er even kort aan denk voel ik weer vluchtig de waanzinnige spanning van het vooruitzicht ervan: "Het schoolfeest". Ik was een jaar of veertien, vijftien, en eindelijk oud genoeg. Voor brugklassers was het schoolfeest verboden. Brugklassers hadden klassenfeesten waar je weer opgescheept zat met je eigen stomme klas, waar ook de stomste jongens zaten. Maar ik behoorde nu eindelijk tot de hogerejaars. .Ik voelde me stoer, oud en belangrijk. Het was de eerste keer dat ik ergens oud genoeg voor was. </p><p>Het bezoeken van het schoolfeest voelde bijna als een plechtigheid. Met het behalen van mijn veertiende levensjaar behoorde ik plotseling tot een elite. De elite van de jeugd. De beau monde van de adolescentie. De superioriteit van de nieuwe garde. Dat waren wij. "Wij", de jongeren die er een andere taal op nahielden dan de oude lullen. "Wij" de jongeren die het allemaal anders zouden gaan doen. "Wij" de jongeren die ons nooit vast zouden laten leggen. Die durfden te rebelleren, te vluchten voor het kwaad van de burgerlijke saaiheid waar onze ouders voor gevallen waren. "Wij" die nooit vast zouden komen te zitten in de saaiheid, de sleur en de eentonigheid van het leven. </p><p>Het was het moment waarop ik een soort vreemde verwijdering van mijn ouders begon te voelen. Het leken wel andere wezens. Afkomstig uit een tijd die oneindig lang geleden leek. Een ouderwetse tijd. "Haha" lachten we hardop, wanneer we foto's zagen van de kleding en de kapsels uit die tijd. Belachelijke figuren waren dat zeg, onze ouders.</p><p>Nee, wij waren jong. Jong en hip. We waren "anders".en we zouden alles anders gaan doen in ons leven.</p><p>Maar om te beginnen was er dus het schoolfeest. Twee dagen lang stond ik wanhopig voor mijn klerenkast, starend naar de erbarmelijke inhoud ervan. Mijn moeder was uiteraard ook te besodemieterd om een nieuwe outfit voor me te kopen. Ik meen me te herinneren dat we daar nog flinke ruzie over hebben gehad.</p><p>En toen was het zover. Door het donkere Amsterdam fietste ik met mijn beste vriendin naar het Valeriusplein. Wat zag de school er indrukwekkend verlicht uit. In de aula werd gedanst. In een van de gangen kon je drank kopen. </p><p>Het was het enige moment dat de leukste jongens (die allemaal een paar klassen hoger zaten) ineens heel dichtbij kwamen. Er werd geflirt, gelachen, gedanst, gedronken en (nat) gezoend. Alles voelde baldadig, onbesuisd en onbeteugeld. Het was de perfecte start van een andere fase. Nieuw en veelbelovend.</p><p>Om middernacht was het feest afgelopen. Daarna veranderde er veel.</p><p><br /></p>Irishttp://www.blogger.com/profile/07699693342038249427noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2421618886018750517.post-58479918930509086372020-12-05T06:06:00.008-08:002020-12-06T02:24:40.612-08:00HuftersKatten zijn net mensen. Alleen, waar mensen zich nog wel eens beter voordoen dan ze werkelijk zijn, zijn katten gewoon zichzelf; Take it or leave it.<div>Een kat lijkt uit te stralen; oke, ik ben een klootzak, maar jij mag blij zijn dat je me om je heen mag hebben. En schiet nou maar op met dat voer, want ik ga bijna dood van de honger. Tenslotte heb ik al een uur niets te eten gehad, afgezien van die oudbakken brokken die hier de hele dag al staan.</div><div>Een kat is altijd zichzelf. Een kat is altijd eerlijk. En dat is waarschijnlijk hetgene wat wij zo in hem bewonderen.</div><div>Een kat kent geen gene en ook geen schuldgevoel. </div><div>Een goede vriendin van mij vertelde dat sinds zij met haar gezin naar een rustige, groene buurt in Almere zijn verhuisd, hun kat er ineens een andere hobby op nahoudt.</div><div>Ving hij in Amstelveen slechts hier en daar een muis, nu komt hij tot haar grote verdriet steeds met schattige zangvogeltjes thuis; Roodborstjes, koolmeesjes etc. De kat, die een buitengewoon verveeld uiterlijk heeft (op het chagrijnige af) snapt het gedoe er om heen niet helemaal. Dat het vrouwtje ineens geschokt lijkt bij het zien van zo'n dood mormeltje, lijkt hij echt niet te bevatten. Hij voelt zich niet bezwaard.</div><div>Eerder had hij verwacht geprezen te worden om zijn vangkunsten. Want wees nou eerlijk, een muis vangen is toch een stuk eenvoudiger dan zo'n irritant hyperbeweeglijk wezen met vleugeltjes.</div><div>Mijn eigen katten zijn niet zulke prooidieren. Hoewel Pepper, onze rode autistische kater in het verleden vaak kikkers ving, die hij vervolgens, verfomfaaid en soms zwaar verminkt aan hun lot overliet, tot wij ze opruimden.Maar die tijd is voorbij. Hij is inmiddels een dagje ouder en wat minder fanatiek.</div><div>Pepper is een oranje kater met grote puntige oren. Hij is snel overprikkeld en houdt dus niet van harde geluiden, vreemde mensen en verandering. Het is een behoudend dier. Slechts het verschuiven van een enkel meubelstuk kan hem volledig in de war brengen. Ik durf wel te zeggen dat Pepper aanleg tot manies heeft. </div><div>Dan miauwt hij non stop op een zeer klaaglijke toon, pist in de gang, rent met de oren in de nek door het huis en probeert op onmogelijke hoogtes te klimmen. Wanneer hij manisch is "ziet" hij ook dingen. Het klaaglijke gemiauw zwelt aan wanneer hij, balancerend op een hoge kast indringend naar schaduwen op de muur tuurt.</div><div>Pepper wordt graag geaaid, maar ergens ook weer niet. Hij weet het soms gewoon niet en lijkt vaak wat in de war.</div><div>Pluche, mijn andere kat, is een pluizig, sensueel, "minziek wonderdier". Pluche is zelfbewust, haast sexy en, was zij een mens geweest, wellicht enigszins manipulatief te noemen.</div><div>Geheel oneerlijk om zoiets te beweren overigens, want Pluche kan er ook niets aan doen dat zij zo mooi, zacht een aantrekkelijk is. Geef haar eens ongelijk dat zij hier ook grif gebruik van maakt. </div><div>Zo weet zij een ieder van ons telkens weer te verleiden om haar snoepjes te geven, haar elke dag te borstelen en haar toe te staan uit het glaasje naast het bed drinken.</div><div>Ook weigert zij vaak van het kattenluikje gebruik te maken en laten wij haar via het raam of via de voordeur naar binnen.</div><div>In de zomer gaan wij met haar wandelen ook al hebben we soms geen zin. Overbodig om te zeggen dat wij het allerbeste (lees duurste) voer voor haar en pepper kopen. Dat hoef ik verder niet uit te leggen lijkt mij.</div><div>Katten. het zijn soms hufters. Maar wat houden we toch van ze. En wat lijken ze toch veel op ons.</div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div>Irishttp://www.blogger.com/profile/07699693342038249427noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2421618886018750517.post-2368219583618849112020-11-27T05:27:00.008-08:002020-11-27T05:51:23.301-08:00GeitAls stadmeisje was het flink wennen op het Groningse platteland. De boerderij, die mijn ouders kochten toen ik acht jaar was, lag temidden van akkers en weilanden en was slechts bereikbaar via een zandweg.<div>Alles was er anders dan in de stad. De omgeving, de omstandigheden in het huis zelf, en de mensen die in het nabij gelegen dorp woonden. Het was een andere wereld. </div><div>De reis ernaar toe was altijd een enorme onderneming. De kleine oldtimer van mijn vader werd volgepropt met ons kinderen, honden, eten en drinken en -meest tweedehands- spullen die op de boerderij van pas zouden kunnen komen.. Onderweg werd er meestal gestopt bij het "Roggebotse bos".</div><div>Ik weet niet precies waarom, maar zelfs de reis erheen vond ik al niet prettig. Ik bleef liever in de stad, waar het warm en overzichtelijk was en waar we televisie konden kijken. </div><div>Op de boerderij was in het prille begin geen douche of bad, en zelfs geen echte wc. Er waren alleen maar oude dierenstallen, een grote ruimte die "de deel"werd genoemd en twee griezelige bedstedes. </div><div>Daar hoorde ik ooit een spook.</div><div>Nee, de boerderij was geen fijne plek vond ik.</div><div>Zeker in de koudste wintermaanden wanneer het er nog donkerder en stiller was dan normaal.</div><div>Maar de zomermaanden waren anders.</div><div>Dan kwamen er altijd vrienden, kennissen uit Amsterdam en soms familie van mijn moeder uit Limburg. Ook Be de buurman, die alleen op de grote boerderij naast ons woonde at mee temidden van een groot, bont gezelschap.</div><div>Er was geluid, beweging en afleiding. Er werd gelachen en verteld. </div><div>We zaten met z'n allen buiten aan lange tafels tot het te donker werd om elkaar te zien. De nacht was in Groningen donkerder dan in de stad. En de sterren waren ontelbaar. Ik heb er vaak een paar zien vallen. Dan deed ik in stilte een wens.</div><div>Op een zorgeloze zomerse dag gingen we naar Zuid Laren. Daar kocht mijn vader voor mij een geit. De geit was nog zo klein dat ik samen met hem achter in de Renault 4 paste. De old timer was inmiddels verkocht.</div><div>Ik had gehoopt dat ik de geit mee mocht nemen naar Amsterdam, maar dat mocht niet van mijn vader en moeder. </div><div>Daar heb ik om gehuild.</div><div>De geit bleef in Groningen, waar hij een stal deelde met het paard van de buurman.</div><div>Als de geit zich verveelde, sprong hij over een hekje zodat hij dichtbij het paard kon staan.</div><div>Ook deed de geit met zijn snuit het licht aan in de stal.</div><div>Een keer, toen Be, de buurman in dronken toestand vergeten was het duo te voeren, maakte de geit de staldeur open.</div><div>Het paard en de geit kuierden samen over het erf, tot ze betrapt werden.</div><div><br /></div><div>Wanneer ik aan de geit denk, voel ik me een beetje weemoedig.</div><div>En denk ik toch met liefde en heimwee terug aan die tijd, lang geleden, in Groningen. </div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div> </div><div><br /></div>Irishttp://www.blogger.com/profile/07699693342038249427noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2421618886018750517.post-88218681843405644352020-10-13T01:26:00.017-07:002020-10-13T02:10:29.539-07:00Slaperig<p>Mijn moeder ligt op bed. Ze is kort daarvoor met speciaal vervoer vanuit het ziekenhuis in Nijmegen naar deze hospice gebracht. Ze is uitgeput. Voorlopig kan ze niet naar huis. Ik ben bang dat ze misschien nooit meer naar huis kan. Voorlopig is dit haar thuis.Deze ellendige kleine kamer waar het raar ruikt. Het daglicht doet zijn best om binnen te komen. Het is pas augustus maar het voelt toch al kil.</p><p>"Wat heb je geluk"zeg ik, wanneer ik haar weer op kom zoeken. Ze is verhuisd naar een andere kamer, aan de andere kant van het grote, droevige gebouw. Geluk zit deze dagen in kleine dingen, die toch groot zijn.</p><p>Hier kijkt ze uit op de tuin. Er zitten veel vogels die we stiekem, door een kier in het raam, voeren. Omdat het raam niet zover open kan duwen we de overgebleven stukjes brood door de kleine smalle spleet. "Pas op" zegt mijn moeder, wanneer we voetstappen horen naderen. "Pas op, want het mag niet van de verpleging". We staan erbij als kleine kinderen. Voor haar kamer is een hele grote boom waar allerlei vogels nestelen. Al spoedig verzamelen zich na het ontbijt musjes, duiven en eksters onder haar raam. Ook zien we er soms een konijn. "Weet je wat ik het meeste mis?" zegt ze. "Mijn dieren". Mijn moeder is altijd omringt geweest door katten en honden.</p><p>Ik kom om de dag. Meestal ligt mijn moeder dan op het bed, want ze is voortdurend moe na de laatste operatie waarbij haar been geamputeerd is. Op goede dagen zit ze aan het kleine bureau, brieven te schrijven. Het bureau staat voor het raam, waar de vogels te zien zijn.</p><p>Het begint al wat kouder te worden, ik loop met mijn jas nog helemaal dicht haar kamer binnen. Ze ligt te slapen op bed en snurkt zacht. De sprei ligt een beetje over haar heen. Ze ziet er zo kwetsbaar uit. Gehavend. Ik blijf even stilstaan en kijk naar mijn slapende moeder. Hoe vaak heeft ze zo naar mij staan kijken, toen ik nog een kind was? Ik weet dat ze slaapt, maar ineens denk ik aan de dood. Ik voel dat hij dichtbij is.</p><p>Wanneer ik mezelf hoor snikken schrik ik. Ik veeg mijn tranen weg en ga op de gang zitten wachten tot ze wakker wordt. </p><p>Het is december en ik heb een kleine kerstboom mee. De lichtjes zitten er omheen gewikkeld. Het is nog een heel karwei ze netjes te krijgen. We zetten de boom neer. De takken blijven wat geknakt. Voor de boom zetten we een klein kapelletje met porseleinen beeldjes. "Wat gezellig he". zeg ik enthousiast. Mijn moeder knikt. </p><p>We gaan wandelen. Ik help haar met <i>een </i>sok en <i>een </i>schoen. Auw, auw, auw, zegt mijn moeder. Ik haal diep adem. Dan help ik haar in de rolstoel en knoop haar jas dicht. Op haar schoot leg ik een dekentje. </p><p>Wanneer we de hoek omslaan waait er scherpe, koude wind in ons gezicht. Het maakt ons aan het lachen, zo onaangenaam is het. Maar we gaan voorlopig nog niet terug.</p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p>Irishttp://www.blogger.com/profile/07699693342038249427noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2421618886018750517.post-56190084456320330882020-08-22T05:03:00.004-07:002020-08-22T05:20:35.383-07:00De adventskalender <p>De herinnering aan mijn ouders. Ze slapen nog, knus tegen elkaar aan. Het zwarte haar van mijn moeder is verstrengeld met de blonde krullenbos van mijn vader. De rode slaapzak die glad aanvoelt ligt op het bed. De schuifdeuren zijn gesloten. Het is een beeld dat verstopt zit achter een vakje dat ik lang niet open heb gemaakt. Een van de vele vakjes van een eindeloze adventskalender. Telkens ontdek ik weer een nieuw vakje wat ik behoedzaam opendoe. Erachter ligt een herinnering. </p><p>Ik beloof mezelf dat ik niet te gretig moet zijn en de vakjes zorgvuldig moet openen. Misschien elke dag een? Tot wanneer? Ik vermoed tot het moment dat ik de kalender overdraag aan mijn kinderen. </p><p>Amsterdam. Ik lig in bed in mijn slaapkamertje en hoor de regen in de tuin tikken. Iedereen slaapt want het is nacht .Mijn vader en moeder en mijn zus en ook de honden en de katten. Ze zijn dichtbij. Dit is het veiligste plekje van mijn jeugd. </p><p>Het vakje dat hierna komt is uit dezelfde periode: Het is de woonkamer die bezaait ligt met cadeautjes. Dolf is er ook. Hij is jong en lacht. Er ligt een banketstaaf op de kachel. </p><p>Wanneer ik weer een vakje open doe zie ik ineens iets uit een hele andere tijd: Mijn moeder loopt voor mij over een smal landweggetje. Ze lacht en ziet er gelukkig uit. De hondjes lopen naast haar, het zijn Jochem en Rakker. Zachte, donzige sneeuwvlokken vallen uit de hemel. Mijn driejarige dochtertje heeft een dikke winterjas aan. We lopen hand in hand. Haar wangen blozen van de kou. Huiverend vangen we met onze open mond de vlokken die smelten op onze tong. </p><p>Dan weer een sprong in de tijd. Het is bijna middernacht. We zijn met z'n vieren in Portugal, Jij en ik, en onze twee kinderen. Ondanks het late uur is het nog steeds vreselijk warm. We kijken naar de sterren terwijl we op de rand van het zwembad zitten. Heel in de verte hoor je de golven breken op de rotsen. Geluk overspoelt me. </p><p>Ik houd de adventskalender in mijn hand. Zoveel vakjes. Zoveel plaatjes. Zoveel herinneringen. Door een plotselinge windvlaag waaien ze allen open: </p><p>Ik zie velden vol lavendel, pasgeboren baby's, chique restaurants, ziekenhuisbedden, hotelkamers, trouwringen, bejaardenhuizen.Ik zie mijn ouders hand in hand lopen en daarna machteloos tegenover elkaar staan. Ik zie mijn zus en mijzelf als kleine meisjes. Ik ben klein en mijn zus lijkt al zo groot en stoer. We hebben zomerjurken aan. Een fractie later zie ik ons als pubers in een discotheek in Schotland.</p><p>Ik zie kerktorens, zeewater, lege straten, flikkerende kerstboomlichtjes en fel zonlicht. Ik ruik de zomer, voel de kou van de winter, ondervind de hemelse kriebels van verliefdheid, en proef het zilte zout van tranen. Ik zie verdriet, geluk, pijn, gemis, blijdschap, woede, frustratie, angst en heimwee. </p><p>Dan veeg ik met mijn hand de vakjes dicht. </p><p> </p><p><br /></p><p> </p>Irishttp://www.blogger.com/profile/07699693342038249427noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2421618886018750517.post-36467684859126042032020-07-01T08:50:00.001-07:002020-07-01T09:10:40.125-07:00Verdorde bloemetjes<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Gisteren kreeg ik ineens het gevoel dat ik mijn moeder wilde bellen. Het leek even een doodnormale gedachte: Mijn moeder bellen straks. Maar de realiteit maakte dat ik van die gedachte schrok. Want mijn moeder is er niet meer.<br />
<div>
Het gebeurt wel vaker dat ik word overvallen door dat gevoel, want er zijn nog steeds van die momenten dat ik haar iets moet vertellen, haar iets wil vragen, of dat ik me even geen raad weet en haar stem wil horen.<br />
<div>
Telkens als dat gebeurt voel ik me ontredderd. Ik schud mijn hoofd en mompel, ook al ben ik alleen. Soms word ik zelfs boos op mezelf. Het is een raar gevoel om jezelf iets kwalijk te nemen wat na drie jaar nog steeds, zo nu en dan, volkomen vanzelfsprekend lijkt. </div>
<div>
Mijn moeder. Het is toch volkomen logisch dat ik haar soms nog nodig heb.</div>
<div>
Maar het is al drie jaar geleden dat ik haar voor het laatst sprak.</div>
<div>
En de gedachte dat het telkens langer zal gaan duren, geeft me een vreemd onwerkelijk gevoel.</div>
<div>
Dat ik ouder wordt, misschien zelfs ouder dan zij. Zonder haar ooit nog te zien.</div>
<div>
Vaak denk ik aan hoe zij de tijd van nu zou hebben ervaren.Er lijkt al zoveel veranderd sinds ze stierf.</div>
<div>
Maar haar nuchterheid had haar zeker overeind gehouden. Het geeft me vaak moed als ik aan haar manier van redeneren denk. Of het nu om grote levenskwesties of om kleine, triviale dingen gaat. Bij allerlei verschillende situaties hoor ik in gedachten duidelijk haar stem: </div>
<div>
<br /></div>
<div>
-"Haal die verdorde bloemetjes er maar gewoon uit, dan komen er vanzelf weer nieuwe voor in de plaats"</div>
<div>
-"De liefde die je er in stopt, komt er uiteindelijk ook uit".</div>
<div>
-"Je moet niet zo streng zijn voor jezelf"</div>
<div>
-"Soms moet je dingen ook durven loslaten"</div>
<div>
-"Het heeft geen zin om bang te zijn, het leven gaat gewoon door".</div>
<div>
-"Ga toch verder met zingen"</div>
<div>
-"Laat haar maar vrij, dat is het mooiste dat een moeder voor een kind kan doen" </div>
<div>
-"Boos worden heeft geen zin". </div>
<div>
-"Overal is wel iets moois te zien, maar je moet wel goed kijken"</div>
<div>
-"Jezelf verwennen is ook belangrijk". </div>
<div>
-"Wees niet zo eigenwijs en lees de gebruiksaanwijzing"<br />
-"Als ze er niet ook voor jou zijn, is het geen echte vriendschap".<br />
<br /></div>
<div>
En dan zucht ik even diep en in gedachten zeg ik terug:<br />
"Ja mam, ik weet het, je hebt gelijk'. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
</div>
</div>
Irishttp://www.blogger.com/profile/07699693342038249427noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2421618886018750517.post-37044823052526205462020-05-15T06:06:00.005-07:002020-05-15T11:22:18.612-07:00De poppen aan het dansen.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Vroeger las ik mijn kinderen elke avond voor. Meestal was ik aan het begin van de avond zelf ook zo moe dat het fijn was om even met ze onder de dekens te kruipen in ons grote bed. Tijd om even te ontsnappen aan de realiteit.<br />
<div>
Ik in het midden en aan weerszijden een kind. De kussens dik opgefluft in de nek en een boek op mijn schoot.</div>
<div>
Soms lazen we elke avond uit hetzelfde spannende boek tot het uit was. Soms plukten we hier en daar wat verhaaltjes of gedichtjes uit dikke verzamelboeken.</div>
<div>
Elke hoofdpersoon, of het nu een vos, beer, heks, sneeuwpop, draak of mens was, had zijn eigen stem en zijn eigen karakter. Sommige figuren passeerden regelmatig de revue; zoals bijvoorbeeld de stoute "boze" heks. Het gebeurde regelmatig dat ik haar stem en kakelende schaterlach zo overtuigend interpreteerde dat mijn zoon, die een jaar of zes was, er een beetje bang van werd.</div>
<div>
Dan keek hij me enigszins ongerust aan en maande me weer gewoon te praten. </div>
<div>
"Praat nu maar weer gewoon mama, anders denk ik dat het echt is".</div>
<div>
En sommige figuren waren zo grappig en venijnig dat we met z'n drieën in een deuk lagen: De kleine mol bijvoorbeeld die zo boos was omdat er op zijn kop gepoept was. Of het gezin dat op berenjacht ging.</div>
<div>
Sommige figuren sloten we in ons hart, werden werkelijkheid.</div>
<div>
"Is die gekke boze heks eigenlijk echt?" vroeg mijn dochtertje. En mijn zoon zei met een heel serieus gezicht over het jongetje zonder naam: "Ik denk dat deze jongen echt bestaat hoor, mama" Dat is gewoon echt gebeurd. Dat <i>kan </i>niet anders.".</div>
<div>
Soms werd er een traantje geplengd. Soms keihard gelachen. Soms gefilosofeerd. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ook in het dagelijkse leven probeerde ik mijn kinderen zoveel mogelijk mee te nemen in de romantiek, geheimzinnigheid, absurditeit en mystiek van de ogenschijnlijk doodgewone dingen om ons heen.</div>
<div>
Zo konden de speelgoed knuffels <i>echt</i> knuffelen en'gingen de poppen s'nachts dansen. Het was een heel gedoe voor die poppen om elke ochtend weer op tijd terug te zijn. </div>
<div>
Zoekgeraakte speelgoedfiguren keerden soms pas na weken terug. Wie weet waar die al die tijd uitgehangen hadden.</div>
<div>
En in het bos konden de bomen zuchten en de vogels een eigen lied componeren. Verder moest je goed opletten welke holle boom bewoond werd door kabouters (een schuw volkje) en in welk meertje 's avonds de elfjes zongen. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Mijn kinderen zijn nu groot. De tijd van voorlezen is voorbij. Ze gaan hun eigen weg, lezen hun eigen boeken en bepalen zelf wel wat ze willen geloven. Sprookjes zijn misschien voor kleintjes, maar fantaseren is voor alle leeftijden. En ook al zijn ze nu groot, ik hoop dat ze in hun hart altijd kind zullen blijven.</div>
<div>
Net als hun moeder. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
</div>
Irishttp://www.blogger.com/profile/07699693342038249427noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2421618886018750517.post-76851070949615935792020-04-21T13:00:00.004-07:002020-04-22T01:41:48.597-07:00Snoet<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ondanks haar geringe lengte van 1.52 meter, was mijn grootmoeder een koningin.<br />
Een kleine koningin die de scepter zwaaide over het huishouden. Ongeacht haar kleine postuur was zij dapper en niet erg bang uitgevallen. In de Amsterdamse straat waar zij woonde werd zij met respect bejegend. Tot op hoge leeftijd waren mannen van haar onder de indruk. Daar was zij zich terdege van bewust en ze maakte er ook gebruik van door joviaal te koketteren.<br />
Zij werd door haar echtgenoot, mijn grootvader, op handen gedragen. "Snoet" noemde hij haar.<br />
Mijn vader wist te vertellen dat mijn opa, die een echte heer was, "altijd verliefd" op haar bleef.<br />
Een mooier voorbeeld kon een vader niet geven aan zijn drie zonen.<br />
Binnen het gezin, waarbinnen zij dus de enige vrouw was, was zij de spil.<br />
Mijn oma was een diva. Ze was slim, eigenzinnig, ijdel en enigermate verwend. Ook was ze grappig en origineel, eigenschappen waar toen niet veel waarde aan gehecht werd.<br />
Gevoel voor humor hoorde in die tijd niet bij "echte" dames, maar mijn opa wist dit <i>wel </i>te waarderen.<br />
Binnen de maatschappij en ook in reclames en in de literatuur werd een rechtlijnig beeld geschetst. Van de vrouw werd verwacht dat zij een goede huismoeder was, zorgzaam, plichtsgetrouw, degelijk, zuinig en enigszins saai. Daarnaast diende zij er netjes en verzorgd uitzien maar niet buitensporig of extravagant.<br />
Mijn oma was niet "gewoontjes", ze hield van romantiek, parfums, Franse chansons, chique japonnen en hoge hakken.<br />
Ik ben ervan overtuigd dat mijn enorme liefde voor schoenen hieraan ten grondslag ligt.<br />
Mijn oma ontmoette mijn opa op het werk. "Hij was de knapste jongen van kantoor", vertelde zij vaak trots.<br />
Na hun trouwen werd er van haar verwacht dat zij zou stoppen met werken. Dat was nu eenmaal zo.<br />
Het huis werd nu haar domein maar volgens mijn vader, had ze een rusteloze aard.<br />
's Middags was zij vaak op stap en dan stonden de jongens voor een dichte deur. Reden temeer voor mijn vader om kattenkwaad uit te halen. Soms kwam daar zelfs de politie aan te pas. Maar mijn oma was niet bang uitgevallen en ging met de agenten in discussie.<br />
In mijn herinnering was mijn opa een vage, schimmige figuur. Mijn oma daarentegen was altijd sterk aanwezig.<br />
Toen mijn opa begon te dementeren stond mijn oma er voor het eerst echt alleen voor. Niet lang daarna ging mijn opa dood.<br />
Toen hij er niet meer was ontmoette ze in het bejaardentehuis een zeer vriendelijke gezette heer die zo van haar onder de indruk was dat hij haar ten huwelijk vroeg. Meneer Krepps heette hij. Ik herinner me dat hij cello speelde. Wij noemden hem: "Oom Kees".<br />
En toen ook <i>hij</i> stierf was er weer een andere heer die voor haar charmes viel.<br />
Mijn oma kon niet goed alleen zijn en ze koesterde het gezelschap.<br />
"Weet je", zei ze tegen mij, toen ik haar op een zomerse dag op kwam zoeken: "ook oude mensen kunnen nog gevoelens voor elkaar hebben".<br />
Niet lang daarna is mijn oma ziek geworden en gestorven. De week voor de begrafenis was mijn vader heel stil.<br />
Hij huilde niet, maar op een bepaald moment keek hij me aan en zei: "Ik moet er steeds aan denken hoe oma in de kist ligt. Helemaal alleen.<br />
Ik knikte maar wist niet goed wat ik moest zeggen.<br />
De kleine koningin had ons verlaten.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
Irishttp://www.blogger.com/profile/07699693342038249427noreply@blogger.com0