Zestien jaar was ik toen ik je ontmoette. Een enigszins ontheemd meisje, een kind nog.
Jij was 23 en ondanks je jonge leeftijd net gescheiden.Aan de muur in je huiskamer hing een zelfgemaakt affiche met de volgende tekst: Een vaste relatie, dat nooit meer!!! De vrije man.
Je werd smoorverliefd op mij. Ik was er van onder de indruk. Thuis was het niet erg gezellig en ik zocht een veilig onderkomen. Ik besloot te blijven.
Na twee weken klom je op een stoel en schreef onderaan de affiche de woorden: Althans....
Een vreemde eend was je, een Joodse jongen die in de Bijlmer opgegroeid was met een driftige Surinaamse moeder en een oudere halfbroer.
Een straatschoffie met felle donkerbruine ogen, Joodse trekken en een licht getinte huid.
Het was heerlijk om me te wentelen in de warmte van jouw liefde, want thuis was het koud.
Je schreef gedichten voor me waar je zelf verdrietig van werd. Je kocht pistachenootjes voor me op de markt en maakte cocktails. Je draaide langspeelplaten voor me van Curtis Mayfield, Marvin Gaye en Diana Ross. Van het weinige geld wat je had maakte je een stapeltje waarvan 100 gulden voor mij was. Om de laarsjes te kopen die ik zo mooi vond.
s Nachts had je moeite met inslapen en je vertelde me dat je als klein jongetje vaak bang was geweest.
In mijn meisjesarmen werd je weer rustig.
We gingen samen wonen. Geld hadden we nauwelijks maar jij had veel idealen.
Ons leven leek in het teken te staan van film. Fellini, Kubrick, Antonioni, ik leerde ze allemaal kennen dankzij jou.
Op een dag besloot je je baan op te zeggen en filmproducent te worden. Ik deed een grimeeropleiding.
Met een kleine crew reden we naar Parijs waar we opnames maakten van de Pont Neuf die door kunstenaar Christo ingepakt werd.
Eenmaal thuis werd je steeds onrustiger. Nachtenlang was je films aan het monteren en lag ik in het donker te wachten.
Ik ontdekte dat je de ene na de andere affaire had. De ruzies die we hadden liepen steeds hoger op. Telkens als ik definitief bij je weg wilde gaan kwam je huilend bij me terug. Ik was je grote liefde, je leading lady, je muze. Talloze malen dreigde je een einde aan je leven te maken.
Ons leven samen was een roller coaster.
Tussen de bedrijven door zocht je naar je Joodse identiteit, wilde je weten waarom je welgestelde vader niets van je had willen weten toen je een klein jochie was. Waarom je moeder je mishandeld had. Je leven werd een zoektocht.
Intussen liepen onze schulden hoog op en de films die je maakte werden slecht bezocht.
Na acht jaar besloot ik bij je weg te gaan.
Ik was volwassen geworden.
Je was ontroostbaar. Je bleef me schrijven, volgen, met mijn nieuwe vriendjes vechten, me huilend opbellen.
Maar voor mij was er geen weg meer terug.
Toen de ergste storm was gaan liggen belde je me weer af en toe op. Door de jaren heen bleef je dat doen. Toen je nichtje stierf. Om te vertellen dat je vader werd en dat je samen zou gaan wonen. Om me te vertellen dat je bezig was met een nieuw scenario. Om te zeggen dat je nog altijd van me hield.
Op een dag flitste er iets door mijn gedachten. Ik veronderstelde dat je me nodig had en contact met me zou zoeken. Het was een voorgevoel.
Toen werd ik gebeld.
Het was iemand die me op de hoogte wilde brengen van jouw overlijden. Je had zelfmoord gepleegd.
Op de begrafenis stond ik achteraan in de kerk.
Ik had een sexy zwarte jurk aangetrokken, want ik wist dat je dat mooi vond.
Je twee Joodse halfzusjes waren er. Dat ontroerde me. Een van je zusjes zei dat jij je vader nog had ontmoet. Jullie hadden samen gebiljart. Het wrange was, dat je vader dement was en dat hij niet meer wist wie jij was. Maar voor jou moet het een bijzonder moment zijn geweest.
Er waren veel oude Surinaamse vrienden en op je kist lag de Surinaamse vlag. Alles viel op z'n plek.
Er werd muziek gemaakt en er werden gedichten voorgedragen.
Ook werden er veel anekdotes verteld zoals dat hoort op een begrafenis.
Het kleine angstige jochie was nu omringd door vrienden, familie en collega's uit de filmwereld. Je achtjarige zoontje zat er met grote ogen bij.
Op je graf werd een groot stuk rots gelegd. Op de rots stond je naam geschreven en ernaast : Filmproducent.
Je leven was een film waar ik een belangrijke rol in mocht spelen.
Een film met een triest einde.
Jij was 23 en ondanks je jonge leeftijd net gescheiden.Aan de muur in je huiskamer hing een zelfgemaakt affiche met de volgende tekst: Een vaste relatie, dat nooit meer!!! De vrije man.
Je werd smoorverliefd op mij. Ik was er van onder de indruk. Thuis was het niet erg gezellig en ik zocht een veilig onderkomen. Ik besloot te blijven.
Na twee weken klom je op een stoel en schreef onderaan de affiche de woorden: Althans....
Een vreemde eend was je, een Joodse jongen die in de Bijlmer opgegroeid was met een driftige Surinaamse moeder en een oudere halfbroer.
Een straatschoffie met felle donkerbruine ogen, Joodse trekken en een licht getinte huid.
Het was heerlijk om me te wentelen in de warmte van jouw liefde, want thuis was het koud.
Je schreef gedichten voor me waar je zelf verdrietig van werd. Je kocht pistachenootjes voor me op de markt en maakte cocktails. Je draaide langspeelplaten voor me van Curtis Mayfield, Marvin Gaye en Diana Ross. Van het weinige geld wat je had maakte je een stapeltje waarvan 100 gulden voor mij was. Om de laarsjes te kopen die ik zo mooi vond.
s Nachts had je moeite met inslapen en je vertelde me dat je als klein jongetje vaak bang was geweest.
In mijn meisjesarmen werd je weer rustig.
We gingen samen wonen. Geld hadden we nauwelijks maar jij had veel idealen.
Ons leven leek in het teken te staan van film. Fellini, Kubrick, Antonioni, ik leerde ze allemaal kennen dankzij jou.
Op een dag besloot je je baan op te zeggen en filmproducent te worden. Ik deed een grimeeropleiding.
Met een kleine crew reden we naar Parijs waar we opnames maakten van de Pont Neuf die door kunstenaar Christo ingepakt werd.
Eenmaal thuis werd je steeds onrustiger. Nachtenlang was je films aan het monteren en lag ik in het donker te wachten.
Ik ontdekte dat je de ene na de andere affaire had. De ruzies die we hadden liepen steeds hoger op. Telkens als ik definitief bij je weg wilde gaan kwam je huilend bij me terug. Ik was je grote liefde, je leading lady, je muze. Talloze malen dreigde je een einde aan je leven te maken.
Ons leven samen was een roller coaster.
Tussen de bedrijven door zocht je naar je Joodse identiteit, wilde je weten waarom je welgestelde vader niets van je had willen weten toen je een klein jochie was. Waarom je moeder je mishandeld had. Je leven werd een zoektocht.
Intussen liepen onze schulden hoog op en de films die je maakte werden slecht bezocht.
Na acht jaar besloot ik bij je weg te gaan.
Ik was volwassen geworden.
Je was ontroostbaar. Je bleef me schrijven, volgen, met mijn nieuwe vriendjes vechten, me huilend opbellen.
Maar voor mij was er geen weg meer terug.
Toen de ergste storm was gaan liggen belde je me weer af en toe op. Door de jaren heen bleef je dat doen. Toen je nichtje stierf. Om te vertellen dat je vader werd en dat je samen zou gaan wonen. Om me te vertellen dat je bezig was met een nieuw scenario. Om te zeggen dat je nog altijd van me hield.
Op een dag flitste er iets door mijn gedachten. Ik veronderstelde dat je me nodig had en contact met me zou zoeken. Het was een voorgevoel.
Toen werd ik gebeld.
Het was iemand die me op de hoogte wilde brengen van jouw overlijden. Je had zelfmoord gepleegd.
Op de begrafenis stond ik achteraan in de kerk.
Ik had een sexy zwarte jurk aangetrokken, want ik wist dat je dat mooi vond.
Je twee Joodse halfzusjes waren er. Dat ontroerde me. Een van je zusjes zei dat jij je vader nog had ontmoet. Jullie hadden samen gebiljart. Het wrange was, dat je vader dement was en dat hij niet meer wist wie jij was. Maar voor jou moet het een bijzonder moment zijn geweest.
Er waren veel oude Surinaamse vrienden en op je kist lag de Surinaamse vlag. Alles viel op z'n plek.
Er werd muziek gemaakt en er werden gedichten voorgedragen.
Ook werden er veel anekdotes verteld zoals dat hoort op een begrafenis.
Het kleine angstige jochie was nu omringd door vrienden, familie en collega's uit de filmwereld. Je achtjarige zoontje zat er met grote ogen bij.
Op je graf werd een groot stuk rots gelegd. Op de rots stond je naam geschreven en ernaast : Filmproducent.
Je leven was een film waar ik een belangrijke rol in mocht spelen.
Een film met een triest einde.
ik was denk ik een jaar of 17 toen ik met mijn verkering mijn huidige man corné naar amsterdam kwam, we gingen naar sail amsterdam. Als provinciaals Limburgs meisje voor de eerste keer naar de grote stad met haar vriendje. We bleven bij mijn tante slapen, en we mochten gaan eten bij mijn nichtje die tegenover mijn tante samenwoonde met haar grote liefde. Zij schminkte en had altijd een beetje een apart uiterlijk. Amsterdams gekleed en ook met een Amsterdams accent. Ik herinner met dat we aardappelgratin aten, ik had het nog nooit gehad, maar het was heerlijk. Vond het stoer dat zij al haar eigen woning had, samen met haar vriend. Ze maakten allerlei interresante dingen mee en ontmoetten allerlei bekende mensen. een werelds leven waar ik helemaal geen kaas had gegeten. Ik keek altijd een beetje op tegen mijn nichtje, beetje onbereikbaar. Kan me nog wel herinneren dat ze vroeger als ze eens bij ons logeerde als 12 jarige gek was op een liedje dat heette funky town. Haar jongste zoon en haar jongste dochter zijn een beetje de leeftijd van mijn kinderen. Onze levens raken elkaar soms heel even langs een klein randje aan. Vandaag raakte jou blog mijn hart. en eigenlijk zou ik je een dikke knuffel willen geven....
ReplyDelete