Ina

Ik speel Wordfeud met Ina. Dat is Scrabble, maar dan niet het bordspel, maar de elektronische versie voor op de smart phone.. Via die app op mijn telefoon heb ik Ina ooit opgespoord. Zomaar, bij toeval, door op random opponent te drukken. En sindsdien is ze niet meer weg te denken.Ze hoort er helemaal bij. Ina is mijn Wordfeud vriendin.
Ook al ken ik Ina niet , toch besteed ik veel tijd aan haar. Meestal wanneer ik me verveel of niets beters te doen heb. Tijdens een trein rit bijvoorbeeld, of in de wachtkamer van de huisarts of tandarts. Wanneer het rustig is op mijn werk, gedurende een saai televisieprogramma, of thuis als ik even ga zitten met een kopje thee.
Ik kan altijd wel even een paar minuutjes tijd voor haar vinden.
En ik kan altijd van Ina op aan. Wanneer ik een woord neerleg speelt ze altijd binnen een half uur terug. Ongeacht het tijdstip. Of het nu 8.00 u 's ochtends is of 1.00 uur 's nachts.
Toen ik de eerste keer een potje van haar won, begon Ina tegen mij te praten. Dat kan namelijk via de Wordfeud chat.
"Gefeliciteerd"zei Ina.
"Dankjewel"zei ik.
En dat zei Ina iedere keer. Soms stuurde ze een lachend gezichtje, of een omhoog gestoken duimpje.
Daarop volgden er wat korte gesprekjes. Ina vertelde over haar man, die een hernia had gehad. Ze vertelde over haar werk en maakte af en toe een flauw grapje. Niets bijzonders.
Allemaal gewoon, doorsnee en op het saaie af. Net als Ina's profiel foto. Een glimlachende vrouw met een geföhnd  kapsel en een bril met een aluminium montuur.
Vriendelijk, doch kleurloos en enigszins nietszeggend.
In mijn leven komen niet veel Ina's voor. Meestal houden ze wat afstand. Vroeger kwam ik ze wel tegen,:op school, op mijn werk en later, op het schoolplein toen ik nog jonge kinderen had.
Een tijdje dacht ik dat de hele wereld uit mensen zoals Ina bestond. Gewone, mensen. Mensen die allemaal op elkaar lijken. Mensen die zich hetzelfde kleden, dezelfde gesprekken hebben en dezelfde tv programma's zien.
 Mensen waar ik geen aansluiting bij kon vinden. Mensen die bovendien ook niets met mij te maken wilden  hebben. Ik ging er toen nog van uit dat er iets mis was met mij en voelde me een vreemde. Ik besloot daarom afstand te houden van de Ina's.
Maar Wordfeud Ina is een uitzondering. Ze lijkt me oprecht aardig te vinden. En ik vind het ook wel gezellig.
Maar soms vraag ik me af: Zou Ina me nog wel leuk vinden als ze me in het "echt"zou zien? Zou ze niet terug schrikken van de manier waarop ik van haar verschil? Zou ze me niet raar vinden?
Zou ze me nog wel een omhoog gestoken duimpje sturen?
Ik besluit er maar niet meer over na te denken. Er is inmiddels alweer een paar uur over heen gegaan. Ina zit vast op me te wachten.
Het wordt tijd dat ik verder speel.