Wat is het vandaag prachtig weer, zegt de buurvrouw.
Ze maakt met haar hand een stopgebaar. Als een klaar-over die het verkeer tegen probeert te houden. Ik vertraag mijn pas en blijf staan.
Ik wilde even gezellig met je praten, zegt ze. Haar lach is zo breed en zo uitbundig, dat ik er een beetje bang van word. Ze neemt een positie aan, en staat nu voor mij, zodat ik onmogelijk verder kan lopen, zonder haar opzij te duwen.
Jammer he, we wonen naast elkaar, maar we weten bijna niks van elkaar. Zo jammer! Vroeger was dat anders. Tegenwoordig is er te weinig aandacht voor de medemens.
Ik knik en probeer een glimlach te veinzen.
Ze praat verder: Wat hebben we het toch goed he. Er wordt toch veel te veel geklaagd in Nederland. En waarom? We wonen in een mooie buurt, er is hier geen vandalisme. Kinderen kunnen hier veilig spelen, er is volop groen. We hebben het zo getroffen! En moet je eens kijken wat een fan-tas-tisch weer het vandaag is. Geen wolkje aan de lucht. De zon die schijnt. We boffen toch maar. Vind je niet? dat we ontzettend boffen?
Ze neemt me van onder naar boven op. Ik geloof eigenlijk niet dat ze een antwoord verwacht, want voor ik iets kan zeggen, neemt ze weer het woord:
Ik woon hier dus al twintig jaar. Mijn kinderen zijn hier opgegroeid. Mijn oudste dochter gaat binnenkort trouwen, en mijn zoon wordt voor de eerste keer vader. En ik kan zo goed met mijn schoondochter overweg! Dat is toch het allerbelangrijkste he, dat je kinderen het goed doen. Dat ze gelukkig zijn en hun plek in de maatschappij vinden! Een goede baan, een leuk huis. Wat wil een mens nog meer!
Ik begin te praten, maar de buurvrouw houdt me tegen door wederom haar hand op te steken. Dan begint ze fanatiek te zwaaien, naar een man op een fiets.
Maar dan kijkt de buurvrouw me doordringend aan en vraagt: Maar hoe is het nu met jou?
En ik zeg:
Wil je dat echt weten buurvrouw? Hoe het met mij gaat? Nou, ik zal het je vertellen. Ik hoop dat je even de tijd hebt, want het is een heel verhaal. Waar zal ik eens beginnen?
Je weet toch, mijn oudste dochter? Die intelligente blonde meid. Die zo mooi kon zingen en zo opviel vanwege haar leerprestaties en vele talenten? Nou, daar gaat het heel slecht mee. Eigenlijk gaat het al jaren niet goed. maar sinds een jaar of vijf is haar verslaving echt een enorm probleem geworden. Tja, we hebben alles geprobeerd. De ene na de andere afkick kliniek, allerlei methodes en medicatie. Therapie, traumabehandeling, you name it. We hebben alles geprobeerd. En op een gegeven moment leek het weer even goed te gaan. Maar aan het begin van het jaar is ze gaan samenwonen met haar vriend. Tja, toen bereikten we een nieuw dieptepunt. De deur is ingetrapt door de politie, we dachten dat ze dood waren. En hun hond maar blaffen. Dat arme beest was volledig in paniek.
Want weet je, haar vriend is dus ook verslaafd. En hij heeft zwaar ADHD en borderline. En, o ja, hij heeft ook last van psychoses.
Weet je, dan wordt hij wel eens agressief. Hij dacht dus dat mijn dochter vreemd was gegaan, tijdens zo'n psychose. En toen heeft hij geprobeerd om haar keel dicht te knijpen. Ja, achteraf schaamde hij zich zo erg, dat hij niet mee met mij durfde te praten. Hij had er enorm veel spijt van. Nooit meer zou hij drinken of gebruiken.
Maar ja, vorige week ging het toch weer mis. Teveel stress of zo. Gek genoeg waren ze net klaar met hun dagbehandeling. Lang verhaal kort: Ze zijn nu weer samen aan het gebruiken. Het huis is een grote puinhoop. Ik weet niet of ze nog in staat zijn om hun hond uit te laten. Dat arme beest zit daar dus in huis en raakt telkens in paniek als een van de twee bewusteloos raakt.
De politie? Die heb ik al gebeld. En de huisarts ook, en de crisisdienst. en verslavingszorg. Maar niemand kan mij helpen.
Het is een vrij land begrijp je. Als je geen direct gevaar voor jezelf vormt kunnen ze niks doen. Ik moet daar bijna om lachen, omdat het zo absurd klinkt, snap je. Dus ergens hopen we nu maar dat het bijna mis gaat, en dat ze dan op tijd komen.
Zelf er heen gaan en aanbellen? Heeft geen zin, voor ons doen ze de deur niet open. De buren? Ja die hebben ook al regelmatig geklaagd, ze maken zich ook zorgen en er is veel overlast. Maar kennelijk moet het nog verder escaleren.
Ja, mijn dochter was altijd een apart kind. Ik wist al van heel jongs af aan dat er iets niet in orde was. Borderline zeggen ze nu, en trauma.
Mijn dochter. Herinner je haar nog? Ze was dat blonde meisje met van die mooie losse krullen. Blauwe ogen, en bolle wangetjes. Ze had heel veel knuffelbeesten. en ze spaarde plastic dinosauriërs waar ze alle namen van kon opnoemen. Ja ze was bovengemiddeld intelligent. Ze was heel bijzonder.
Weet je het nu weer buurvrouw? Kun je het nu weer een beetje plaatsen? Ik ben blij dat we even gepraat hebben. Want het is zo verschrikkelijk moeilijk. Niet alleen voor mij, maar voor iedereen die van haar houdt. Iedereen die haar heeft willen helpen.
Hoe het nu met mij gaat? Ik kan er geen goed antwoord op geven. Ik doe mijn best. Ik heb nog twee andere kinderen, die hebben al genoeg ellende meegemaakt, ik wil ze het zo graag besparen.
Moet je verder buurvrouw? Ja, het is inderdaad al laat. Je moet nog van alles doen. Ik snap het.
Het was fijn om even met je te praten. en ja, het is inderdaad mooi weer vandaag.
Het is een prachtige dag. Er is geen wolkje aan de lucht.
