Er ritselt iets in de oude plastic tas die ik heb gevonden. "Carrefour hypermarche" staat er op de zak. Het is nog net te lezen. Onderin, verschuild in een zak met antieke lampenkapjes, zit een klein wezentje. Een grote, bange, bruine muis.
Het is de eerste levende ziel die ik hier, in Frankrijk zie, sinds we zijn aangekomen, afgezien van wat vogels, die ritselend door de voormalige moestuin van mijn vader fladderen.
Sinds we hier aangekomen zijn is het weer omgeslagen. Dit overkomt ons elke keer wanneer we hier zijn. Was de weersvoorspelling in Nederland nog uitermate gunstig, nu, pakken donkere wolken zich samen. Het is pas begin oktober, maar de herfst lijkt haast te hebben om de zomer te passeren. Het begint al kil aan te voelen.
Ik kan er maar geen grip op krijgen. Dit terrein, de oeroude watermolen, en alle andere gebouwen, waaronder het robuuste woonhuis. De woeste natuur en de stilte die, wanneer het nacht wordt onheilspellend op mij overkomt, de stille, enigszins geheimzinnige paden die aan de horizon in het bos verdwijnen. De ruïnes, de bergen, de kronkelende beek. De mysterieuze atmosfeer.
Dit is het domein van mijn vader. Dertig jaar lang verbleef hij hier een groot deel van het jaar. Dertig jaar lang heeft hij hier gewerkt, gebouwd, groenten geplant, geverfd, hout gehakt en geïnvesteerd. Maar nu hij er niet meer is, lijkt het allemaal in sneltreinvaart te vervallen. Het terrein is overwoekerd en van de moestuin is niks meer terug te zien.
En nu gaapt het grote huis ons aan. Afwachtend, stil, verontrust en enigszins dreigend. Haar lot ligt in onze handen. En wij, mijn zusje en ik, lopen hier rond, maar weten ons geen raad.
We beginnen maar met opruimen. Dat is altijd goed. Het geeft lucht en energie. Het ruimt ook de geest op, en het gemoed.
Maar waar zijn we aan begonnen. Op het grote terrein bevinden zich vier gebouwen, die volledig vol staan met attributen. Het gaat om halfvergane antieke meubels, gereedschap, elektronische apparatuur, bedden, oude fornuizen, hekwerk, potten en pannen, serviesgoed, grammofoonplaten, muziekinstallaties, en boeken. Heel veel boeken. Terwijl we opruimen heb ik steeds het gevoel dat ik in andermans spullen zit.
Het begint zachtjes te motregenen wanneer ik de eerste zak met antiek glaswerk uit de donkere molen trek. Dan volgen er zakken met bakeliet, lampenkapjes en zakken met oude fittingen.
Het donkere deel van de oude watermolen bezorgt me rillingen. het gigantische liggende schoepenrad herbergt een groot gapend gat, waaronder ooit water stroomde. Mijn vader heeft er een oude deur voor gezet, zodat je er niet in kunt vallen. De vloer is onregelmatig, en vanuit het plafond steekt hier en daar wat stro. Voor mij staat een oude archiefkast, die tot de nok gevuld is met levensmiddelen. Alles is over de datum, aangevreten of half vergaan.
De zak met lampenkapjes die ik in mijn handen heb beweegt, en ritselt. Ik slaak een gilletje en gooi hem van me af, in het hoge onkruid. Twee aandoenlijke kraalogen kijken mij aan. Een eekhoornachtig lang bruin lijf strekt zich in paniek uit in een poging te ontsnappen. Dit is geen gewone muis, maar een Franse eikelmuis. Het Disney achtige figuurtje weet zich uit de tas te bevrijden en verdwijnt in het gebladerte. Onderin de tas, in een van de fraai gevormde lampenkapjes bevinden zich krantensnippers en muizenkeutels.
In gedachten zie ik hoe de muis zich tegoed doet aan de zakken bloem, de koekjes en de vermicelli, om zich daarna voor een dutje terug te trekken in het lampenkapje. Dit, dag in dag uit. Wat een riant leven moet dat zijn geweest.
En wat zou mijn vader gelachen hebben als ik hem van dit tafereel had verteld.
Ineens voelen mijn ogen waterig aan, en ik vraag me af of ik hier wel hoor te zijn. In deze eenzame, stille omgeving. In een leeg huis dat van niemand meer is.
Vanachter een struik vermoed ik twee grote kraalogen te zien, die me heimelijk bespieden en bespotten, en in gedachten zie ik mijn vader in de moestuin staan. Alsof er niks veranderd is.
No comments:
Post a Comment