Hufters

Katten zijn net mensen. Alleen, waar mensen zich nog wel eens beter voordoen dan ze werkelijk zijn, zijn katten gewoon zichzelf; Take it or leave it.

Een kat lijkt uit te stralen; oke, ik ben een klootzak, maar jij mag blij zijn dat je me om je heen mag hebben. En schiet nou maar op met dat voer, want ik ga bijna dood van de honger. Tenslotte heb ik al een uur niets te eten gehad, afgezien van die oudbakken brokken die hier de hele dag al staan.

Een kat is altijd zichzelf. Een kat is altijd eerlijk. En dat is waarschijnlijk hetgene wat wij zo in hem bewonderen.

Een kat kent geen gene en ook geen schuldgevoel. 

Een goede vriendin van mij vertelde dat sinds zij met haar gezin naar een rustige, groene buurt in Almere zijn verhuisd, hun kat er ineens een andere hobby op nahoudt.

Ving hij in Amstelveen slechts hier en daar een muis, nu komt hij tot haar grote verdriet steeds met schattige zangvogeltjes thuis; Roodborstjes, koolmeesjes etc. De kat, die een buitengewoon verveeld uiterlijk heeft (op het chagrijnige af) snapt het gedoe er om heen niet helemaal. Dat het vrouwtje ineens geschokt lijkt bij het zien van zo'n dood mormeltje, lijkt hij echt niet te bevatten. Hij voelt zich niet bezwaard.

Eerder had hij verwacht geprezen te worden om zijn vangkunsten. Want wees nou eerlijk, een muis vangen is toch een stuk eenvoudiger dan zo'n irritant hyperbeweeglijk wezen met vleugeltjes.

Mijn eigen katten zijn niet zulke prooidieren. Hoewel Pepper, onze rode autistische kater in het verleden vaak kikkers ving, die hij vervolgens, verfomfaaid en soms zwaar verminkt aan hun lot overliet, tot wij ze opruimden.Maar die tijd is voorbij. Hij is inmiddels een dagje ouder en wat minder fanatiek.

Pepper is een oranje kater met grote puntige oren. Hij is snel overprikkeld en houdt dus niet van harde geluiden, vreemde mensen en verandering. Het is een behoudend dier. Slechts het verschuiven van een enkel meubelstuk kan hem volledig in de war brengen. Ik durf wel te zeggen dat Pepper aanleg tot manies heeft. 

Dan miauwt hij non stop op een zeer klaaglijke toon, pist in de gang, rent met de oren in de nek door het huis en probeert op onmogelijke hoogtes te klimmen. Wanneer hij manisch is "ziet" hij ook dingen. Het klaaglijke gemiauw zwelt aan wanneer  hij, balancerend op een hoge kast indringend naar schaduwen op de muur tuurt.

Pepper wordt graag geaaid, maar ergens ook weer niet. Hij weet het soms gewoon niet en lijkt vaak wat in de war.

Pluche, mijn andere kat, is een pluizig, sensueel, "minziek wonderdier". Pluche is zelfbewust, haast sexy en, was zij een mens geweest, wellicht enigszins manipulatief te noemen.

Geheel oneerlijk om zoiets te beweren overigens, want Pluche kan er ook niets aan doen dat zij zo mooi, zacht een aantrekkelijk is. Geef haar eens ongelijk dat zij hier ook grif gebruik van maakt. 

Zo weet zij een ieder van ons telkens weer te verleiden om haar snoepjes te geven, haar elke dag te borstelen en haar toe te staan uit het glaasje naast het bed drinken.

Ook weigert zij vaak van het kattenluikje gebruik te maken en laten wij haar via het raam of via de voordeur naar binnen.

In de zomer gaan wij met haar wandelen ook al hebben we soms geen zin. Overbodig om te zeggen dat wij het allerbeste (lees duurste) voer voor haar en pepper kopen. Dat hoef ik verder niet uit te leggen lijkt mij.

Katten. het zijn soms hufters. Maar wat houden we toch van ze. En wat lijken ze toch veel op ons.