Vandaag staat ze er niet. Dat vind ik jammer. Van de zomer stond ze er zonder uitzondering elke dag: De mevrouw die zoveel van Jezus houdt dat ze een spandoek heeft vervaardigd waarmee ze mensen op roept ook toe te treden tot het ware geloof: "Wacht niet langer, want het einde is nabij"staat er dreigend op het spandoek. Ondanks de onheilspellende boodschap zingt mevrouw er uitgelaten bij. Haar stem klinkt een beetje vals maar de toon is uitgelaten. "Jezus is jouw herder" zingt ze. "Sluit Jezus in je hart, hij houdt van iedereen". Ze kijkt er een beetje wanhopig bij. Triest zelfs. Triest en ernstig maar bovenal vastbesloten. De mevrouw heeft halflang grijs haar en gaat gekleed in een lange regenjas. Aan haar voeten draagt ze herensandalen met dikke wollige sokken. Ze oogt nogal armoedig. En ook nogal eenzaam. Ik vraag me altijd af wat voor leven de vrouw leidt. Of ze een huis heeft waar ze 's avonds naar terugkeert: Een huis met een man die rokend aan de keukentafel op haar wacht. Of een huis met een kat die in de vensterbank zit en die haar voetstappen herkend wanneer ze de hoek om slaat.
Ik vraag me af of ze iemand heeft om echt van te houden. Net zoveel als ze van Jezus houdt. De onuitputtelijke liefde voor Jezus die ze iedereen aan raadt en die ze met iedereen wil delen.
Af en toe staat er bij het station een tweede mevrouw. Het is een hele nette bejaarde Surinaamse dame. Ze heeft altijd krulspelden in waar ze een haarnetje over heen draagt. De vrouwen zingen gezamenlijk met lange hoge uithalen en ferme nadruk op de JEEEEE van Je-zus. Grote hoeveelheden toeristen lopen besmuikt lachend of ongeinteresseerd voorbij. De Surinaamse dame kijkt ze altijd een beetje boos na. Ze schudt haar hoofd en kijkt continu op haar horloge. Alsof het einde der tijden nu elk moment kan aanbreken.
Elke zomerse ochtend dat ik Amsterdam inloop vormen de twee een welkomstcomite Het is een vast ritueel. Op hun eigen unieke wijze zeggen ze: Welkom in Amsterdam!
Iets verder in de stad lijkt de Zeedijk nog te moeten ontwaken. De Zeedijk is een lellebel die iedere nacht als laatste het licht dooft. 'S ochtends komt zij pas moeizaam weer op gang. De meeste winkels, cafe's en restaurants zijn nog niet geopend. De deur van een kroeg staat op een kier en de geur van verschaald bier en sigarettenrook penetreert de onbedorven ochtendlucht.
Stoepjes worden schoon geveegd, ramen worden gelapt en voorraden worden aangevuld. Leveranciers vloeken terwijl ze gefrustreerd door het smalle straatje manoeuvreren. Al gauw ontstaat er een opstopping omdat er een auto gewoon midden op de weg stil blijft staan. Een taxichauffeur opent zuchtend het raampje van zijn grote donkerblauwe Audi. Hij is niet anders gewend. Een busje probeert zich brutaal via de stoep langs de verkeerschaos te wurmen maar komt uiteindelijk tot stilstand bij een lantaarnpaal.
Fietsers, sommigen met kinderen voor op, proberen zich met woedende blik, tringelend met hun fietsbel een weg te banen. De eerste toeristen van vandaag zijn al op pad: een vader en moeder met jonge kinderen aan de hand die enigszins verdwaasd om zich heen kijken. Ondanks hun dikke winterjassen en mutsen huiveren ze van de kou.
De mevrouw van nummer 96 is vandaag erg vroeg voor haar doen. Meestal zie ik haar pas na een uur 's middags haar huis verlaten. Ze is de grande dame van de buurt. Elke dag gaat ze gekleed in een andere uitdossing. Het ensemble van vandaag is geheel opgebouwd uit roze tinten. Fuchsia voor de naaldhakken, babyroze voor het kloeke mantelpakje en suikerspinnenroze voor de bontmantel. Uiteraard zijn de kleuren van haar make up en haar handtas volledig afgestemd op deze uitmonstering.
De man van de kunsthandel wandelt even naar mij toe om mij een "goedemorgen"te wensen wanneer zij ons passeert.
"Weet je" fluistert hij me geheimzinnig toe terwijl hij heimelijk naar haar gebaart . "Het schijnt dat haar woning een grote smerige uitdragerij is. Niet te hachelen! De woningbouw wil haar er al jaren uitzetten, maar ze weten niet hoe. Gek he? Zou je toch niet zeggen als je ziet hoe ze ze erbij loopt".
Ik kijk op mijn horloge en excuseer me.
De drukte neemt nu snel toe. Het is tijd om aan de slag te gaan. De dag is begonnen.
Ik vraag me af of ze iemand heeft om echt van te houden. Net zoveel als ze van Jezus houdt. De onuitputtelijke liefde voor Jezus die ze iedereen aan raadt en die ze met iedereen wil delen.
Af en toe staat er bij het station een tweede mevrouw. Het is een hele nette bejaarde Surinaamse dame. Ze heeft altijd krulspelden in waar ze een haarnetje over heen draagt. De vrouwen zingen gezamenlijk met lange hoge uithalen en ferme nadruk op de JEEEEE van Je-zus. Grote hoeveelheden toeristen lopen besmuikt lachend of ongeinteresseerd voorbij. De Surinaamse dame kijkt ze altijd een beetje boos na. Ze schudt haar hoofd en kijkt continu op haar horloge. Alsof het einde der tijden nu elk moment kan aanbreken.
Elke zomerse ochtend dat ik Amsterdam inloop vormen de twee een welkomstcomite Het is een vast ritueel. Op hun eigen unieke wijze zeggen ze: Welkom in Amsterdam!
Iets verder in de stad lijkt de Zeedijk nog te moeten ontwaken. De Zeedijk is een lellebel die iedere nacht als laatste het licht dooft. 'S ochtends komt zij pas moeizaam weer op gang. De meeste winkels, cafe's en restaurants zijn nog niet geopend. De deur van een kroeg staat op een kier en de geur van verschaald bier en sigarettenrook penetreert de onbedorven ochtendlucht.
Stoepjes worden schoon geveegd, ramen worden gelapt en voorraden worden aangevuld. Leveranciers vloeken terwijl ze gefrustreerd door het smalle straatje manoeuvreren. Al gauw ontstaat er een opstopping omdat er een auto gewoon midden op de weg stil blijft staan. Een taxichauffeur opent zuchtend het raampje van zijn grote donkerblauwe Audi. Hij is niet anders gewend. Een busje probeert zich brutaal via de stoep langs de verkeerschaos te wurmen maar komt uiteindelijk tot stilstand bij een lantaarnpaal.
Fietsers, sommigen met kinderen voor op, proberen zich met woedende blik, tringelend met hun fietsbel een weg te banen. De eerste toeristen van vandaag zijn al op pad: een vader en moeder met jonge kinderen aan de hand die enigszins verdwaasd om zich heen kijken. Ondanks hun dikke winterjassen en mutsen huiveren ze van de kou.
De mevrouw van nummer 96 is vandaag erg vroeg voor haar doen. Meestal zie ik haar pas na een uur 's middags haar huis verlaten. Ze is de grande dame van de buurt. Elke dag gaat ze gekleed in een andere uitdossing. Het ensemble van vandaag is geheel opgebouwd uit roze tinten. Fuchsia voor de naaldhakken, babyroze voor het kloeke mantelpakje en suikerspinnenroze voor de bontmantel. Uiteraard zijn de kleuren van haar make up en haar handtas volledig afgestemd op deze uitmonstering.
De man van de kunsthandel wandelt even naar mij toe om mij een "goedemorgen"te wensen wanneer zij ons passeert.
"Weet je" fluistert hij me geheimzinnig toe terwijl hij heimelijk naar haar gebaart . "Het schijnt dat haar woning een grote smerige uitdragerij is. Niet te hachelen! De woningbouw wil haar er al jaren uitzetten, maar ze weten niet hoe. Gek he? Zou je toch niet zeggen als je ziet hoe ze ze erbij loopt".
Ik kijk op mijn horloge en excuseer me.
De drukte neemt nu snel toe. Het is tijd om aan de slag te gaan. De dag is begonnen.
No comments:
Post a Comment