Ik ben niet zo'n snoepkont. Eigenlijk ben ik iemand die zichzelf alleen bij hoge uitzondering iets lekkers gunt; dit ook met het oog op de slanke lijn; ik eet liever een hele lekkere luxe Belgische bonbon, dan een kilo zeevruchten van Jamin.
Bonbons smaken het beste als je in de verpakking een handleiding aantreft die je kunt raadplegen. Zo'n glanzend foldertje met foto's van de bonbons die zich in het doosje bevinden. Naast de afbeelding wordt in sierlijke letters de naam vermeldt, plus een beschrijving van de ingredienten : Ierse room, exotische likeur, rauwe cacao, delicaat fruit, gezouten caramel en verse boter.
Goede bonbons prop je niet zomaar in je mond, die neem je waar je met al je zintuigen. Dat is een ritueel, een belevenis. Het begint bij het openen van het doosje waar de bonbons keurig op rijtjes gerangschikt liggen, twee verdiepingen, gescheiden door een flinterdun cellofaantje. Ze zijn zorgvuldig in het doosje gestopt door een keurige dame met een porseleinen huid en katoenen handschoentjes.
Alvorens de bonbon in de mond te steken dient men de beschrijving aandachtig te bestuderen zodat een weloverwogen keuze gedaan kan worden. Heeft men die gemaakt, dan volgt het proces van het verwijderen van de fragiele goudkleurige wikkel. Bonbons eten is een serieuze aangelegenheid waarbij men niet gestoord dient te worden.
Bij het kopen van bonbons moet ik vaak denken aan de "Crunchy Frog", een legendarische sketch van Monthy Python. Daar beschrijft de eigenaar van The Whizzo chocolate company met geaffecteerde stem zijn "Whizzo quality assortment". Het water loopt je al snel in de mond, ware het niet dat de vulling van sommige bonbons nogal ongewoon is. Met name de crunchy frog zelf, waarvoor alleen de fijnste baby kikkertjes worden gebruikt die een voor een met de hand worden uitgezocht en speciaal worden ingevlogen vanuit Irak. Vervolgens worden zij schoon gespoeld in het fijnste bronwater, lichtelijk gedood en verzegeld in sappige, Zwitserse triple melkchocolade en liefdevol berijpt met fijne kristalsuiker.
Een zeer exquise bonbon dus en ongetwijfeld bestaan er individuen die -mits het hier niet scherts betrof- bereid zouden zijn enkele tientallen of wellicht honderden euro's voor deze lekkernij neer te tellen. Een mals kikkertje gehuld in romige Belgische chocolade; knisperig en vol van aroma.
Dit genot is uiteraard slechts weg gelegd voor echte connaisseurs die zowel het geld als de uitgelezen smaak hebben om zich exclusieve delicatessen te veroorloven..
Eten. Niet alleen een noodzakelijke levensbehoefte maar tevens een quasi nonchalante must voor de levensgenieter. Mits het op de juiste wijze wordt gedaan.
Daarbij is kennis van de beste restaurants, de nieuwste ontwikkelingen op het gebied van food en de know how van de juiste keuken equipment onontbeerlijk. Een Le Creuset pan of een Global messenset is een even belangrijk status symbool als een Gucci tas of een paar Louboutin schoenen en zodoende een belangrijk gespreksonderwerp tijdens het tafelen met vrienden of collega's. Bovendien is het lang niet zo riskant als politiek.
Lekker eten en de gecompliceerde wereld eromheen is een way of life, een quasi nonchalante joie de vivre.
Maar het is zelfs meer dan dat.
Lekker eten is erotiek.
Een van de meest romantische avonden die ik als twintiger ooit beleefde, was geensceneerd door mijn toenmalige tot over zijn oren verliefde vriendje.
Geheimzinnig glimlachend stond hij op een mooie zomeravond voor mijn deur. Op zijn rug hield hij een bos vuurrode rozen en in zijn handen hield hij een tot op de rand gevulde boodschappentas.
Ik opende de deur voor hem en hij dirigeerde mij onmiddellijk naar de slaapkamer. Zelf stevende hij vastberaden op het aanrecht af.
"Trek jij maar iets moois voor mij aan"sprak hij, terwijl hij intussen naar me knipoogde.
Vanuit mijn ooghoek zag ik hoe hij aardbeien, slagroom, ganzenlever, een doos raketjes en een fles champagne voor zich uitstalde.
Voor ik met mijn ogen kon knipperen werd ik, zo goed als naakt geblinddoekt vastgezet op een keukenstoel, de handen op de rug gebonden. Met de mededeling mijn mond geopend te houden en mijn tong zo ver mogelijk uit te steken.Ik rilde van opwinding.
Toen ik uiteindelijk, emigszins besmeurd los gemaakt werd mocht ik in bed gaan liggen en werd mijn hele lijf (met speciale aandacht voor bepaalde kwetsbare delen) versierd met slagroom, en vervolgens schoon gespoeld met champagne. 's Ochtends waren de lakens ranzig en plakkerig en roken naar zure room.
De katten waren niet meer uit de slaapkamer weg te slaan.
Het deed mij denken aan het hilarische verjaardagsspelletje waarbij je als kind geblinddoekt werd en gedwongen werd te proeven wat er in je mond werd gepropt. Meestal was dat achtereenvolgens suiker, sambal en groene zeep.
Ook toen al vond ik het spannend. Dingen opeten die je niet lust, kent of die je griezelig vindt; dat is eng.
Zijn we allemaal als kind niet in min of meerdere mate getraumatiseerd door onze vaders en moeders? Gekweld met tot de rand gevulde borden en de bijbehorende boodschap: Je blijft maar net zo lang aan tafel zitten tot je het op hebt!
Ik ken schokkende verhalen van kinderneusjes die hardhandig dicht geknepen werden en lepels met walgelijke groene smurrie die naar binnen werden geforceerd. "Denk aan de arme kindjes in Afrika!"
Enorme gevolgen hebben soortgelijke ervaringen op mij gehad.
Namelijk dat ik een zeer selectieve eetster ben geworden, een snob als u wilt. Ik lust geen Hollandse pot, geen stamppot en geen spruitjes, ik walg van draadjesvlees met vet en krijg braakneigingen van rode kool. Mijn eigen kinderen hebben zulks nog nooit gegeten, omdat ik het nooit op tafel heb gezet. Maar ik ben niet eenkennig.
Ik eet gewoon alleen wat ik lekker vind. Ik heb een goede neus en verfijnde smaakpapillen en ik vind ook dat een gerecht er op een bord mooi uit moet zien. Ook eet ik nooit voor de televisie, met mijn bord op schoot, maar dek altijd de tafel. Eten is voor mij iets wat leuk en lekker moet zijn. Een feest der zintuigen en een moment van ontspanning en samenzijn. Genieten.
Zo nu en dan overkomt het me wel eens dat ik buitenshuis iets voorgeschoteld krijg wat me even de adem beneemt. Een hapje wat zo bijzonder is dat het me de ogen doet sluiten en alles om me heen doet verdwijnen. Een extatische eetervaring, een smaakexplosie, foodporno.
Het komt niet vaak voor, maar wanneer het gebeurt is het een onverwachte, overweldigende ervaring.
Een geruststellende gedachte voor later. Dat op mijn oude dag, wanneer mijn ledematen broos zijn, mijn haren wit en mijn huid gerimpeld het genot van een orgastische belevenis nog tot de mogelijkheden behoort.
Bonbons smaken het beste als je in de verpakking een handleiding aantreft die je kunt raadplegen. Zo'n glanzend foldertje met foto's van de bonbons die zich in het doosje bevinden. Naast de afbeelding wordt in sierlijke letters de naam vermeldt, plus een beschrijving van de ingredienten : Ierse room, exotische likeur, rauwe cacao, delicaat fruit, gezouten caramel en verse boter.
Goede bonbons prop je niet zomaar in je mond, die neem je waar je met al je zintuigen. Dat is een ritueel, een belevenis. Het begint bij het openen van het doosje waar de bonbons keurig op rijtjes gerangschikt liggen, twee verdiepingen, gescheiden door een flinterdun cellofaantje. Ze zijn zorgvuldig in het doosje gestopt door een keurige dame met een porseleinen huid en katoenen handschoentjes.
Alvorens de bonbon in de mond te steken dient men de beschrijving aandachtig te bestuderen zodat een weloverwogen keuze gedaan kan worden. Heeft men die gemaakt, dan volgt het proces van het verwijderen van de fragiele goudkleurige wikkel. Bonbons eten is een serieuze aangelegenheid waarbij men niet gestoord dient te worden.
Bij het kopen van bonbons moet ik vaak denken aan de "Crunchy Frog", een legendarische sketch van Monthy Python. Daar beschrijft de eigenaar van The Whizzo chocolate company met geaffecteerde stem zijn "Whizzo quality assortment". Het water loopt je al snel in de mond, ware het niet dat de vulling van sommige bonbons nogal ongewoon is. Met name de crunchy frog zelf, waarvoor alleen de fijnste baby kikkertjes worden gebruikt die een voor een met de hand worden uitgezocht en speciaal worden ingevlogen vanuit Irak. Vervolgens worden zij schoon gespoeld in het fijnste bronwater, lichtelijk gedood en verzegeld in sappige, Zwitserse triple melkchocolade en liefdevol berijpt met fijne kristalsuiker.
Een zeer exquise bonbon dus en ongetwijfeld bestaan er individuen die -mits het hier niet scherts betrof- bereid zouden zijn enkele tientallen of wellicht honderden euro's voor deze lekkernij neer te tellen. Een mals kikkertje gehuld in romige Belgische chocolade; knisperig en vol van aroma.
Dit genot is uiteraard slechts weg gelegd voor echte connaisseurs die zowel het geld als de uitgelezen smaak hebben om zich exclusieve delicatessen te veroorloven..
Eten. Niet alleen een noodzakelijke levensbehoefte maar tevens een quasi nonchalante must voor de levensgenieter. Mits het op de juiste wijze wordt gedaan.
Daarbij is kennis van de beste restaurants, de nieuwste ontwikkelingen op het gebied van food en de know how van de juiste keuken equipment onontbeerlijk. Een Le Creuset pan of een Global messenset is een even belangrijk status symbool als een Gucci tas of een paar Louboutin schoenen en zodoende een belangrijk gespreksonderwerp tijdens het tafelen met vrienden of collega's. Bovendien is het lang niet zo riskant als politiek.
Lekker eten en de gecompliceerde wereld eromheen is een way of life, een quasi nonchalante joie de vivre.
Maar het is zelfs meer dan dat.
Lekker eten is erotiek.
Een van de meest romantische avonden die ik als twintiger ooit beleefde, was geensceneerd door mijn toenmalige tot over zijn oren verliefde vriendje.
Geheimzinnig glimlachend stond hij op een mooie zomeravond voor mijn deur. Op zijn rug hield hij een bos vuurrode rozen en in zijn handen hield hij een tot op de rand gevulde boodschappentas.
Ik opende de deur voor hem en hij dirigeerde mij onmiddellijk naar de slaapkamer. Zelf stevende hij vastberaden op het aanrecht af.
"Trek jij maar iets moois voor mij aan"sprak hij, terwijl hij intussen naar me knipoogde.
Vanuit mijn ooghoek zag ik hoe hij aardbeien, slagroom, ganzenlever, een doos raketjes en een fles champagne voor zich uitstalde.
Voor ik met mijn ogen kon knipperen werd ik, zo goed als naakt geblinddoekt vastgezet op een keukenstoel, de handen op de rug gebonden. Met de mededeling mijn mond geopend te houden en mijn tong zo ver mogelijk uit te steken.Ik rilde van opwinding.
Toen ik uiteindelijk, emigszins besmeurd los gemaakt werd mocht ik in bed gaan liggen en werd mijn hele lijf (met speciale aandacht voor bepaalde kwetsbare delen) versierd met slagroom, en vervolgens schoon gespoeld met champagne. 's Ochtends waren de lakens ranzig en plakkerig en roken naar zure room.
De katten waren niet meer uit de slaapkamer weg te slaan.
Het deed mij denken aan het hilarische verjaardagsspelletje waarbij je als kind geblinddoekt werd en gedwongen werd te proeven wat er in je mond werd gepropt. Meestal was dat achtereenvolgens suiker, sambal en groene zeep.
Ook toen al vond ik het spannend. Dingen opeten die je niet lust, kent of die je griezelig vindt; dat is eng.
Zijn we allemaal als kind niet in min of meerdere mate getraumatiseerd door onze vaders en moeders? Gekweld met tot de rand gevulde borden en de bijbehorende boodschap: Je blijft maar net zo lang aan tafel zitten tot je het op hebt!
Ik ken schokkende verhalen van kinderneusjes die hardhandig dicht geknepen werden en lepels met walgelijke groene smurrie die naar binnen werden geforceerd. "Denk aan de arme kindjes in Afrika!"
Enorme gevolgen hebben soortgelijke ervaringen op mij gehad.
Namelijk dat ik een zeer selectieve eetster ben geworden, een snob als u wilt. Ik lust geen Hollandse pot, geen stamppot en geen spruitjes, ik walg van draadjesvlees met vet en krijg braakneigingen van rode kool. Mijn eigen kinderen hebben zulks nog nooit gegeten, omdat ik het nooit op tafel heb gezet. Maar ik ben niet eenkennig.
Ik eet gewoon alleen wat ik lekker vind. Ik heb een goede neus en verfijnde smaakpapillen en ik vind ook dat een gerecht er op een bord mooi uit moet zien. Ook eet ik nooit voor de televisie, met mijn bord op schoot, maar dek altijd de tafel. Eten is voor mij iets wat leuk en lekker moet zijn. Een feest der zintuigen en een moment van ontspanning en samenzijn. Genieten.
Zo nu en dan overkomt het me wel eens dat ik buitenshuis iets voorgeschoteld krijg wat me even de adem beneemt. Een hapje wat zo bijzonder is dat het me de ogen doet sluiten en alles om me heen doet verdwijnen. Een extatische eetervaring, een smaakexplosie, foodporno.
Het komt niet vaak voor, maar wanneer het gebeurt is het een onverwachte, overweldigende ervaring.
Een geruststellende gedachte voor later. Dat op mijn oude dag, wanneer mijn ledematen broos zijn, mijn haren wit en mijn huid gerimpeld het genot van een orgastische belevenis nog tot de mogelijkheden behoort.
