Ik mis de vogels van Mexico.
Ik mis hun baldadige,luidruchtige blijdschap.
De vogels in Mexico zingen niet zomaar, ze fluiten, miauwen, toeteren en piepen. Hun gezang is soms komisch, soms melodramatisch, soms melodieus en altijd uitbundig en onbescheiden..
De vogels lijken immer uitgelaten en vrolijk. In Mexico word ik elke ochtend vroeg wakker. Soms voor zonsopgang. De vogels zijn dan al lang op. Boven in de palmboom, de cipres, de Jacaranda en al het overige gebladerte wordt gefladderd, geritseld en gerommeld.
In Mexico maken de vogels kabaal en zingen en kwinkeleren ze de godganse dag. 's Middags, wanneer de temperatuur hoog oploopt en het asfalt bijna smelt lijken ze even een korte siësta te houden, maar wanneer het donker wordt komen ze weer bij elkaar en gaan tekeer als krankzinnigen.
Hun uitzinnige gefluit en gezang loopt parallel met het gedrag van de Mexicaanse bevolking. Ook die zijn 's ochtends al vroeg in touw, lijken 's middags even een korte adempauze te nemen en komen vervolgens in de avonduren weer volop tot leven. De verkopers rollen hun matjes met koopwaar uit. De karretjes met streetfood rijden claxonnerend op-en neer,en in de parken en op de pleinen wordt gedanst op traditionele muziek. Op de bankjes zitten mensen te praten en te roken. Moeders geven hun baby de borst, schaars geklede peuters buitelen over elkaar heen met een bal.
En overal zijn honden. Ze liggen uitgeteld in het stof, of wandelen loom en staartenzwaaiend over de weg. Auto's houden voor ze stil of rijden quasi ongeïnteresseerd, doch geduldig, om ze heen.
Misschien heeft het met de zon en de warmte te maken, maar In Mexico leeft men anders dan in Nederland.
Men leeft hevig, vurig en geestdriftig. Men is in staat de zorgen om de tuin te leiden. De schaterlach van de vrouwen klinkt hier als het geschetter van een zwerm vogeltjes. Bijna kinderlijk klinkt hun lach. Hoog en zangerig, opgewekt en speels. De mannen, die veelal in groepjes bij elkaar staan glimlachen breed. Zorgen? Die zitten ons niet in de weg. Lijken ze te verkondigen.
In Mexico zijn de straten zanderig. De hutten zijn van stro. De provisorische huisjes hebben golfplaten daken. Op de erfjes ligt rotzooi: lege jerrycans, kapotte kinderfietsjes, reclameborden. Alles lijkt onaf. Alles is zoals het is.
Hier in Nederland is de ochtend koud en lichtgrijs.
Het is stil in de tuin waar ik op uitkijk en heel voorzichtig hoor ik in de verte een merel zingen. Aarzelend, broos en ietwat terughoudend. De poes van de buren likt peinzend haar vacht.
Buiten op straat zie ik mensen langslopen, weggedoken in hun jas. Weemoedig volhardend in de koude wind. Huiverig en enigszins apathisch. Individueel. Het is stil buiten maar wat wil je met dit weer.
Was ik maar even terug in de gepassioneerde drukte van Mexico.
Daar, waar de vogels dwaas en onbezorgd zijn en ik mezelf kon vergeten.
Ik mis hun baldadige,luidruchtige blijdschap.
De vogels in Mexico zingen niet zomaar, ze fluiten, miauwen, toeteren en piepen. Hun gezang is soms komisch, soms melodramatisch, soms melodieus en altijd uitbundig en onbescheiden..
De vogels lijken immer uitgelaten en vrolijk. In Mexico word ik elke ochtend vroeg wakker. Soms voor zonsopgang. De vogels zijn dan al lang op. Boven in de palmboom, de cipres, de Jacaranda en al het overige gebladerte wordt gefladderd, geritseld en gerommeld.
In Mexico maken de vogels kabaal en zingen en kwinkeleren ze de godganse dag. 's Middags, wanneer de temperatuur hoog oploopt en het asfalt bijna smelt lijken ze even een korte siësta te houden, maar wanneer het donker wordt komen ze weer bij elkaar en gaan tekeer als krankzinnigen.
Hun uitzinnige gefluit en gezang loopt parallel met het gedrag van de Mexicaanse bevolking. Ook die zijn 's ochtends al vroeg in touw, lijken 's middags even een korte adempauze te nemen en komen vervolgens in de avonduren weer volop tot leven. De verkopers rollen hun matjes met koopwaar uit. De karretjes met streetfood rijden claxonnerend op-en neer,en in de parken en op de pleinen wordt gedanst op traditionele muziek. Op de bankjes zitten mensen te praten en te roken. Moeders geven hun baby de borst, schaars geklede peuters buitelen over elkaar heen met een bal.
En overal zijn honden. Ze liggen uitgeteld in het stof, of wandelen loom en staartenzwaaiend over de weg. Auto's houden voor ze stil of rijden quasi ongeïnteresseerd, doch geduldig, om ze heen.
Misschien heeft het met de zon en de warmte te maken, maar In Mexico leeft men anders dan in Nederland.
Men leeft hevig, vurig en geestdriftig. Men is in staat de zorgen om de tuin te leiden. De schaterlach van de vrouwen klinkt hier als het geschetter van een zwerm vogeltjes. Bijna kinderlijk klinkt hun lach. Hoog en zangerig, opgewekt en speels. De mannen, die veelal in groepjes bij elkaar staan glimlachen breed. Zorgen? Die zitten ons niet in de weg. Lijken ze te verkondigen.
In Mexico zijn de straten zanderig. De hutten zijn van stro. De provisorische huisjes hebben golfplaten daken. Op de erfjes ligt rotzooi: lege jerrycans, kapotte kinderfietsjes, reclameborden. Alles lijkt onaf. Alles is zoals het is.
Hier in Nederland is de ochtend koud en lichtgrijs.
Het is stil in de tuin waar ik op uitkijk en heel voorzichtig hoor ik in de verte een merel zingen. Aarzelend, broos en ietwat terughoudend. De poes van de buren likt peinzend haar vacht.
Buiten op straat zie ik mensen langslopen, weggedoken in hun jas. Weemoedig volhardend in de koude wind. Huiverig en enigszins apathisch. Individueel. Het is stil buiten maar wat wil je met dit weer.
Was ik maar even terug in de gepassioneerde drukte van Mexico.
Daar, waar de vogels dwaas en onbezorgd zijn en ik mezelf kon vergeten.
