Ali's salon

De zaak is niet erg groot. Er passen net twee kappersstoelen, een kleine toonbank en een sofa in. Het zijn een beetje ouderwetse, logge stoelen. Vermoedelijk afkomstig uit een failliete salon, of wellicht mee genomen uit de zaak die vroeger door Ali's vader werd gerund in Izmir. Het hele eind. Achterin een oud Volkswagen busje. Tesamen met de oude sofa, een kapotte kinderwagen en nog wat andere bruikbare spullen.

Ali's vader is intussen hoogbejaard. Hij had zelf willen blijven knippen, maar zijn vingers zijn krom van de reuma. Ali heeft tegen hem gezegd dat hij nu van zijn rust moet genieten, thuis, met zijn vrouw. Maar de oude man is meestal in de kapperszaak te vinden waar hij geïnteresseerd meekijkt hoe de klanten geknipt worden. Ali's vader heeft een grote snor en aan zijn voeten draagt hij lederen slippers. Hij schudt zijn hoofd en kijkt boos. "Niet ziek!" zegt hij tegen zijn zoon. "Is Holland weer hier! Slechte Holland weer. Daarom pijn!"
Van een van de stoelen is het kunstleder een beetje gescheurd. Iemand heeft er daarom een stuk tape overheen geplakt. De tape is een beetje los gegaan en krult omhoog. Het is altijd gezellig in Ali's salon. De radio staat aan en er klinkt Nederlandstalige muziek. Ali neuriet mee. Ali heeft het altijd druk.

De deur staat er immer open. Weer of geen weer. "Welkom"staat er de mat. Bij Ali hoef je geen afspraak te maken. Je loopt gewoon naar binnen en je neemt plaats. Je hoeft niets te zeggen.
Naast mijn zoon, die wacht om geknipt te worden, bevinden zich in de salon een aantal stervelingen die de indruk maken van willekeurige figuranten in een filmscenario.
Hoewel men elkaar lijkt te kennen spreekt men niet of nauwelijks met elkaar.
Er is een Nederlandse vrouw die geïrriteerd om zich heen kijkt. Zo nu en dan staat ze even op om op de stoep een sigaretje te roken.
Er is een verstandelijk gehandicapte man die in de hoek zit. Hij houdt zijn hoofd schuin en er loopt een beetje speeksel langs zijn kin. Steeds wanneer er een nieuwe klant binnenkomt lacht hij enthousiast en wijst hij naar Ali.
Er zit een jongeman de krant te lezen. Het zou een neef van Ali kunnen zijn. De jongeman ziet er zeer verzorgd uit.Hij draagt een kreukvrij en smetteloos wit shirt waar "Limited edition" op geschreven staat. Het shirt spant zich strak om zijn gespierde armen. Als uit het niets staat de man op en neemt plaats in de lege kappersstoel. Hij drapeert zelf de kapmantel om zijn schouders en begint zijn kapsel te fatsoeneren.
Niemand reageert.
Wanneer plotseling de telefoon gaat, ontstaat er even een lichte paniek. De Nederlandse vrouw neemt tenslotte op. "Met Ali's salon. Ja Ali is er". Dan hangt ze op.
Heel even, uit het niets begint Ali op luide toon in zijn moedertaal te praten. Alle aanwezigen mengen zich nu in het gesprek, behalve de Nederlandse vrouw. Al snel praat iedereen door elkaar heen.Het klinkt alsof ze ruzie hebben.
Plotseling is het dan weer stil.
Mijn zoon is nu aan de beurt. Ali geeft hem een hand. "Hallo vriend" zegt hij.
Als zijn haar vakkundig geknipt is neemt Ali zijn beginnende snorretje onderhanden met een ouderwets scheermes: "You look like Mexican" lacht hij.
Voor de finishing touch loopt Ali als een ware kunstenaar om mijn zoon heen. Niets wordt aan het toeval over gelaten.  Flessen reukwater, potten gel en verschillende kammen worden gehanteerd.Elk haartje wordt op de juiste plek gepositioneerd.
Het resultaat is voortreffelijk.
"Alstublieft"zegt Ali, terwijl hij de kapmantel van zijn schouders losmaakt en met een groots gebaar om hem heen zwaait.
"Tot ziens vriend" zegt Ali.
"Tot ziens" zegt mijn zoon.