Edward

In de straat waar ik ben opgegroeid in Amsterdam, kenden alle mensen elkaar.     Mijn ouders, die er als jong gehuwden kwamen wonen waren goed bevriend met de buren. Mijn moeder was met name close met twee jonge buurvrouwen die beiden (en dat was nog ongewoon voor die tijd) gescheiden waren en hun kinderen (ze hadden er allebei drie) zelfstandig opvoedden.

Ik noemde ze allebei "tante". En ondanks dat ik wist dat ze geen echte tantes waren, waren ze toch een soort familie.

Met de kinderen van tante Dinie speelde ik het meest.  Met de twee jongens dan. Niet met het meisje dat wat ouder was.

Ik was jongensachtig en deed graag wilde spelletjes.  Vaak kwam ik met gescheurde of smerige kleren thuis.

Edward, was het jongste zoontje van tante Dinie. We waren even oud.

Mijn moeder, die verpleegkundige was, had nog geassisteerd bij zijn geboorte, aangezien de vroedvrouw net iets te laat kwam. 

Hij en ik speelden altijd samen. Vaak speelde Edwards grote broer Arno ook mee. Maar Edward was mijn favoriet.

Edward was een lief jochie om te zien. Hij had iets zachts over zich, met bolle wangetjes en een plukje haar dat altijd overeind stond.

Omdat Edward als tienjarige moeite had met de "R" uitspreken, kwam hij mij altijd ophalen om te gaan "lolschaatsen". Iets waar mijn ouders stiekem om moesten lachen. 

Er was een tijd dat Edgar en ik elke dag samen speelden. We waren een jaar of elf en Edward kreeg de baard in de keel. Ondanks zijn lieve uiterlijk produceerde hij nu ineens een diep stemgeluid. Wat wel eens tot hilariteit leidde wanneer hij bij de voordeur vroeg of ik kwam spelen.

Gedurende mijn hele jeugd heb ik met Edward gespeeld. We bouwden hutten, vormden de een na de andere "club", waar ik de leidster van wilde zijn en Edward dan maar weer penningmeester werd. We verzonnen dansjes en playbackten.

Op school werd Edward, net als ik, gepest. We werden buitengesloten omdat we "anders" waren. 

Op een middag namen we afscheid van elkaar. Ik weet het nog goed. We stonden in de gang wat na te praten, toen Edward plotseling heel stil werd en zei:

"Houd jij ook van mij?"

Geschrokken werkte ik hem de deur uit. "Daar zijn we toch veel te jong voor Edward" riep ik hem na.

Mijn moeder, die meegeluisterd had zei: "Edward valt toch niet op meisjes?" 

Ik bleef in verwarring achter, met blozende wangen.

Tijdens de puberteit verloren we contact.

Pas vele jaren later spraken we weer af en keken samen een film. We ontdekten dat we allebei een crush op de mannelijke hoofdrolspeler hadden.

Het leven ging zo snel, er gebeurde zoveel. Er was nog maar sporadisch contact tussen Edward en mij. Maar soms belden, of schreven we elkaar.

We werden allebei verliefd.  Edward ging samenwonen en was gelukkig. Ik werd moeder van een klein meisje.

Kort daarna sloeg het noodlot toe.

Edward's vriend werd ziek. Misschien had ik me niet gerealiseerd dat ik nog iets voor hem kon betekenen. We hadden immers niet meer zoveel contact.

Achteraf heb ik daar veel spijt van gehad.

Toen zijn vriend na een kort ziekbed aan aids stierf brak er iets in Edward.

Hij kon een tijdje niet spreken en was depressief.

Daarna was hij het liefste alleen.

Hij kreeg nooit meer een andere partner en ging veel reizen.

Ook het contact tussen hem en mij werd nooit hersteld.

Heel af en toe zie ik Edward nog wel eens. Maar de bijzondere vriendschap die we hadden, is voorbij.

Soms heb ik spijt dat ik op die ene middag, toen we nog kinderen waren niet terug gezegd  heb:

"Ik houd ook van jou"! En hem een knuffel heb gegeven.

Ik wou dat ik dat toen gedurfd had. 

Had ik dat toen maar gewoon gedaan.