Als ik er even kort aan denk voel ik weer vluchtig de waanzinnige spanning van het vooruitzicht ervan: "Het schoolfeest". Ik was een jaar of veertien, vijftien, en eindelijk oud genoeg. Voor brugklassers was het schoolfeest verboden. Brugklassers hadden klassenfeesten waar je weer opgescheept zat met je eigen stomme klas, waar ook de stomste jongens zaten. Maar ik behoorde nu eindelijk tot de hogerejaars. .Ik voelde me stoer, oud en belangrijk. Het was de eerste keer dat ik ergens oud genoeg voor was.
Het bezoeken van het schoolfeest voelde bijna als een plechtigheid. Met het behalen van mijn veertiende levensjaar behoorde ik plotseling tot een elite. De elite van de jeugd. De beau monde van de adolescentie. De superioriteit van de nieuwe garde. Dat waren wij. "Wij", de jongeren die er een andere taal op nahielden dan de oude lullen. "Wij" de jongeren die het allemaal anders zouden gaan doen. "Wij" de jongeren die ons nooit vast zouden laten leggen. Die durfden te rebelleren, te vluchten voor het kwaad van de burgerlijke saaiheid waar onze ouders voor gevallen waren. "Wij" die nooit vast zouden komen te zitten in de saaiheid, de sleur en de eentonigheid van het leven.
Het was het moment waarop ik een soort vreemde verwijdering van mijn ouders begon te voelen. Het leken wel andere wezens. Afkomstig uit een tijd die oneindig lang geleden leek. Een ouderwetse tijd. "Haha" lachten we hardop, wanneer we foto's zagen van de kleding en de kapsels uit die tijd. Belachelijke figuren waren dat zeg, onze ouders.
Nee, wij waren jong. Jong en hip. We waren "anders".en we zouden alles anders gaan doen in ons leven.
Maar om te beginnen was er dus het schoolfeest. Twee dagen lang stond ik wanhopig voor mijn klerenkast, starend naar de erbarmelijke inhoud ervan. Mijn moeder was uiteraard ook te besodemieterd om een nieuwe outfit voor me te kopen. Ik meen me te herinneren dat we daar nog flinke ruzie over hebben gehad.
En toen was het zover. Door het donkere Amsterdam fietste ik met mijn beste vriendin naar het Valeriusplein. Wat zag de school er indrukwekkend verlicht uit. In de aula werd gedanst. In een van de gangen kon je drank kopen.
Het was het enige moment dat de leukste jongens (die allemaal een paar klassen hoger zaten) ineens heel dichtbij kwamen. Er werd geflirt, gelachen, gedanst, gedronken en (nat) gezoend. Alles voelde baldadig, onbesuisd en onbeteugeld. Het was de perfecte start van een andere fase. Nieuw en veelbelovend.
Om middernacht was het feest afgelopen. Daarna veranderde er veel.
